Volg ons op facebook
|
< terug
Dramatische tragedie…
Hij kijkt haar stiekem aan. Ze ligt, zoals gewoonlijk, languit op de bank. Volgt de zoveelste herhaling van een soap. Ze heeft hem niet eens horen binnen komen. De kinderen liggen al in bed. Morgen is het school, ze kunnen en mogen niet wachten op hem. Verdomme, denkt hij, ben ik hier nog wel thuis? Zelfs de hond kijkt niet op, verwelkomt hem niet meer met kwispelende staart…
" Ook een goedenavond…" mompelt hij, terwijl hij naar de keuken gaat. Z'n eten staat in de microgolf. Opwarmen kan hij zelf wel. Da's niet zo moeilijk hé? Wanneer hebben ze nog eens allemaal samen aan tafel gezeten? Met Kerstmis, da's verdomme al zes maanden geleden. En 't was niet eens thuis, maar bij haar ouders. Een feestje dat er geen was, gezien de vele steken onder water die haar ouders voortdurend gaven. Dat het huis waarin ze woonden te klein was voor een gezin met twee kinderen. Dat hun dochter niet kan leven van armoedzaaierloontje. Hij wilde er zo vlug mogelijk weg. Maar dat stuitte dan weer op verzet van haar en nog meer van de kinderen…
" Mama, ik heb dorst…"hoort hij z'n zoontje roepen. Ze hoort het niet. Hoe kan het ook anders, ze hoort alleen zichzelf graag. Hij vult een glas water en gaat naar de trap.
" Hier jongen, drink het maar op…"zegt hij tegen z'n zoontje.
Hij voelt aan de kleine z'n hoofd. Warm, die jongen heeft koorts.
" Voel je je niet goed, kleine janneman?"vraagt hij bezorgd.
" Ik heb al twee keer moeten overgeven, papa…" zegt de kleine.
Verdomme, dat kutwijf ligt gewoon op de bank te genieten van een banaal verhaal dat meestal gaat over liegen en bedriegen. Ze zou beter naar haar kind omzien…
" Heeft mama je iets gegeven? Een pilletje of siroop?"vraagt hij.
" Mama zegt dat het over zal gaan met slapen…als het morgen niet beter is, gaan we naar de dokter…"antwoordt de kleine.
" Kom maar mee naar de keuken, ik zal je een warme thee met citroen en honing maken. En daarna stop ik je in bed, vertel je het verhaal van die twee ridders die vochten met een draak. Die de draak versloeg mocht trouwen met de prinses…"
Hij neemt de kleine op z'n arm. De jongen vleit z'n hoofdje op papa z'n schouder. Hij zet de kleine jongen aan tafel. Maakt de thee. Oppassen en blazen want ze is gloeiend heet, zegt hij…
Eindelijk, z'n zoontje slaapt. De thee doet haar werk. Het verhaaltje ook. Hij gaat naar beneden. Wat schaft de pot? Wortelstomp met braadworst. Rijkelijk overgoten met braadjus. Hoeveel keer heeft hij al gezegd dat hij geen saus wil over z'n aardappelen? Honderd keer? Nee, 't moet meer zijn. Ze doet het om mij te kloten, denkt hij. Ze zegt nu al dat ik een bierbuik heb, met die vettige saus zal het er niet op verbeteren. 'k Had beter naar m'n vader geluisterd. Niet trouwen, gewoon het kind erkennen. Maar nee, mama wilde een bruiloft. Wat zouden de buren wel zeggen hé? 't Is niet bij één kind gebleven, na het zoontje kwam er een dochtertje. Een koningswens, zoals ze dat noemen in de volksmond…
Z'n eten smaakt hem niet. Hij is het meer dan zat om altijd alleen aan tafel te moeten zitten. 't Lijkt hier wel een strafkamp, denkt hij. Moesten z'n twee kinderen er niet zijn, was hij al lang terug naar z'n ouders geweest. Maar die kinderen trof geen schuld. Zij hadden niet gevraagd om op de wereld te komen. Ik feitelijk ook niet, denkt hij. Na nog een stukje worst geproefd te hebben, besluit hij om heel z'n diner aan de hond te geven. Hopelijk kotst hij heel de boel onder, hoopt hij…
Hij gaat naar de living, zet zich neer in de zetel. Kijkt haar aan. Ik ben nooit verliefd op haar geweest, zegt hij stilletjes. Ze hoort het niet. Ze is in slaap gevallen. Dromend van haar prins op z'n witte paard…
Vroeger zou hij haar wakker gemaakt hebben, haar naar boven gedragen hebben. Maar na de bevalling van hun dochtertje, wilde ze niet meer aangeraakt worden. Ze wilde hem zelfs niet meer naakt zien, laat staan dat hij haar nog ooit naakt zou zien. Het was allemaal zijn fout dat hun dochtertje het Downsyndroom had. 't Waren zijn zaadcellen die ervoor gezorgd hadden. Op die aantijgingen kon hij zich niet verweren. 't Zat in haar kop en luisteren deed ze toch niet…
Hij gaat naar de keuken. Schenkt zich een kopje thee in. Leunt tegen het aanrecht en overdenkt wat er van z'n leven en dromen uitgekomen is. Niet veel, is z'n conclusie. Ik wil hier weg, maar ik kan m'n kinderen toch niet in de steek laten? M'n kinderen hebben me nodig, en zeker m'n kleine meisje…
Hij kijkt rond in de keuken. Ze ligt vol rommel. Moeder de huisvrouw heeft weer eens geen tijd gehad. Verdomme, moet ik hier alles zelf doen? Ze heeft wel tijd om op haar luie krent in de zetel te liggen. Ik moet van dat wijf afgeraken of ik word hier nog knettergek. Hoe laat is het nu? De keukenklok staat op halfzeven, maar da's al maanden zo. Batterijtje is leeg en nieuwe gaan halen kost te veel moeite. Hij vertikt het om die te kopen. Maar vroeg of laat zal hij wel verplicht zijn om het te doen. Wie gaat het anders doen hé?
Hij neemt een appel. Trekt de schuif open op zoek naar een aardappelmesje. Hé, nieuwe keukenmessen. Wat krijgen we nu? Van Piet Huysentruyt nog wel. Ook niet van de goedkoopste, denkt hij. Hij neemt het grootste mes in z'n hand. 't Is vlijmscherp. Als hij haar nu eens de keel zou oversnijden? Ze zou het niet eens weten, want ze slaapt de slaap der onschuldigen. Hij neemt z'n appel, gaat met het mes naar de living. Buigt zich over haar…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
en zoent haar waardoor ze terug een kikker werd en hij de reddende prins.
hahaha - knap geschreven GoNo ..
GoNo2: Dank u! - dorus
indrukwekkend!
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
We zouden versteld staan wat
er nog achter zoveel achter façades gebeurt.
Erger dan dit armoeverhaaltje
(waar je een perfect beeld van brengt ! )
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
