Volg ons op facebook
|
< terug
Kattengras en een sterfgeval bij de bloemiste…
M'n kat, Musti, heeft de eigenaardige gewoonte om telkens als ik nieuwe plantjes in m'n bloembakken zet, ze geheel of gedeeltelijk op te vreten. In het begin kon ik er nog mee lachen, maar nu niet meer. Dus ben ik, voor de zoveelste keer naar m'n bloemiste, achter de hoek, geweest. Ik vertel haar dat m'n kat de vorige plantjes in haar botten geslagen heeft. Alleen van m'n aardbeien blijft ze af. 't Is kwestie van tijd tot ze door zal hebben dat er een gratis dessert aan die stengels hangt…
" Mijn kat deed dat ook…"zegt Diana, m'n bloemiste.
" O ja? Hier heeft ze wel ruime keuze genoeg hé?"
" Ja, zeg dat wel. Maar planten met half opgevreten bladeren kopen de klanten niet…"
" Ik denk erover na om m'n planten in te smeren met mosterd. Het probleem is of die planten dat zullen overleven. Ik kan er natuurlijk ook peper op strooien, maar dan zit ik constant te niezen op m'n balkon. Da's ook geen optie hé?"zeg ik haar.
" Nee,(lacht)… je moet het eens proberen met kattengras. Bij mij heeft het geholpen…"zegt ze.
" Ik wist niet dat kattengras bij mensen ook hielp…"
" Bij mij niet persoonlijk hé?"
" Zeg dat dan. En waar kan ik kattengras vinden? Bestaan er ergens weiden vol met dat gras? En zal m'n kat dan niet beginnen te loeien en melk geven?"vraag ik haar, met uitgestreken gezicht.
" Kun je geen twee minuten serieus zijn? Ik geef je advies en je lacht me vierkant uit…"zegt Diana, in een poging om kwaad te zijn.
" Ik zie je graag, dat weet je toch hé? Zonder jou zou m'n leven troosteloos en uitzichtloos zijn…"
" Ja, dat zeg je nu al jaren aan een stuk. Als ik ooit hertrouw, zal het met jou zijn. Maar eerst moet ik nog scheiden van mijne vent hé?"zegt Diana.
" Zie, dat zeg je nu ook al jaren…"
Uit de keuken roept Gilbert dat hij het gehoord heeft…
" Moet uwen vent niet werken? Iedere keer als ik langskom is hij toevallig ook thuis. 't Begint op te vallen hé?"zeg ik, luid genoeg omdat hij het zou horen.
" Hij is op ziekenkas. Een spierverrekking. Met ontsteking van de pezen…"
" Ocharme, te hard gepeesd zeker? Te veel seks voor 't ontbijt kan verstrekkende gevolgen hebben. Je moet hem kattengras geven, dan blijft hij misschien van de groene blaadjes af hé?"
Gilbert roept dat hij straks eens op m'n grote muil zal slaan. Ik roep terug dat het genoteerd is…
" Verkoop jij geen kattengras?"vraag ik aan Diana.
Er komt een klant binnen. Of de bestelde kransen klaar zullen zijn tegen zaterdag? En vergeet er niet op te zetten: " Van uw Liefhebbende Echtgenote, Julia…"
Dat snap ik nu niet. Hoeveel echtgenotes had die vent dan? Een harem? En welk nummertje heeft die dame? Ik doe een stap opzij. De vrouw in kwestie neemt nogal veel plaats in.
" Ja, Diana, 's morgens zijn we nog een fietstocht gaan doen langs de Schelde. Tot in Rupelmonde. 't Was mooi weer en een beetje regen moet ge tegen kunnen hé? We zijn in Rupelmonde een pannenkoek en een wafel gaan eten. Goedkoper dan op de Sinksenfoor. 's Avonds hebben we nog gezellig naar de tv gekeken. Ik voel me niet lekker, zei hij. Hij moest overgeven. Zal aan die wafel liggen, dacht ik. Bier en wafels met slagroom gaan niet samen. Maar hij bleef maar bloed overgeven. Dus heb ik maar een ambulance gebeld, voor alle zekerheid hé? Misschien had hij wel een vergiftiging opgelopen…."zegt de dame. Ik luister geboeid naar haar uitleg.
Diana kijkt me aan, hopende dat ik m'n klep zal dichthouden. Ik knipoog naar haar en werp haar een kusje. Ze wordt zo rood als een pioen. Ik begin al plannen te smeden om haar echtgenoot te helpen met z'n scheiding…
" Ze gingen hem een dag in observatie houden. Bloed trekken en een maagonderzoek. Had hij medicamenten genomen? Nee, m'n man is zo gezond als een visje, zei ik tegen de dokter van wacht. Ik vertel hem van die wafel met crème fraiche. Salmonella misschien? Heeft hij diarree? Zit er bloed in z'n stoelgang? "
Het verhaal van die dame begint een geurtje te krijgen, bedenk ik mij…
" Ja, Diana, dat vroeg die dokter allemaal. Precies of ik naast m'n man sta als hij op de pot zit. En 's anderendaags was hij dood. Zo maar ineens. Weg voorgoed. Van de ene op de andere dag. Twee weken geleden was hij juist zestig geworden. Nog vijf jaar, zei hij en dan ga ik op pensioen. Dan kunnen we eindelijk profiteren van 't leven. Dat zei hij, ja dat zei hij…"
" Maar kind toch, 't leven is niet eerlijk hé? Ja, daarboven nemen ze altijd de verkeerde mee. Maar je staat er voor en je moet er door. 't Leven staat niet stil hé?"zegt Diana op meelevende toon.
