naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

't Lijkt wel of het gisteren was….14.

door GoNo2

Om zes uur word ik gewekt. Ze geven me twee emmers, ene met proper water en ene met zeepsop. Ik krijg ook nog een schuurborstel en een dweil. Wat dus wil zeggen dat er van mij verwacht word dat ik m'n cel een fikse beurt geef. Op m'n nuchtere maag?

" Begin er maar aan en zie dat je cel proper is. je zult hier nog wel een tijdje verblijven. Straks moet je op rapport bij de directeur. Je krijgt papier en pen om je eigen verslag over wat er vannacht gebeurd is op te schrijven…"zegt de opvoeder van dienst.

Ik kuis m'n cel alsof m'n leven ervan afhangt. Ze blinkt als een spiegel. Je kunt er van de grond eten. Tevreden kijk naar m'n werkstuk. Later kan ik misschien gaan werken bij een kuisfirma. Zonder dienstencheques, want die bestonden toen nog niet. Zwartwerken was toen nog een nationale sport. En nu?
Er is niemand in de gang, m'n celdeur is ook niet afgesloten. In de cel, naast die van mij, is er ook iemand aan 't kuisen. Verderop ook. Komt de koning op bezoek, vraag ik me af. De kuismicrobe heeft iedereen hier te pakken. We moeten dringend in quarantaine. Maar daar zitten we al in…

De kuisbenodigdheden worden opgehaald met een karretje. Op de emmers staan nummers van de cellen. Iedere cel heeft dus z'n eigen kuisattributen. Van organisatie gesproken, daar is maandenlang op het hoogste niveau over nagedacht. Ik zit op m'n stoel, ik weet niet eens of dat wel mag. Beducht om nog een sanctie op te lopen, besluit ik m'n bed op te maken. Zouden we hier mogen roken, ik snak naar een sigaret. Er staat een asbak op het tafeltje, waarvoor zou dat anders dienen hé? Ik steek een sigaret op, na eerst het raam op een kier gezet te hebben. Ik rook, blaas m'n rook door de kier. Ik hoor de opvoeder in de gang. Duw m'n sigaret uit. De opvoeder inspecteert de cellen. Ik hoor hem zeggen dat m'n buurman gewoon is van in een varkensstal te leven. Na de maaltijd mag hij de binnenkoer schuren. Misschien mag ik hem ook gezelschap houden?

De opvoeder komt binnen, ik moet met m'n gezicht tegen de muur gaan staan. Bang dat ik hem zal aanvallen? Nee, 't is de normale procedure, verneem ik achteraf. Het staat in het reglement dat op de tafel ligt. Maar ik heb de tijd nog niet gekregen om het te lezen. Dat blauwe boekje, met als titel ' huishoudelijk reglement ' is even heilig als pakweg de bijbel. Je bent verplicht het te lezen om zeker niet over de schreef te lopen…

" Je mag je omdraaien. Schijnbaar weet je wat kuisen is, zo te zien. En je bed is ook al opgemaakt, zie ik. Ik zal het vermelden in m'n verslag. Je krijgt hiervoor een goed punt…"

Ik krijg een goed punt, joepie. Tien goeie punten geven me recht op een daguitstap naar vrije keuze. Ik kies Bobbejaanland. Was dat maar waar hé? Het is intussen al ruim over zeven uur…

" Je kunt je nu wassen en aankleden. In je kast hangen je kleren en je wasgerief staat er ook. Tot straks."

Wanneer hebben ze dat gebracht? Terwijl ik sliep? Het kan bijna niet anders. De wegen van die opvoeders, zijn net als die van God, ook ondoorgrondelijk. Ik was m'n gezicht, na de douche van deze nacht, heb ik een klein beetje de pest aan het gebruik van veelvuldig water. De celdeuren zijn nog steeds open, maar wie wil er hier ontsnappen? Uit een pas geboende cellencomplex? 't Zou zonde zijn van het werk en de tijd die je er ingestoken hebt. Ik kijk de gang op, niemand te zien. M'n buurman steekt ook z'n kop buiten. Hij knikt naar mij. Heb je het ook uitgehangen, vraagt hij me. Een beetje maar, is m'n antwoord. Wat heb je gedaan, vraagt buurman. Wat lappen verkocht aan een zekere Daniel van paviljoen A. Daniel Verheijen toch niet? Ik weet z'n achternaam niet, maar 't zou kunnen. Daniel Verheijen zit hier omdat hij z'n vader neergestoken heeft met een schroevendraaier. Daarna heeft hij het kot in brand gestoken. Z'n vader is op het nippertje gered door de buurman. Daniel stond te springen en te lachen op de oprit. Zo zot als een achterdeur. Hoe weet jij dat allemaal, vraag ik hem. Van een opvoeder, zegt hij….

