Volg ons op facebook
|
< terug
41- 't Lijkt wel of het gisteren was…
Deel 3.
Ik slaap de slaap der onschuldigen. Droom van alles en nog wat. Ik droom zelfs dat Bobby m'n gezicht likt en z'n poot op m'n borst zet. Af, Bobby, af, laat me slapen. Morgen gaan we wandelen…
Ik word ruw rechtgetrokken. Een zaklamp schijnt in m'n ogen. Help, ik word overvallen. Is dat de stem van papa? En die hond die blaft, lijkt wel Bobby? Ik ben op slag klaarwakker. De hond, verdomme, de hond heeft me verraden. Hoe kon ik zo stom zijn? Natuurlijk, Bobby weet z'n weg naar hier. We zijn hier zo dikwijls geweest. Hebben ze dan al die kilometers gedaan om mij te vinden? Of heb ik het aantal kilometers verkeerd ingeschat?
" 't Is uwen dag niet vandaag hé?"hoor ik een stem zeggen die ik niet ken.
" 't Is m'n nacht niet, zal je bedoelen?"
" Wijsneus, houd je praatjes maar voor jezelf. We zullen wel praten op het politiebureau…" zegt de stem, die schijnbaar een agent is.
Bobby springt tegen me op. Is blij me te zien, ik minder. Nu pas zie ik papa staan. Hij houdt zich afzijdig. Kijkt me zelfs niet aan, ik ben lucht voor hem. De agent doet me handboeien aan. Ik word afgevoerd als de grootste misdadiger van de 20ste eeuw. Eventjes denk ik eraan om het op een lopen te zetten. Maar ver zal ik niet geraken met die handboeien aan. Verdomme nog aan toe, alles tot in de puntjes gepland en opgepakt door de vriendschap voor een hond…
Ik strompel achter hen aan, ze zetten er flink de vaart in. 't Zal aan de regen liggen. Van die miezerige regen die in je kleren gaat zitten. Ik loop me af te vragen wat er nu gaat gebeuren. Een verklaring afleggen en dan?
We zijn aan de villa gekomen. Het voltallige kinderkoor staat me op te wachten. De familie Von Trapp op een rij. Straks beginnen ze nog te zingen ook, denk ik. Mammie komt naar me toe. Zijn die boeien nodig, vraagt ze aan de agent. Uit voorzorg, mevrouw, we willen hem niet terug kwijtspelen, zegt de agent grijnslachend…
" Noël, waarom toch?"vraagt mammie aan mij.
Ik kan geen antwoord verzinnen. Ja, waarom hé?
" Je had hier alle kansen om een beetje gelukkig te worden. Je kan ons geen verwijten maken. We hebben gedaan wat we moesten doen. Je proberen een thuis te geven. We hebben gefaald. Ik hoop dat je in de toekomst wat meer zult nadenken…"
Ik sta perplex, met m'n mond vol tanden. Mammie pinkt een traan weg, ik doe moeite om een vent te zijn. Neem hem maar mee, zegt papa, 't heeft al allang genoeg geduurd. De agent duwt me in de combi. Z'n collega, achter het stuur, start de combi. Ik kijk achterom, mammie staat moederziel alleen aan de deur. 't Is de laatste keer dat ik haar zag….
We rijden naar het politiebureau. De rit is kort, spijtig genoeg. De politie in Torhout is helemaal niet vriendelijk. Ik moet alles afgeven, ik vraag of ik een sigaret mag roken alvorens opgesloten te worden. 't Is hier geen hotel, is het antwoord. Schoenen uitdoen en voor de cel zetten. Ze duwen me de cel binnen. Overal waar je komt, zijn die cellen hetzelfde. Een vaalgroene muur, beklad met de voorlopers van graffiti. De Gestapo heet u welkom. Sieg Heil, lees ik. Duidelijk iemand die goede herinneringen heeft aan de Duitsers. Er ligt een grijs deken op de brits. Een dunne matras die vol vlekken zit en ruikt naar kots. Er staat een gele wc-emmer in de hoek. Ernaast een rol wc-papier. Hoog aan het plafond brandt een peertje. Tot zover de beschrijving van m'n tijdelijk onderkomen. Ik doe geen oog dicht. Dat ik niet terug zal gaan naar Huize Lingier staat als een paal boven water. Ruiselede of erger? Van lieverlede en omdat ik niets anders te doen heb, dommel ik in…
Om zes uur is het aflossing van de dienst. De deur van m'n cel wordt opengegooid. Meekomen, zegt een agent. Ik wil m'n schoenen aandoen. Dat hoeft niet, zegt de agent. We gaan de gang door naar een bureeltje. Zet je op die stoel en rook een sigaret. Wil je koffie? Ja, dat wil ik wel. Ik krijg een plastic beker met koffie. Melk en suiker kun je er zelf indoen. Zo slecht is het hier nu ook weer niet. Misschien kan ik vragen om hier een paar jaar te mogen zitten? Ik besluit wijselijk m'n mond te houden. 't Is nu het moment niet om uit te dagen hé?
Na een halfuurtje dat zo voorbij is, word ik terug naar m'n suite gebracht. Er staat een plateau met drie boterhammen op m'n brits. Ene met choco en twee met kaas. Een kop zwarte koffie vervolledigt m'n menu. Ik wil de roomservice bellen om te vragen waar de melk en de suiker is. Maar er is geen bel. Ik eet als een uitgehongerde wolf. Ze hebben hier een goeie bakker, het brood is nog warm…
Om negen uur komen ze me halen. Ik krijg m'n spullen terug. Behalve m'n portefeuille, die zit in een bruine papieren zak. Dichtgeplakt met m'n naam erop. Ik moet in een R4'tje stappen. Naast mij komt een agent in burger plaats nemen. We zijn ermee weg, zegt hij vriendelijk. De chauffeur, ook in burger, start de wagen. Naar waar gaan we, vraag ik aan de agent. Je gaat op vakantie, is z'n antwoord. 't Zal wel, denk ik…
Ik zie een bord met ' Gent ' op. Zozo, we gaan naar de jeugdrechter. Of mag ik terug naar huis? Stel je voor hé? Droom rustig verder…
Gent is schijnbaar erg veranderd sedert ik er weg ben. Ik herken sommige straten niet eens meer. Het Gravensteen herken ik wel. We zijn dus inderdaad op weg naar het Justitiepaleis. M'n jeugdrechter zal me ontvangen met vaderlijke gevoelens. Zal zeggen dat ik een beetje pech heb. Maar kom, omdat ik goed gezind ben, zal hij zeggen, mag je te voet naar Scherpenheuvel. Of ga je liever naar Compostella? Met handboeien en een ijzeren bol. Kwestie van boetedoening hé?
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
het leven zoals het is - en nooit had mogen zijn pffff
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Boeiend
GoNo2: Dank u! - dorus
boeiend, inderdaad en knap neergezet!
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
