Volg ons op facebook
|
< terug
Ik ben een Trekkie, sinds eergisteren...
Nacht.
Of net-niet-meer-nacht.
Er was nog geen sprake van een tintje ochtend, hoogstens het zwarte van de nacht dat een beetje grijs kleurde.
Het was vroeg voor de één en laat voor de ander. Een magisch, onbestemd tijdstip.
De bel van de overweg snerpt irritant door de stilte. De eerste trein van de dag. Het is amper half vijf en ik weet niet eens meer wanneer ik voor het laatst zo moe ben geweest.
Ik sta met mijn neef aan de slagbomen. Drie enorme koplampen scheuren de zachte donkerte scherp aan flarden.
Het gedaver van de trein maakt me misselijk.
Het geluid is enorm.
Ik ben 24u op en voor het eerst realiseer ik me dat ik daar niet meer voor gemaakt ben. Vernederend en pijnlijk.
Benedict staat met zijn ogen dicht naast me. Hij draagt intussen een hemdje over zijn mouwloos zwart shirt en de knieën van zijn paarse jeans vertonen grasplekken. Ergens, in de loop van de nacht, is hij zijn linkerschoen verloren. De ander bungelt aan zijn rugzak, opgeknoopt aan de veters.
Het station is nauwelijks 200m verder en we horen het gefluit als de conducteur beslist dat ze verder kunnen. Hij blaast alsof hij zijn hele longinhoud wil opgebruiken.
Hij wakker, iedereen wakker, lijkt zijn motto.
Benedict kreunt en legt zijn handen over zijn oren. We glippen onder de slagbomen door en strompelen de sporen over.
Strompelen.
25 en 30 jaar oud en we voelen ons als figuranten in een zombiefilm.
'Vond je het goed?' Ben grijpt mijn hand als hij het boordje van het voetpad mist. Zijn zwarte krullen, identiek aan de mijne, zitten vol gras en andere zaken die al dan niet leven.
Rondom ons hangt de geur van rook en vuur, van bomen en gras en frisheid van de nacht vermengt met een vleugje alcohol en nog meer rook.
Het zit in mijn haar, in mijn kleedje en in al mijn poriën.
Une Cath Fuméé...
Ik moet even mijn hersenen wakker schudden.
Goed?
Vorige avond lijkt heel lang geleden. Vuurmeesters, jongleurs, acrobaten…de opendeurdag van de circusschool was spectaculair en gezellig geweest.
Onder de sterren, in een boomgaard…het leek wel een middeleeuwse jaarmarkt.
Heel goed.
'Je was schitterend.' Ik klop Benedict op zijn schouder en sleep hem mee de straat over. Vuurspuwer, jongleur met brandende toortsen en meer van dat, maar niet in staat het zebrapad te vinden.
Bijna kwart voor vijf.
Er is geen kat op straat, niemand die ook maar aan opstaan denkt. Het is zondagmorgen en de enige die rondzwalpen zijn de overlevenden van de zaterdagnacht.
Mijn bed lonkt, fluistert en fleemt.
Ik kan het voelen.
De warmte van mijn donsdeken, de zachtheid van mijn kussen. De vier uren slaap die me te wachten staan…het idee vervult me met nieuwe moed.
En dan is er die ene.
Die ene, grijze blinkende wagen.
Ongepast in het verder kalme straatbeeld.
Hij heeft het rijk voor zich alleen, of dat denkt hij toch.
Zebrapaden tellen voor iedereen maar niet voor hem.
Zebrapaden zijn een uitvinding van een minder volwaardig ras.
Want hij zoeft in een grijze, blinkende wagen.
En die zijn superieur aan de rest van de mensheid.
Benedict reageert verbazend snel als de auto zonder ook maar aan vertragen de denken, de hoek om komt.
Hij trekt me achteruit, terug het voetpad op.
Het knapt.
Het spokt.
De eerste tel begrijpt ik niet waarom Benedict tegen mijn been schopte We zijn geen kinderen meer.
En dan is het voorbij.
Mijn linkervoet is niet langer een nuttig deel van mijn lichaam.
'Verdomme, ik kan hem niet plat zetten…' We zitten allebei op het voetpad en staren naar mijn been alsof ernaar kijken de beste remedie is.
De auto stopt.
De man stapt uit.
Hemd, blauwe trui erover van één of ander duur merk en schoenen met een spitste punt. Fris gewassen met een geur van dure aftershave.
'Hé, stelletje hippies, kunnen jullie niet uitkijken!'
Benedict en ik verleggen onze blik van mijn been naar de man zijn schoenen.
'Ze-bra-pad,' Benedict articuleert iedere lettergreep en wijst naar de strepen. Hij trekt zijn wenkbrauwen op en krabbelt een beetje wankel overeind.
'Wij waren hier eerst, man, en wij mochten over….' De man, absoluut veel jonger dan ik, knijpt zijn ogen halfdicht, op zoek naar iets zinvols.
Hij neemt mijn neef op. De piercing door de neus en wenkbrauwen. Een ongepast, afgebleekt paarse jeans en blote voeten.
'Ben je dronken, kerel?' blaft hij.
Benedict steekt zijn arm uit en ik grijp zijn hand. Hij klopt de man op zijn schouder en grijnst.
'Yep, absoluut.'
De man schudt ongelovig en vol afkeer zijn hoofd, waarbij tot mijn verbazing niet één haar mee beweegt en stapt mompelend terug in zijn auto.
'Gaat het?'
'Het spokte,' ik frons omdat ik het niet anders kon beschrijven.
'Spokte?' Benedict knikt, alsof dit antwoord voldoet. ' Dat maakt mij tot Kirk, is het niet?'
En arm in arm steken we, heel erg behoedzaam voor zondagsrijders te straat over.
Trekkend met mijn been.
Spock en Kirk, op zoek naar een bed na een nacht vol sterren…
feedback van andere lezers- ivo
schitterend geschreven en vooral ook al zou het fictie zijn, heel knap hoe je dit vanuit een hoofd dat moe is kunt herfilmen - mooi hoor ..
en ja die mercedes en BMW freaks die denken dat de straat van hun is - ze zouden voor straf met een DAF-odille moeten rijden.
catharina: hello! Dank u wel. Laten we het erop houden dat het misschien voor 30 procent echt is...de gescheurde spier voelt zeer echt aan :). Een gele Aixam lijkt me ook geschikt als boetedoening... - dorus
zeer knap!
catharina: Merci beaucoup, als de verveling toeslaat moet een mens zich bezighouden hé :) ( hoewel strijken ook een schitterend alternatief is tegen verveling, wordt me hier gezegd) - GoNo2
Van genoten!
catharina: Dan is mijn dag geslaagd :). Ik iets minder, ik strompel al 2 dagen rond en ben het nu al beu... - andremoortgat
Om vervolg te schrijven...
(Na het strijken)
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 10Uitstekend:   5 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 5 stem(men) |
