Volg ons op facebook
|
< terug
't Lijkt wel of het gisteren was….19.
Hij bindt m'n arm af met een rubberen elastiek. 't Is een beetje zoeken naar een ader. Mijn aderen hebben nogal de neiging om te verspringen. Springaderen, noemt men dat in de volksmond. Ze zijn even flexibel als hun baasje…
" Het is maar een klein prikje, 't is zo voorbij…"zegt de dokter.
Ja, ik mag het hopen, denk ik.
" Voilà, 't is al gebeurd, hebt ge iets gevoeld?" vraagt de dokter.
" Nee, helemaal niet…"
Ik lieg dat ik zwart zie.
Er stroomt geen bloed naar het buisje. Ik ben het levende bewijs dat een mens zonder bloed kan leven. Een primeur voor het gesticht…
" Ik denk dat ik ernaast zit…"mompelt de dokter tegen de verpleegster.
En ik denk dat ge een diploma hebt van beenhouwer. Gespecialiseerd in fijne charcuterie.
" Ge moet niet ongerust worden, ik zal het opnieuw proberen…"
Ik heb de indruk dat ik hier buiten ga komen vol met gaatjes.
" Maar hoe kan dat nu? Weer er naast? Je bent een moeilijk geval hé?" zegt de dokter, die nu kwaad op mij is.
" Dokter, als ze vroeger bloed afnamen deden ze dat uit een ader van m'n hand. Kijk maar…"zeg ik, in de overtuiging de arme man te helpen en ook om verdere verwondingen te vermijden.
Ik laat hem de bovenkant van m'n hand zien, die nog duidelijk prikgaatjes vertonen.
" Springaderen, kan zijn dat je al het begin hebt van verkalking van de aderen. Een aangeboren verschijnsel dat niet zoveel voorkomt…" zegt de dokter.
Ik vraag me af of het dodelijk is. Op lange termijn waarschijnlijk wel. Maar op lange termijn is alles dodelijk hé?
De dokter besluit om m'n goeie raad op te volgen. Vindt gemakkelijk een gaatje waar hij de naald kan insteken. Nu vloeit het bloed wel, m'n hand doet pijn. Ik heb het nog niet anders geweten. Morgen zal hij opgezwollen zijn, zoals gewoonlijk…
De verpleegster ziet aan m'n gezicht dat ik pijn heb, ze knikt me geruststellend toe. Ik ben er vet mee…
De dokter trekt de naald uit m'n hand, ontsmet de plaats waar hij gestoken heeft. Had hij dat niet moeten doen alvorens te prikken? Ik ben geen dokter hé?
Hij kleeft een pleister op het wondje. Ik begin stilaan respect te krijgen voor een speldenkussentje.
" Hier zie, omdat ge zo braaf geweest bent, mag je nu nog in dat potje plassen…"
Ik wil m'n piemel uit m'n onderbroek halen, maar de zuster is er als de kippen bij om mij bij de arm naar de wc te begeleiden. Ik moet moeite doen om te plassen, da's meestal zo als men verplicht is om iets te doen waar de natuur nog geen zin in heeft…
" Is 't nog voor vandaag?"hoor ik de dokter roepen.
Vandaag, morgen of overmorgen, wie zal het zeggen hé?
De dokter komt binnen, zet de kraan van de lavabo open, dat zal helpen denk ik.
Het hielp dus inderdaad.
Ik plas het potje vol, 't is een beetje troebel, een beetje aanlengen met water kan geen kwaad. Ziet er al veel beter uit…
Ik mag opkrassen, zegt de hooggeleerde witjas. Volgens mij is hij me al beu gezien. 't Is wederkerig, m'n vriend, het was mij een groot genoegen en hopelijk niet tot de volgende keer.
" Gaat het een beetje?"vraagt de zuster.
Ik ben duizelig, voel dat het bloed wegtrekt uit m'n gezicht. Verdomme, 't is nu het moment niet om flauw te vallen. Ze hebben al zoveel bloed getrokken, ik moet het nu toch al wel gewoon zijn?