Als dat waar is, is m'n leven niet veilig meer. Hij had beter die schroevendraaier gebruikt om z'n eigen vijzen vast te draaien. Ze staan een beetje los in z'n bovenkamer.

De traliedeur gaat open, een jonge gast duwt een kar voort. Er staan koffiekannen, suiker, confituur en brood op. Hij gaat van deur tot deur. Buurman krijgt z'n eten en gaat naar binnen. 't Is nu mijn beurt. De opvoeder zegt niets, de jonge gast vraagt hoeveel boterhammen ik wil. Ik vraag beleefd of er geen pistolets te krijgen zijn. De opvoeder moet een glimlach onderdrukken, zet terug z'n streng gezicht op. De confituur komt uit een groot conservenblik. Abrikozenconfituur lees ik. Negentig procent suiker, vijf procent abrikozen en de rest water. Als je hier lang genoeg zit, ga je buiten met suikerziekte. Da's wel duidelijk hé? Maar we mogen niet klagen, we krijgen eten, da's toch ook al iets. Er zijn kinderen in Afrika, die maar om de twee dagen eten krijgen. Zeggen de paters toch. Als ik vroeg waarom ze dan allemaal zo'n dikke buik hebben, kreeg ik geen antwoord. Gelieve uw grote muil te houden, je bent geboren voor galg en rad. Ja, pater, dat wist ik al…vertel me eens iets nieuws…

We eten, enfin, ik toch. De koffie is gloeiend heet. Ik verbrand er m'n lippen aan. Ik ben vergeten melk te vragen. Hier moet men alles vragen. Vraag je niets, dan heb je niets. Na een uurtje, komt de kar terug. We zetten alles netjes op de kar. Het plastic bestek mag ik houden. Hoezo? Alsof men met een plastic vork of mes niemand kan verwonden? Het houdt geen steek…
De celdeuren gaan dicht. Tijd om eens grondig rond te kijken. In het tafeltje zit een schuif. Er ligt een pakje tabak en blaadjes in. Wervik-tabak. Vuur moet men vragen aan de opvoeder van dienst. Staat zo in het reglement. Ik heb m'n aansteker nog. Een foutje van de organisatie, ze lieten hem in m'n broek zitten. Dus ben ik momenteel in overtreding van artikel 23 van het huishoudelijk reglement. Kan mij duur te staan komen. Ik ben misschien een pyromaan hé? Geef nooit een vuurtje aan een pyromaan…
Er ligt ook nog een boek in. De Leeuw van Vlaanderen. Ik blader het door. door hoeveel handen zou dat boek al gegaan zijn. 't Is gedrukt in 1934. Ik heb het al gelezen toen ik acht jaar was. Na de Witte van Zichem. Ik wilde wel eens weten wat die Witte zo boeiend vond aan heel die historie. Maar die Conscience schreef in een taal die de mijne niet was. Nogal ouderwets geschreven. Maar toen was het een klassieker die op het schoolmenu stond. Verplichte kost. Je moest er zelfs een spreekbeurt over houden. Wat ik met veel genoegen deed, geschiedenis was toen al m'n stokpaardje. Het was ook de reden dat ik leraar wou worden. Die kans heb ik nooit gekregen…

©GoNo

feedback van andere lezers

• dorus
  knap
  GoNo2: Dank u!
• ivo
  het blijft tragisch boeiend
  GoNo2: Dank u!
• andremoortgat
  Spic en Span
  en Conscience...
  Maar wat een ambiance
  GoNo2: Dank u!

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 3 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)