naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

32- 't Lijkt wel of het gisteren was….

door GoNo2

Papa zet mij af aan de ingang van de fabriek. Ik kom je om vijf uur afhalen, zegt hij. Doe je best hé? Waarom vraagt iedereen steeds dat ik m'n best moet doen? Twijfelen ze dan zo erg in mij?

De poort is open, ik ga met een klein hartje binnen. Ik passeer zonder er erg in te hebben een bureel. Er wordt op het raam getikt. Ik draai me om, ga op m'n stappen terug. Nonkeltje wenkt me naar binnen…

" Zo, ik zie dat je ruimschoots op tijd bent. Da's goed, heel goed. Ik ga je een overall geven, bottines en je krijgt ook nog een veiligheidsbril. Een helm hoeft niet, we werken hier niet in de bouw hé?"
Hij geeft me m'n werkkledij. De overall is twee maten te groot. Maar er zijn geen kleinere maten. Hier, doe die riem er rond, ge zijt ook niet van de grootste, zo te zien. Uw vader was zeker een kabouter en uw moeder een dwerg? Moet ik nu lachen, denk ik…
Ze werken hier met acht man, te weinig voor al het werk dat ze hebben. Nonkeltje z'n twee zonen werken hier ook. Ze stellen zich voor, maar ik onthoud hun namen niet. Ik weet zelfs nonkeltje z'n naam niet. Flor is de enige naam die ik ken, omdat hij mij wegwijs moet maken en m'n leermeester moet spelen. En van spelen kent die Flor iets. Na een kwartier ben ik al gedoopt. Met een emmer water op de binnenkoer. Da's hier de traditie, zegt nonkeltje, binnen een uurtje zijt ge zo goed als droog.
Flor neemt me mee naar de boormachine. Er staat een grote bak naast. Vol met houten blokjes. Aan de andere kant van de machine staat een lege bak. De bedoeling is dat ik in die houten blokjes telkens twee gaten boor. Daarna gooi ik ze in de lege bak. Flor toont me hoe het moet. Zie je die kruisjes staan? Ja, die zie ik. Je legt het blokje tegen die kant, zo zie je? Ja, ik zie het. Je duwt de boor naar beneden en de boor begint automatisch te draaien. Hup, op het kruisje, boor omhoog en hup op 't andere kruisje. Gezien, niet moeilijk hé? Hij toont het nog een keer. Nu mag ik het proberen. 't Valt mee, na twee keren proberen ben ik ermee weg. Ik gooi de verbindingstukken, want zo noemen die dingen, in de lege bak. Ik begin aan mezelf te twijfelen als ik zie hoeveel er in die volle bak liggen. Moet ik dat allemaal vandaag doen?
Ik ben een uurtje bezig, sta te zweten als iemand die in een sauna zit. Ik voel nu al m'n arm niet meer. Nee, 't is niet moeilijk, maar 't is altijd dezelfde beweging. Op en neer. Er zijn andere dingen die ook op en naar gaan, maar stukken plezanter zijn. Flor komt kijken. M'n lege bak is nog voor geen derde gevuld. Hij zal niet tevreden zijn. M'n werkdag zal er rap opzitten. Feitelijk hoop ik het ook een beetje…
Goed zo, zegt Flor, ik zie dat je het kunt. Kom, we gaan naar het atelier waar ze de bekleding maken. Daarna moogt ge frames vernissen.
Ik volg hem. In het atelier werken ze met twee. Ze kijken op een plan welke kleur en welke stof er gebruikt moet worden voor de zetels en canapés. Die stof zit op grote rollen. Ze berekenen hoeveel stof ze nodig hebben en geven het aan mij door. Ik moet het tot op de centimeter juist afsnijden. De helft van de tijd heb ik niets te doen. Ze doen vandaag bestellingen van klanten die de stof zelf gekozen hebben. 't Moet allemaal heel juist en netjes zijn. Ik zie hoe een zetel vorm begint te krijgen. Leerzaam proces. Vanaf nu kijk ik anders aan tegen zo'n zitmeubel. Er steekt verdorie veel tijd en vakmanschap in. Het is tien uur, tijd voor een koffietje, zegt Robert. We gaan naar de binnenkoer, daar staat een tuintafel. Ik heb geen koffie, niets om te drinken. Rats vergeten en mammie heeft er ook niet aan gedacht. 't Is de schuld van die losgeslagen kiekens hé?

Flor ziet het, vraagt of ik wat cola moet hebben. Ik wil wel. Hij geeft me een bekertje. Flor is nog zo de slechtste niet, denk ik. Jan zegt dat ik straks met hem mee moet. We gaan vernissen. Tot de middag, dan is het etenstijd. Je hebt toch je stuten ( boterhammen ) meegebracht? Vraagt Jan. Ja, ik heb m'n stuten mee…

Het vernissen van de meubelen gebeurt in een zijatelier. 't Is hier verdomme groter dan ik dacht. De sfeer is hier goed, ik word vriendelijk bejegend. Geen geroep en getier. Geen opvoeders die achter m'n vodden zitten. Ze hebben geduld met mij. De vernis wordt hier met een soort verfpistool gespoten. Ik draag een stofmasker. De lucht is gevuld met de geur van vernis. Ik word er duizelig van. Als ik hier nog een kwartier werk, ben ik zo stoned als een garnaal. Maar dat werkje doe ik graag. Liever dan een hele dag gaatjes boren. De tijd gaat snel vooruit. Voor ik het besef is het middagpauze. M'n boterhammen hebben me nog nooit zo goed gesmaakt als hier. Ze vragen mij of ik morgen ook kom. Ik wil wel, zeg ik, maar ik mag niet. Als ge niet komt, gaan we staken, zeggen ze. Nonkeltje zal blij zijn, denk ik…

Ik mag stoppen om vier uur. Ik heb nonkeltje van heel de dag niet gezien. Stoppen om vier uur en papa komt me pas halen om vijf uur. Wat moet ik intussen doen? Na tien minuten verveel ik me al steendood. Ik ga dan maar een wandelingetje maken. 't Is een vroege lente en de zon doet weer haar best. Ik volg de baan, er zijn hier nog kleine fabriekjes. Kijk, hier maken ze koekjes. Een beetje verder is er een groothandel in koffie. Hier branden ze hun koffie zelf. Het ruikt lekker, ik snuif de geur op. Een oude man met pijp in de mond en een klak op z'n kop komt naar me toe. Ben je de weg kwijt, vraagt hij vriendelijk. Nee, zeg ik, ik heb gedaan met werken in de meubelmakerij. Ik voel me plots geweldig volwassen…

©GoNo

feedback van andere lezers

• dorus
  knap
  GoNo2: Dank u!
• andremoortgat
  Flor en zelfgebrande koffie
  Uit de tijd van toen...
  Nostalgie druipt hier van de pannen
  GoNo2: Dank u!
• ivo
  echt zoals het toen nog was :) knap hoor
  GoNo2: Dank u!

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 3 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)