Volg ons op facebook
|
< terug
30- 't Lijkt wel of het gisteren was…
Ik zit aan de grote tafel, iedereen is aan 't eten. Ik niet, ik krijg geen hap door m'n keel. Fientje is weer naast mij komen zitten, Chantal zit aan de ander kant van mij. Fientje vertelt een verhaal waar ik niets van begrijp. Over een kabouter die in een paddenstoel woont en zich verkleed in een kabouteresje. Zouden erbij de kabouters ook travestieten bestaan?
" Waarom eet je niet?"vraagt mammie.
" Ik heb geen honger, de bbq ligt nog op m'n maag…"zeg ik.
" Ik denk dat hij leeft van de liefde. Kijk hem maar eens blozen…"zegt papa Lingier. " " Niet waar, ik heb echt nog geen honger…"
" Chantal, wat hebt ge met hem uitgestoken?"vraagt papa Lingier aan z'n dochter.
" Ik heb hem een beetje wegwijs gemaakt in de liefde, hij is er precies nog niet goed van…"zegt Chantal waarheidsgetrouw.
" Ja, en als we dat niet geloven, maak je ons wel iets anders wijs hé?"antwoordt papa Lingier.
Chantal zit hier gewoon de waarheid te vertellen en niemand wil het geloven. Kom dat tegen…
" Kom je straks een verhaaltje vertellen uit het Grote Verhalenboek…" vraagt Fientje.
Ik ben blij dat ze voor afleiding zorgt.
" Ja, als het mag hé?"
" Natuurlijk mag het, anders kan ik niet slapen…"
Ik ruim mee de tafel af, dek de tafel mee voor morgenvroeg. Da's hier de gewoonte. Papa Lingier trekt zich terug in z'n bureel. Mammie gaat naar het waskot. Er staat plots een vent op het terras, t moet een bekende zijn want de hond heeft niet geblaft. Ik zeg het tegen Chantal. Ik zeg het tegen Chantal. 't Is nonkeltje maar, zegt ze. De man stapt naar binnen. Goed volk, roept hij…
Papa Lingier komt uit z'n bureel. Ze gaan op het terras staan, papa Lingier tikt op de ruit, vraagt of ik een pintje wil brengen voor nonkeltje. In een glas of in het flesje? In 't flesje, nonkeltje doet niet graag de afwas en ik ook niet, zegt papa Lingier. Ik breng het flesje bier. Is dat 'em, vraagt nonkeltje. Ja, wat denk je, kan hij beginnen in april? Is hij wel sterk genoeg? Hij ziet er nogal mager uit. Mager, ik ben bijna vijf kilo aangekomen. Sterk? Als Popeye me ziet, gaat hij van schrik gaan lopen…
Hij kan de maandag eens komen proefdraaien. Als het meevalt, maak jij de papieren in orde voor de jeugdrechter, hij kan natuurlijk ook in 't zwart komen werken, maar ze zullen waarschijnlijk niet akkoord zijn op Justitie. Nee, dat denk ik ook niet..
Ik vind nonkeltje maar een rare vent, ik vertrouw hem niet, hij is me iets te joviaal. Maar in feite wantrouw ik iedereen.
Ik vraag of ik weg mag gaan. Ga in vrede, m'n zoon, zegt papa Lingier. Die had pater moeten worden, denk ik plots. Ik ga naar de recreatieruimte. Ze zijn aan het biljarten. Chantal speelt op de flipperkast. Matchke doen, vraagt ze. Ik zeg ja. Ik verlies tweemaal na elkaar. Ik heb er genoeg van, niet dat ik niet tegen m'n verlies kan, maar er zijn grenzen hé? De telefoon gaat. 'k Wist nog niet eens dat ze hier een telefoon hadden. Chantal neemt op. Mammie vraagt of je Fientje een verhaaltje komt vertellen, belofte maakt schuld. Ik neem me voor om niets meer te beloven aan Fientje. Ik ben haar slaafje niet…
Ik vertel een verhaaltje, gooi er wat van eigen vinding tussenin. Roodkapje is niet opgegeten door de boze wolf, haar oma was een kannibaal. Die en niemand anders heeft Roodkapje opgegeten. Niemand wist dat die oma de heks was uit Hans en Grietje. Die wilde Hans vetmesten, maar ze zag niet zo goed meer en die twee deugnieten hielden haar voor de gek. Geen respect voor grootouders, noem ik dat. En zeggen dat het arme mens een gruwelijke dood gestorven is in haar eigen oven. Ze had altijd gezegd dat ze wreed content was van die oven. Nu kon ze het met haar eigen slechtziende ogen zien. Het laatste wat ze dacht was dat het hoog tijd werd dat die oven eens flink geschrobd werd langs de binnenkant. En toen kreeg ze vapeurkes…
Fientje kan niet meer volgen. Ze gelooft er niets van. Maar ze vindt het wel spannend. Ik zeg dat het nu tijd is om te slapen. Ik geef haar een kusje op haar voorhoofd. Slaap lekker, Fientje, slaap lekker. Ze mompelt iets van dat ik haar grote broer ben, neemt de teddybeer stevig vast. Nog voor ik de kamer verlaat is ze al vertrokken naar dromenland…
" Zie maar dat ze geen nachtmerries krijgt van je verhaaltje…"hoor ik mammie zeggen.
