|
< terug
Mama's Kindje
De Ouwe Commodore en Billy Budd waren ergens onderweg tussen Montevideo en Mar del Plata toen de dochter van Kapitein Oliepul de Ouwe wekte door op zijn hoofd te gaan staan. Billy liep wacht samen met de muskusrat Nameloos die zo kleurenblind was dat ze aan de Islas Malvinas bijna op de klippen waren gelopen. De onhandigheid van de dochter van Kapitein Oliepul op vaste grond was legendarisch en haar schouderklopjes hadden de Commodore bijna een oog gekost in de storm bij het ronden van Kaap Hoorn al kan het slechte weer daar ook mee te maken hebben gehad.
Het regende die dag pinguïns uit de lucht en ze maakten een noodgedwongen tussenstop in Vuurland waar ze hen keizerlijk begroeven. Kapitein Oliepul was al jaren niet meer aan land geweest en vond dat zijn dochter Anna-Maria Jordaans de Christobal El Salvador danig verwilderde. Vooral het feit dat zij ondanks de afwezigheid van kieuwen de parelduikers van de Malediven met uren verschil klopte als het op adem inhouden aankwam, noopte hem tot de beslissing haar af te staan aan een schuit die toch af en toe eens aan land kwam. De Ouwe en Billy waren op dat moment bezig met een lucratief handeltje toekans te smokkelen uit een Centraal-Amerikaanse Bananenrepubliek waar ze nog even een staatsgreep overwogen te plegen, maar ze vonden het een beter idee de vogels te trainen in onverdoofde castratie en hen te versjacheren aan slavendrijvers en moguls. Als het paard van Troje zouden deze wijd- en vuilgebekte paradijsvogels een einde maken aan testikels met een te hoge testosteronproductie en genen van de misdaad. Het was echter ook wel gedaan met propellertje spelen aan boord en wild plassen, gezien het efffect dit had op de beesten en ze met één beet van hun snavel hun ketens en tralies van hun koten konden breken.
Maar Anna-Maria was dus hun nieuwe gaste en ondanks zijn levenslange trauma met de dochter van de vrouw van zijn leven, zijn muze uit Andalusië, blies er een frisse wind door de Commodore zijn leven. Ook al brak ze bijna zijn schedel door met haar volle gewicht zijn hoofd als opstapje voor haar hangmat te gebruiken, plengde hij een traan en was hij niet langer de eenzaamste mens ter wereld. Hij was gaan varen omdat hij geboren was onder een vurig gesternte. Hij was de Leeuw en de Draak, en Madame Nybros wist dat het vuur in zijn buik alleen getemperd kon worden door hem de zee op te jagen. Hij zou nergens kunnen aarden. Maar zijn naam zou bezongen worden over de Zeven Wereldzeeën. Al dachten ze in Café Zeemansverlangen te Oostende dat hij een doodgewone matroos uit Paraguay was.
En dan nu was er eensklaps het fijnste meisje van de hele wereld op zijn boot en Billy en Nameloos smeedden jaloers plannen om haar te kielhalen. De Ouwe was stapelverliefd en vergat hun beide namen, wat zeker in het geval van de muskusrat een belediging van de bovenste plank was. Maar dan gaf ze ook hen een smakkerd en waren ook zij onder haar betovering. Als ze sprak, zwegen zelfs de toekans, en haar sirenenzang deed de wildste baren kalmeren. En toen begrepen ze Kapitein Oliepul: zij was zijn dochter van een zeemeermin. En al die jaren op zee was hij in de ban van die onmogelijke liefde. Geen vuurtoren die hem de weg naar vaste grond kon leiden, geen rust in zijn zielenleven na die kus van de Leviathan. En zowel Billy als de Ouwe wisten dat hun menselijkheid op het spel stond, wat Nameloos maar matig kon appreciëren gezien hij geen stem kreeg in wat hun te doen stond. De muskusrat was trouwens eerlijker in zijn zienswijze en zei dat niet hun menselijkheid op het spel stond maar wel hun mannelijkheid, en dat alle vrouwelijkheid van nature schoon is en dat mannen daarvoor moeten zwoegen, hetzij door het Noordzeekanaal over te zwemmen, hetzij door de Sixtijnse Kapel te bedenken. Maar teveel schoonheid is vernietigend.
Het probleem loste zich echter op voor het zich stelde. Wispelturig als de vrouw is, sprong Anna-Maria op een nacht overboord en zwom terug naar Polynesië om de minnares van haar bronzen parelduiker te verzuipen. Nameloos was de wachtloper van dienst die nacht en het laatste wat hij van haar zag, was haar walvisstaart. Billy en de Commodore droomden op dat moment van Madame Nybros en zij streelde teder over hun ruggen met haar perkamenten handen. Jullie zijn het zwakke geslacht, zei ze, en toen realiseerden ze zich dat ze nog honderden jaren over zee konden zwerven. Al het zout en oceaanwater ter wereld zou die bestendige geur van zogende moedermelk in de ether niet kunnen wegspoelen. Voor altijd zouden ze mama's kindjes zijn.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
