Volg ons op facebook
|
< terug
Charlie, vakmanschap is meesterschap…
" Zoek verder, heb je in die bureauladen al gekeken?"vraag ik aan m'n helper.
" Ze zijn op slot, ik kan ze toch moeilijk openbreken?"antwoordt hij op vinnige toon.
" En waarom niet?"zeg ik, een beetje nijdig.
" Omdat het dan inbraak is…"zegt m'n helper, uit z'n lood geslagen.
" We worden betaald om dat boek naar onze opdrachtgever te brengen. Of moet ik het zelf doen?"
Ik hoor m'n helper aan de laden morrelen. Ik bekijk een schilderij dat aan de muur hangt. Waar anders hé? Schilderijen horen aan een muur en niet aan 't plafond. Er is iets mis met dat schilderij. Het lijkt wel of het vastgeplakt is aan de muur. Alle andere schilderijen hangen scheef, niet veel, maar toch…Dit schilderij hangt kaarsrecht. Ik voel aan de lijst. Een knopje. Ik druk erop, het schilderij zwaait weg van de muur. Een kluis. Met cijfercombinatie uit de vorige eeuw. Niks digitaal. Al goed dat m'n helper een meester-kraker is. Geleerd toen hij nog bankbediende was en uit noodzaak een bijverdienste nodig had…
" Kijk wat ik gevonden heb. Een ouderwetse kluis. Een kolfje naar je hand, zou ik zo zeggen. Laat die laden voor wat ze zijn en kraak die kluis…"zeg ik met enige aandrang, want de tijd staat niet stil.
M'n helper komt naar mij, bekijkt de kluis met kennersoog. Schudt z'n hoofd…
" 't Is een oude George Cooper uit, ik schat, 1923. Ze hebben hem in de muur gemetst. 't Zal een hele klus worden om dat ding open te krijgen. Een beetje dynamiet zou hier wonderen kunnen doen…"zegt m'n helper die niet vies is van flauwe moppen.
" Krijgt ge hem open, ja of nee? Wedden dat het boek in die kluis zit?"
" Wedden? Nog in geen duizend jaar, de vorige weddenschap heb ik ook gewonnen en 'k wacht nog altijd op m'n geld…"zegt m'n helper.
" Welke weddenschap? Ik weet van niets. Waren er getuigen? Nee? Spijtig hé?..."
" Zwijg, ik moet me concentreren…"zegt m'n helper op gebiedende toon.
Ik verleg m'n aandacht naar het bureau. Mooi en kunstig gesneden eiken bureau. Op een veiling zou het veel geld opbrengen. Ik probeer de laden open te krijgen. Slotvast en potdicht. Geen beweging in te krijgen. Gelukkig dat ik een geduldige mens ben. Ik heb altijd bij zulke klusjes een zware schroevendraaier op zak. Als verdedigingswapen en ook omdat er tegenwoordig nogal veel rondlopen met één of meerdere vijzen los. Ik steek de schroevendraaier tussen het blad en de lade. Krak, dag slot. De kluis en het bureau zijn dan wel antiek, het slot komt blijkbaar uit de Brico. Ik snuffel in de lade. Niet veel soeps. Een zakfles whisky, een pakje condooms, een Playboy en een rekenmachientje. Ouwe geilaard, denk ik…
Tweede lade. Rekeningen, statistieken en andere tijdrovende rommel. Ik ga er met m'n hand door, voel plots iets hard. Misschien een verloren salamiworst? Een vibrator? Wie zal het zeggen hé? Ik dus, wie anders? Als schrijver van dit verhaal ben ik moreel verplicht om het te zeggen, is m'n besluit. Maar feitelijk moet ik beginnen met het begin. Met wat er voorafging aan deze inbraak. Laten we het proberen in chronologische volgorde te doen…