Verdomme, denk ik, zestig jaar en doodgaan zo gezond als een visje. Ik wil haar vragen of die dokters niet gezegd hebben aan wat hij gestorven is. Die moeten dat toch weten, althans dat vermoed ik toch…
Ik heb al zo'n verhaal gehoord, bijna identiek hetzelfde. Ik denk dat ik er zelfs over geschreven heb. De geschiedenis herhaalt zich, is m'n besluit. Alleen is het met andere acteurs…
" En, Julia, hebben die dokters niet gezegd waaraan hij gestorven is?"vraagt Diana, helderziende als ze is.
" Ja, een hartinfarct tijdens de nacht. In z'n slaap, beweren ze. Hij zou niet geleden hebben, zeggen ze. Maar hoe kunnen die nu weten dat hij sliep? Ik denk dat ze er met hun klak naar gooien. Volgens mij hebben ze daar de verkeerde medicamenten gegeven. Of hebben ze hem gewoon aan z'n lot overgelaten hé? Je leest niets anders in de gazet. Te weinig personeel, te veel uren en te veel werkdruk. Met als gevolg dat ik mijne Pierre kwijt ben…"
Ja, denk ik dan, ze heeft wel een punt. Maar hoe bewijs je zoiets hé? M'n verstand draait op volle toeren. Hier zit een detectiveverhaal in. " Dood op de Observatieafdeling…" een thriller in twaalf afleveringen. Onderbroken door zestig reclameblokken. Goed voor ettelijke maanden televisiegenot…
De dame betaalt met haar bankkaart. Zegt sorry tegen mij omdat het zo lang geduurd heeft. Ik wens haar sterkte.
" Wat een verhaal hé?"zeg ik tegen Diana.
" Zeg dat wel. Maar zo goed ging het nu ook weer niet in dat huwelijk…"
" Hoezo? Zo te horen zag ze hem toch graag?"
" Ik ken haar al meer dan dertig jaar. Ze is en was niet vies van een slippertje. Weet je dat ze de laatste jaren alleen op vakantie ging?"
" Nee, dat wist ik niet. Ik ken haar niet hé?"
" Tegen mij zei ze, dat ze al dertig jaar op Pierre z'n smoelwerk moest zien. Een beetje afwisseling zou haar goed doen…"zegt Diana.
" En daarom ging ze alleen op vakantie?"
" Juist, geen pottenkijkers in de buurt hé?"
Ik denk plots aan de Lustige Weduwe. Hoe zou dat komen hé?
" Dus, als ik het goed begrijp, treurt ze niet echt om het verlies van haar dierbare Pierre?"
" Nee, ik denk het niet. Het enige wat ze zal missen is dat hij de vuilzakken buiten zette. En die loebas van een hond zal waarschijnlijk naar het dierenasiel moeten. Ik zie haar er niet mee gaan wandelen. Pierre was een vriendelijke vent. Altijd een goedendag. Sportief ook. Weet je dat hij vijf jaar geleden nog de Mont Ventoux beklommen heeft? Nee, ik wist dat ook niet. Maar hij stond in de gazet. Samen met z'n vrienden van de wielerclub. Ik kende die berg niet, maar Gilbert liet hem zien in de Tour de France. Gene kattenpis en nog minder kattengras…"
" Jij moet solliciteren bij Dag Allemaal. Je bent er voor in de wieg gelegd…"zeg ik haar.
Slijmbal wordt er uit de keuken geroepen. Geef hem een pilletje om te slapen, denk ik.
" Zo, uwen vent moet zich weer eens moeien. Ik snap niet dat ge daar mee getrouwd bent. Was 't van moeten of zo? Gilbert, doe uw middagdutje, daar blijft ge jong en mooi van. Alhoewel, in uw geval kan een facelift ook helpen, nietwaar? "zeg ik luid genoeg dat ze het twee straten verder ook kunnen volgen.
" Moet ge nu altijd op de kap zitten van hem?"vraagt Diana, die niets liever heeft.
" Wij zijn twee vrienden, jij en ik. Hoebahoebahop…hophop…"zing ik luidop. Is voor jou bedoeld, fluister ik zachtjes tegen Diana.
'k Zal m'n vrienden wel zelf kiezen, roept er iemand uit de keuken…
" Met uwen vent valt niet te praten. Afvoeren naar 't Schoonselhof. 't Is niet ver, we kunnen hem naar daar dragen en ge bespaart op de kosten van het vervoer…"zeg ik.
Het Schoonselhof ( kerkhof ) is vlak aan de overkant.
" Waar kan ik aan kattengras geraken, m'n liefste?"vraag ik zeemzoet aan Diana.
" Bij de Delhaize en anders in een speciaalzaak voor dieren. Misschien eens proberen bij de Patrache op de Kioskplaats?"
" Da's een goed idee. Ga je niet mee? Ik weet de weg niet goed naar daar hé?" Proberen gaat mee, je weet maar nooit, zeg ik altijd.
" Moest ik tijd hebben, ik zou meegaan…"zegt Diana. Altijd maar beloven hé?
Ga samenwonen, roept er een kostganger uit de keuken.
Ik ben al bijna thuis als ik tot de conclusie kom dat ik geen planten gekocht heb. Stomweg vergeten hé? Of juist niet?
©GoNo
feedback van andere lezers- dorus
dit is zeer knap werk!
GoNo2: Dank u wel! - ivo
schitterend hoe je dit weer schrijft !
GoNo2: Dank u wel! - andremoortgat
Mijn dag is weer goed na deze lectuur
GoNo2: Dank u wel! - greta
Heerlijk leesvoer. Ik geniet van het Vlaamse taalgebruik.
GoNo2: Dank u wel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 8Uitstekend:   4 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
