|
< terug
De Ark
De wind en de olie waren al dagen op toen ze kwamen.
Billy Budds huid was kurkdroog en zijn gelaat vertoonde de trekken van een honderdvijftig jaar oude Indiaan. Hij bewoog zich over het zeilschip als een ratelslang die zijn schubben verliest en zichzelf binnenste buiten wil keren. De Commodore keek ernaar en dacht aan zijn moeder Madame Nybros. Waarom trokken ze naar zee? Waarom verlieten ze het nest? Rivieren ontspringen aan ondergrondse bronnen zoals gedachten uit het onderbewustzijn, en de zwaartekracht stuwt hen naar het grootste meer ter wereld die al het land omhelst als de armen van een moeder. Ze zoogt en koestert en is onvergeeflijk, en ieder jongetje ter wereld houdt van haar maar is ook doodsbang. Zelfs als mannen zijn ze pas vrij als ze zich op een houten ark begeven en haar baren en stormen trotseren. Maar nu was haar wispelturigheid elders, verduisterd door andere magische geesten en krachten, die onzichtbaar voor menselijke zintuigen strijd leveren en de kosmos voortjagen.
Ze tuurden naar de horizon en zagen de vrouwelijke rondingen van de aarde. Loodrecht boven hen een blind en gek makende, priemende zon. Dit zijn de tropen. Enkel op de evenaar is deze vuurbal even verschroeiend en vernietigend als leven schenkend. Ze hingen puffend overboord te kijken in een mijlen diepe oceaan en toch zagen ze de bodem. Zeesterren dansten daar voor hun ogen op muziek die voor de Commodore jaren ouder klonk dan voor Billy Budd. Ze verlangden hen te vergezellen in deze mazurka en hemellichamen te worden, maar ze wisten dat hun tijd nog niet gekomen was. Hun ark op zee was nog even hun thuis. En welke haven ze ook zouden aandoen, Madame Nybros wachtte daar op hen.
Het zoutkristal blinkte aan dek dat smachtte naar zoet water, Billy en de Ouwe bevonden zich in dat universum tussen waken en slapen, en toen kwamen ze. Honderden eendjes dreven op onzichtbare stromen en omsingelden het schip. Rond de boeg was tussen het gele dons van hun verenpallet geen zee meer te bespeuren. Ze kwekten erop los, en trappelden met hun oranje zwemvliezen. Ze bleven komen en spreidden hun onkundige vleugeltjes. Ze trapten over mekaar om aan boord te geraken terwijl ze in de openingen van alle in- en uitlaten van het schip kropen. En dan zagen ze haar, de moederkloek, reusachtig als het schip zelf, baarmoeder van alle woerden en pielen ter wereld.
"Billy, dump al de olie en smerigheid aan boord die je maar kan vinden, open de tanks nu!"
Beide mannen kwamen in beweging, net als het schip. Kranen werden opengezet, en leidingen onder druk spuiden hun inhoud. Pompen en darmen maakten hun obscene bewegingen als giftige insecten en maden. De geur van verrotting en petroleum hing overal, en het geel van de eendjes werd verdrongen door het zwarte goud van de aarde. De moederkloek kwam dichterbij en ze vreesden haar wraakzucht, maar dan zagen ze dat ze van rubber was, net als al de kleintjes. En toen ze hun fout inzagen, siste de moederkloek. Lek verschrompelde ze gedurende langzame uren tot de nacht inviel. Aan de hemel verschenen eeuwenoude mythen, maar op de bodem van de zee dansten de zeesterren niet langer.
"Commodore, wat hebben we gedaan?"
De ouwe draaide zich weg, ging in zijn gedachten honderd jaar terug in de tijd, en huilde als een klein kind tranen met tuiten in de schoot van Madame Nybros. Zij troostte hem zoals enkel moeders dat kunnen. Zij zijn de wiegende Ark op een zee van onverschilligheid.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
