Volg ons op facebook
|
< terug
32 voor iedereen heel herkende minuten...
Hartje Brussel.
Nauwelijks achthonderd meter van het Centraal Station.
Ik zit, in de eerste warme avond van het jaar, op de drempel van het voetpad. Voor het eerst in maanden draag ik opnieuw een rokje en schoenen met hakjes. Rode.
Ik voel me er een beetje ongemakkelijk bij, alsof het een daad van rebellie is, zo vroeg op het jaar al een rokje dragen.
Rondom mij neemt het aantal mensen toe. Ik zie alleen hun knieën en hun schoenen. Ze sluiten me in, schuiven dichterbij, allemaal dezelfde kant op.
De lucht is vol van grootste verwachtingen.
Bijna kwart voor acht.
'Wacht je ook op iemand?'
Verrast kijk ik op, niet gewoon dat mensen me zomaar aanspreken.
Naast me zit een meisje. Jonger dan ik. Opgekleed en geschminkt en ik voel me plots minder elegant.
Ze wijst verlegen naar de drie witte rozen die aan mijn voeten liggen.
'Ja, ik word er nerveus van.' Ze lacht, begrijpt duidelijk waar het om gaat.
'Je komt zo te horen van ver.' ze kijkt me vrolijk aan.
'Ja, sorry, geen ondertiteling.' stom kind, alsof jij verstaanbaar klinkt voor mij...dat lijken ze altijd te vergeten.
'Heb je ze al gezien?' vraagt ze verder, alsof het wachten minder erg wordt als je maar praat.
'Al een keertje, jaren geleden.' Ik denk er even aan terug. ' Maar toen bestond het publiek uit 20 man. Er was alleen een eerste rij. Nu zie ik nooit iets bij optredens in grote zalen, ik ben nu niet één van de grootste.' Ik trek een gezicht en het meisje lacht.
'Nee, ik ook niet. Ik zie ook nooit iets bij optredens. Maar nu wordt het anders. Het is een kleine zaal.' Als op afspraak kijken we allebei naar de open deuren. Tientallen mensen schuiven naar binnen.
'Ze nemen de beste plekken,' mompel ik; even heel erg kwaad op mijn date omdat hij er nog niet is. Ik zie mijn frustratie op het gezicht van mijn nieuwe onbekende kennis.
'Ik wil ze echt zien, niet alleen horen, maar zien.'
'Ik denk iedereen.' Hup, opnieuw twintig man door de deur. Alweer twintig schone plekken zomaar weg. Misschien aan mensen die ze alleen kennen van de laatste cd. Zo van die mensen die altijd een ticket hebben terwijl ze eigenlijk geen verdienen.
De groep buiten de deur wordt steeds kleiner.
De massa in de zaal groter en groter.
Drie voor acht.
'Het begint subiet.' Mijn nieuwe kennis kijkt nu echt nerveus. ' Gaan we naar binnen?'
Ik moet niet schijnheilig doen.
Ik had er ook al aan gedacht. Ga gewoon naar binnen en mis het optreden van je leven niet door te wachten. Hij zal het begrijpen, hij zou het ook doen.
Maar nu iemand anders het luidop zegt, proeft het als verraad.
'Doe maar, ik wacht nog even.' Ik kreeg mijn ticket cadeau van een vriend. Ik was zo ontgoocheld dat ik er zelf geen had. Heb zitten janken in mijn zetel, zo kwaad was ik. En toen belde hij.
'Meisje, we gaan.' Hij en ik. Samen naar het optreden van mijn leven.
Drie na acht.
Het voorprogramma begint en ik zit moederziel alleen op de drempel. Het is intussen heel erg donker en de gezellige, opgelaten sfeer van daarnet is vervangen door die van een stad bij valavond.
Ik krijg het koud en zelfs mijn euforische gevoel raakt op.
'Doe dan toch door,' mompel ik tegen mijn gsm, hopend op één of andere verklaring. Dat hij in de file staat, dat er iets onverwachts is tussengekomen.
Iets.
Maar het scherm is leeg.
Hij is er gewoon niet.
Tien na acht.
Hoe lang duurt een voorprogramma?
Ik kijk op als er achter mij stemmen klinken. Gedempte gesprekken.
Ze staan in een hoekje, rustig tegen de muur geleund.
Vijf mannen op een rij.
Het duurt een poosje voordat ik het doorheb. Ze staan hier gewoon achter mij. Een pintje in de hand.
Straks kijken 2000 mensen naar hen maar nu zijn ze even van mij. Een van hen brengt een toost uit in mijn richting en ik jubel in gedachten.
'Hé, Cath,' ik veer overeind. In de oprechte overtuiging dat zij mijn naam niet weten. ' Je hebt gewacht.' Het klinkt ongelovig en heel erg dankbaar. Hij heeft geen oog voor de mannen.
