naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Ode aan mount brandon ( net terug van zalig reisje!)

door catharina

Ode aan Mount Brandon ( Dingle, Ierland)

'Ik ga niet verder.' Het is de Fransman op kop die het besluit voor ons allemaal neemt. De woorden worden doorgegeven, van de een naar de ander, tot ze nummer zeven bereiken. Als een telefoonspelletje.
Engels.
Frans
Engels met haar op.
Maar duidelijk voor iedereen.
Ik sta nummer vijf in de rij en krijg de woorden in het Frans.
Ik geef ze door in het Engels.
We staan op de kaalgevreten bergflank en zien amper een halve meter ver. Eindelijk is er een besluit genomen.
All the way back, klinkt iets te gemakkelijk.
De regen en hagel gutsen op onze kappen en dat roffelen overstemt ieder ander geluid.
Ik vervloek in stilte diegene die met dit stomme plan kwam aanzetten.
En mezelf om mee te gaan.
Vijftien kruisen op een berg.
Met daartussen slechts witte paaltjes om de weg aan te duiden.
Amper een pad.
Een oude bedevaartsroute, eeuwen in gebruik. Wij hebben betere schoenen dan hen, dus hoe moeilijk kon het zijn?
Ik was verkocht.
We verlieten de hostel met zeven. Twee Canadezen, een Amerikaanse dame, twee Fransen, mezelf en een Indische Jood.
We hadden de wolken zien hangen van beneden, ook al was het daar zonnig en aangenaam. Loodzwaar en diepgrijs hingen ze rond de bergen. Ze kropen van over zee naar de bergen, traag en waardig. Als oeroude draken vleiden zich rond de bergtoppen, zoals ze al eeuwen hadden gedaan. Hier hoorden ze, zij maakten het landschap.
En dus bleven ze daar rusten.
Gekruld rond het landschap, alles overheersend.
Ze veroverden eerst de top en slokten steeds meer meters op.
Maar wij hadden goede schoenen en waterdichte jassen.
Een beetje wolk konden wij wel aan.
In de Middeleeuwen deden ze het ook. Zonder bergschoenen.
Vanaf kruis zes zaten we in de wolken.
Amper in de helft.
Kruis zeven schonk ons regen.
Tussen zeven en acht begon de wind gestaag aan te wakkeren en vanaf toen was het ploeteren.
De fun was er van af.
Niemand gaf het toe. We moesten en zouden boven raken.
Het pad werd een beekje.
Het gras werd een zompige massa die zuigend aan de schoenen trok.

Nu staan we vast aan kruis negen.
Met onze rug naar de wind gedraaid, verkleumd tot op het bot. Van regen is geen sprake meer. Het giet, water en hagel, een ijskoude combinatie.
Voor me wankelt de Franse in de wind en de Indiër grijpt haar arm voordat ze wegwaait.
Terug is geen optie.
Zijwind zou niet leuk zijn en niemand ziet de paaltjes nog die de weg markeren. We staan in een rijtje, zeven kleurige regenjassen op een berg.
Minutenlang, terwijl de berg ons schijnbaar uitlacht.
Hoe die Middeleeuwers het deden, is me een raadsel.
'Hé, Belgian girl, look…' de Canadees die naast me staat port me in mijn schouder en houdt zijn gsm voor mijn gezicht.
Ik moet me inspannen om het bericht te lezen.
'Say it to the others,' de Canadees grijnst en schudt zich uit als een doorweekt hond. Alsof de regen hem niet meer deert.
Ik geef de woorden door. Eerst in het Engels, daarna in het Frans. Handig om Belg te zijn.
Michael van de Hostel heeft warme chocolademelk gemaakt. Dat staat er.
De kachel brandt al.
Hij verwacht ons.
Een voor één lichten de gezichten op.
'Maybe we can go back now?' oppert de Canadees.
Nat zijn we toch.
En eenmaal doorweekt is doorweekt.
En beneden brandt de kachel.
Lekker warm en knus.
De berg wil ons hier niet.
Dat is duidelijk.
Wel, dan kunnen we beter gehoorzamen…en nederig de aftocht blazen, richting warme chocolademelk.
Berg versus toeristen.
1-0

feedback van andere lezers

• ivo
  Toch mooi dat je in een gezelschap - dat uit heel verschillende mensen bestaat - het zelfde gevoel en verlangen kan leven - warmte en chocomelk - wel wel, een mens kan zo verschillend zijn en zo divers, maar de basis is voor elke mens hetzelfde. Alhoewel, hoor ik daar iemand roepen 'ik lust geen chocomelk en zeker niet als die warm is?" - juist die mensen bestaan er ook :)
  
  Knap geschreven Chatarina .. ik zie de toch zo voor me en kan me er helemaal in voelen.
  
  Dat de pelgrims niet opgaven, nogal wiedes, die hadden een afspraak daarboven om mogelijks een ietsje beter leven. Daarvoor moeten wij in dit leven geen moeilijke bergen beklimmen, dat hebben wij zo al. Zelfs de meest ongelukkigste mens, heeft het honderdduizendkeren beter dan de mens toen.
  
• dorus
  heel knap neergezet!
• andremoortgat
  Gekruld rond landschap
  verkleumd tot op het bot
  Als wandelaar zie 'k alles
  voor mij, zoals jij dat brengt... begot

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 3 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)