" Luistervinken is een slechte deugd, mammie, ge gaat niet in de hemel komen…"zeg ik lachend.
Waarom zeg ik tegen haar wel mammie en tegen papa Lingier geen pappie of papa? Ik heb er geen verklaring voor. Nu nog niet. M'n vader was een rotzak, die me voor z'n eigen genoegen bont en blauw sloeg. Bij m'n moeder moest ik geen steun zoeken, bij m'n broer en zusjes evenmin. Die waren al blij dat zij niet het slachtoffer waren van z'n baldadigheden. Later kwamen er andere dingen aan het licht. M'n oudste zus is meermaals verkracht geweest door m'n vader. Moeder moet het toch ergens vermoed hebben, denk ik. Maar ze zweeg. Tot m'n zus het vertelde aan een non in de school. Die liet er geen gras over groeien. Verwittigde de kinderbescherming. En zo kwam het dat toen ik thuis kwam van school, de Rijkswacht van Brugge bij ons op de stoep stond. Wat in Zeebrugge voor het nodige bekijks zorgde. M'n moeder werd nadien met de vinger gewezen. Negen maanden heeft hij gekregen, waarvan hij er amper vier uitgezeten heeft. Maar hij kreeg een verbod om nog bij ons in de buurt te komen. Na twee maanden leerde m'n moeder iemand kennen via Aurora, een datingbureau. Een bakker die meestergast was bij bakkerij De Kort, in Deurne. Ik kreeg een nieuwe papa, die even rot was als de vorige. Bij mij toch. Ik was niet op m'n mondje gevallen, dus ging ik met hem in de clinch. Maar ik was te klein om het op te nemen tegen hem. Hij gebruikte me als boksbal. En moeder zei weer niets…
De straffen die hij gebruikte had hij ergens gelezen in een handleiding van de SS. Ik moest de trap al lopende doen, met een zakje kolen van 10 kilo in m'n nek. Probeer het maar eens. Of uren op m'n blote knieën zitten op twee bakstenen met in ieder hand een dik boek. En ik kon het aan niemand vertellen…hoeveel keren heb ik niet gedacht aan zelfmoord, ik ben de tel kwijtgeraakt.
Tot op het moment dat hij kanker kreeg. Na twee maanden was hij een wrak. Uitgeteerd en vol gespoten met morfine. Hij had m'n moeder een koord laten spannen aan de deurklink, om zich recht te kunnen trekken. Naast het bed stond een wandelstok. Ene met ijzeren punt. Ik heb nog altijd twee littekens van die stok. Eentje in m'n bil en eentje in m'n borststreek. Ik bloedde als een pasgeslacht varken en niemand trok er zich iets van aan.
Op een dag riep hij me weer naar boven. Ik ging, beducht voor wat er zou komen. Geef me m'n stok, zei hij. Ik gaf hem z'n stok. Kom hier en buk je…
Toen is er iets gebroken in mij. Ik bukte me niet. Bukken, schreeuwde hij bijna hysterisch. Ik buk me niet, zei ik, ik had plots geen schrik meer. Hij probeerde zich recht te trekken aan de koord. Ik maakte de koord los en gooide hem naar z'n kop. Hang je eigen op, zei ik. Ik ben weggelopen, gevlucht in de gietende regen met enkel een hemd aan. Ik liep steeds verder weg van huis. Tot de politie mij oppikte. Die brachten me terug naar huis. 't Was een huis, maar geen thuis. ..
M'n zus is m'n moeder uit de kroeg gaan halen. 't Interesseerde haar geen bal. De politie zou iemand sturen om mij te verhoren. Eindelijk zou ik m'n verhaal kunnen doen. Dat dacht ik toch, toen..
M'n pleegvader is diezelfde nacht gestorven. Ik was de enige die z'n doodsreutel hoorde. Ik sliep in de kamer naast de zijne. Ik ging kijken, het was er koud. Hij lach er met een glimlach op z'n gezicht. Onverklaarbaar. Hij zag er verdomme beter uit in de dood, dan toen hij nog leefde. Iedereen sliep, niemand wist dat hij dood was. Ik ben naar m'n moeder gegaan. Die zat nog altijd in de kroeg. Ik vertelde het haar. Ja, en dan? Hier een zakje chips en ga nu maar slapen. Doe z'n deur dicht. Dat was het…
Die doodsreutel heeft me jaren achtervolgd. Ik hoorde die 's nachts en zag hem staan met z'n stok hoog in de lucht. Ik sla je hersens in, zei hij. 't Was levensecht, ik krijg er nog kippenvel van als ik eraan denk…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
hier terug dat kil verdriet dat rillingen geeft - pfff wat een mens moet meemaken in zijn leven . knap geschreven :)
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Sterk doorleefde regeltjes
GoNo2: Dank u! - dorus
Sterk, heel sterk neergezet. Krachtig proza, zoals men zelden nog leest.
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