De zuster zegt dat ik even moet bekomen op de bank. Ze geeft me een glas water. Het koude water doet me goed, ik ben bijna terug bij m'n positieven. Ik kleed me aan. De jongen naast mij, vraagt wat ze allemaal doen bij de dokter.
" Niet veel. Ze geven je eerst een spuitje tegen bedplassen. Daarna trekken ze twee liter bloed. Ze laten nog juist bloed genoeg over om te overleven. Daarna moet je uw piemel in een machine steken. Een melkmachine. Zoals bij de koeien. Die melkt de sperma uit je lijf. Eerlijk gezegd is dat het beste wat je overkomen kan. Ik geniet er nog van…"lieg ik erop los.
De jongen kijkt me aan met een benepen gezicht. Het manneke is amper tien jaar, weet waarschijnlijk nog niet eens dat hij sperma heeft. De tijd zal hem wel raad brengen, denk ik dan…
Tic Tac brengt me terug naar m'n koninklijk verblijf. Ik moet bij de blokoverste komen. Ik ken hem niet, 't is de eerste keer dat ik hem zie. Hij deelt me kort en bondig mee, dat m'n verblijf hier erop zit. M'n afzondering is wel van korte duur geweest, net nu ik me volledig ingeburgerd had. Ze doen het om mij te kloten, is m'n besluit. Ik krijg een kwartier de tijd om alles in te pakken. Ik heb geen kwartier nodig voor het weinige dat ik heb…
Meneer Rummens staat mij al op te wachten. Ik heb je gemist, zeg ik tegen hem. Hij gelooft er geen bal van. Ga maar naar binnen, er is bezoek voor jou, zegt hij. Wie komt er nu hier op bezoek? M'n moeder? Ik ga binnen, zie alleen iemand aan tafel zitten met de rug naar mij toegekeerd. M'n bezoek heeft schijnbaar een ongeval gehad want zit verpakt in zwachtels. Het hoofd althans, zo te zien. Ik ga naar de tafel, verdorie, m'n bezoek is niemand minder dan Daniel. Van een verrassing gesproken. Ik zet me recht voor hem. Hij kijkt me aan, langdurig zonder een woord te zeggen. Wat valt er te zeggen? Moet ik soms sorry zeggen? Rummens staat in het deurgat mij aan te staren. Er wordt verwacht dat ik iets zeg.
" Heb ik je pijn gedaan?"vraag ik, een lach onderdrukkend.
" Nee, je hebt me bij verrassing overvallen. Maar ik geef toe dat ik het verdiend heb. Zullen we terug vrienden zijn?"vraagt Daniel.
Ik ben nooit je vriend geweest, wil ik opwerpen. Maar Rummens staat ja te knikken. Ik steek m'n hand uit. Daniel schudt m'n hand. Zand erover, maar ik vertrouw hem voor geen meter. Het Kwaad is een ziekte, zeggen de dokters en zij kunnen het weten hé?
©GoNo
feedback van andere lezers- dorus
GoNo, je ent een verademing. Zeggen dat ik jaren geleden Het 'Verdriet van België' na nog geen 20 bladzijden heb weggegooid, moe gelezen door de bombastische taal in ingewikkelde zinnen gegoten. En die man droeg men voor voor de Nobelprijs. Wat 'n wereld. Jouw kroniek is eerlijk, direct, helder. Prachtig.
GoNo2: Bedankt, Dorus, m'n neus begint al te krullen... - andremoortgat
Idd niks bombastisch of ingewikkeld zegt Dorus.
Ik sluit me daar volmondig bij aan !
En er zijn weinig schrijvers hier die ons zo
"De Lach " bijbrengen.
GoNo2: Dank u wel voor dit compliment... - ivo
het blijft inderdaad een kunstwerk Gono en hoe je het ook schrijft en zegt, zo is het dat het voelt, knap hoor :)
GoNo2: Ik ben maar een amateur...
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