'Sorry, er was een ongeluk gebeurd,' zegt hij, nog voordat hij voor me staat. Hij slaat zijn armen om me heen, geeft me een kus op mijn voorhoofd en lacht als hij de rozen ziet.
'Voor mij?'
Natuurlijk, idioot.
De mannen in de hoek houden ons in het oog.
Thomas ziet er zoals steeds nerveus en opgejaagd uit. Alsof hij met zichzelf geen blijf weet. Hij is constant in beweging. ADHD voor gevorderden. En hij is een pro.
'Gaan we naar binnen?' vraagt hij, terwijl hij een doosje uit zijn broekzak vist. Hij kijkt naar de pilletjes en daarna naar mij.
'Waag het niet om het te vragen,' zeg ik, gespeeld kwaad maar toch een beetje op mijn tenen getrapt.
Ik ken hem al tien jaar en de eerste kennismaking was een ervaring apart.
Nog nooit had ik een volwassene met ADHD ontmoet, een echte hyperkineet, zoals hij het zelf stelt. Het is de vloek van zijn leven, het maakt hem anders zonder anders te zijn. Mensen vinden hem vreemd, te aanwezig, te dominant en enorm impulsief. Als hij in een kamer zit, is hij de kamer. Hij heeft gewoon iemand nodig die hem afremt, iemand die hem op tijd een halt toe roept.
Er zijn de pilletjes, voor de publieke optredens, als er alleen maar vreemden zijn. Als er alleen ruimte is voor Thomas, niet voor Thomas met ADHD. Want mensen linken dat aan drukke kinderen, niet aan een 30-jarige opvoeder.
En er zijn mensen zoals ik, die niets van hem willen, die hem gewoon graag hebben. Met Thomas in het openbaar iets doen is een uitdaging en een test voor iedere vriendschap want hij doet zonder meer iets wat een ander nooit zou doen. En soms kom je in schaamte, het is nu eenmaal zo. Mensen staren, mompelen en stoten elkaar aan.
'Hé, heb je die gast gezien..' en dan lachen ze. Ze lachen altijd.
'Nog steeds?' vraag ik, wetende dat het een pijnpunt is. Thomas ademt diep in en klapt het doosje dicht. Hij propt het weer in zijn zak.
'Geen zorgen, meisje, ik zal me gedragen.'
'Je weet dat ik dat niet bedoel.' Ik por hem in zijn zij. ' Voor mij hoeven die dingen niet, ik ken je al langer dan vandaag. En nu naar binnen.' Ik klop mijn rokje af, draai een toertje onder zijn goedkeurend oog en hij opent met een zwierige buiging de deur voor me.
' Na, u, mijn vrouwe en …' hij zwijgt halverwege en ik draai me om. Ze komen één voor één achter mij naar binnen.
'Have a nice evening,' klinkt het als wij naar rechts gaan en zij naar links…
'Waren dat…?' Thomas klinkt voor de verandering eens stil en ik bereid me voor op een geweldige avond. Ik haak mijn arm door de zijne en laat me, een tikkeltje licht in mijn hoofd, naar de zaal loodsen.
Hoe perfect kan een avond worden?
Met voor me mijn favoriete groep aller tijden in bloedvorm en naast me iemand die net iets vreemder is dan mezelf.
Perfectie bestaat.
feedback van andere lezers- dorus
mooi!
catharina: Dank u. Het was dan ook een magisch groots, intens intiem optreden. Het verdiende een klein schriftelijk moment :) - ivo
wow, weer een kwartiertje leuk leesplezier gehad :)
catharina: Blij dat ik me nuttig heb kunnen maken :). Voor mij een kwartiertje schrijfplezier, schitterend toch!
Het moeten niet altijd moorddadige rimpelvellen zijn, een mega optreden is duidelijk evenzeer een geschikte inspiratiebron. Bedankt. - andremoortgat
Jouw verhaaltrant wenkt
catharina: Dank u zeer wel....Alleen zijn de 'grootste' momenten van 2014 nu al opgebruikt en zal ik mijn inspiratie bij de buren moeten zoeken :) - GoNo2
Uit goede bron heb ik vernomen dat Katastroof binnenkort optreedt in 't Sportpaleis. Er zal een bloemenstand beschikbaar zijn...:-)
catharina: Lijkt me heel erg de moeite...hetzij niet van op de eerste rij :) - Greta
Heerlijk leesverhaal. Voor mij even in een 'onbekende' wereld.
catharina: Dank u wel. Het was een mini-moment voor een mega-optreden en toch zit dit in mijn hoofd :)
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 10Uitstekend:   5 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 5 stem(men) |