We schrijven anno 2013, ergens tussen maart en april. Zo goed is m'n geheugen nu ook weer niet. Ik en m'n maat Charlie hebben een detectivebureau opgericht. Ik heb een cursus gevolgd bij de VDAB en Charlie heeft avondschool voor volwassenen gevolgd. Hij mag zich nu meesterfietshersteller noemen. Een nobel beroep met het oog op de toekomst. Gezien iedereen toch praktisch stil staat, zijn de fietsen terug in de mode. Maar om een fietsenatelier te beginnen is er geld nodig. Veel geld dat we niet hebben. Charlie kan, na de mislukte bankoverval in z'n eigen bank notabene, moeilijk aan een lening geraken. Na z'n straf van drie jaar uitgezeten te hebben, kwam ik hem toevallig tegen toen hij aan 't proberen was een fiets te lenen. Dat er op die fiets ' Politie Antwerpen' stond, maakte hem precies niets uit. Er is een markt voor, zei hij me. 't Is verdomme een cijferslot, kunnen die flikken niet een gewoon hangslotje gebruiken, foeterde hij. Beste vriend, als ik me niet vergis staat er daar op de hoek een flik naar ons te gapen. Dat komt hier niet goed hé? Doen alsof we aan 't plassen zijn, als we gaan lopen zijn we de pineut, zegt de man die ik toen nog niet goed kende. We? Je bedoelt jij? Ik heb met heel die affaire niets te maken, zeg ik hem. Je bent medeplichtig, bewijs maar het tegendeel hé? om een kort verhaal niet lang te maken, we hebben allebei een boete gekregen voor het wildplassen tegen de gevel van een staatseigendom. Toevallig hing er nog een blauw bord met het woord " Politie " aan die gevel. Nadat we onze werkstraf voltooid hadden, het opkuisen van combi's en politiefietsen, zijn we vrienden geworden. Charlie heeft een droge humor en ook een droge keel. Hij doet me altijd denken aan Leo Martin. Zelfde postuur en ook zo een grote neus. Hij heeft me eens z'n leven verteld. Om van te huilen. Ik was die dag juist ajuinen aan het snijden. De tranen welden in me op, m' ogen verdronken bij het horen van zoveel ellende. Al vanaf z'n geboorte in de wieg gelegd om het verkeerde pad op te gaan. Z'n ouders vergaten meermaals dat ze een nageslacht verwekt hadden. Twee keer per week waren ze drie dagen zat. De zondag niet, want dat was een recuperatiedag. In het begin, zette baby Charlie z'n keel nog open. Maar 't hielp niet. Hij huilde zich van de honger in slaap. Z'n kleine lichaampje paste zich aan. Als hij eten kreeg, sloeg hij alles op in vetlagen. Een mini-Michelinmannetje. Triestig hé? Een jongetje dat later zou gepest worden en waarschijnlijk veel op de schoot van de plaatselijke clerus zal zitten, dacht ik bij 't aanhoren van z'n verhaal…
Maar onze kleine Charlie was een doorbijtertje. Z'n opgestapelde vetlagen gebruikte hij als een muur die moeilijk te slopen was. Ze hebben hem weggehaald bij z'n ouders. Een tante ontfermde zich over de snaak. Een strenge tante met veel geld en dat verzachtte het leed toch een beetje. Het leed van weggerukt te worden uit z'n naaste familie. Kinderen verdedigen hun ouders nu eenmaal, ook al zijn ze slecht en stinken ze naar de drank…
Die tante meende het niet slecht. Ze was kinderloos gebleven en toen haar man stierf bleef ze een beetje verweesd achter. Van dieren hield ze alleen als ze in de zoo zaten. Dus ze was blij dat ze voor haar neefje kon zorgen. Met haar achtergrond van kwezel en de erfenis van wijlen haar man, hield de jeugdrechter rekening. De ouders werden uit hun ouderlijke macht ontzet en daarmee was de kous af voor de jeugdrechtbank. Het belang van het kind was gevrijwaard. En ze leefden nog lang en gelukkig? 'k Ben geen sprookje aan 't vertellen hé?
Kleine Charlie wilde maar niet groeien. Z'n tante Prudence kon haar ogen niet geloven. De kinderen uit z'n klas waren allemaal een kop groter. Er was iets mis met dat ventje. Misschien kon een bedevaart naar Scherpenheuvel helpen, dacht ze, er moet toch wel een beschermheilige bestaan voor kinderen met groeistoornissen. Ze gingen met de trein naar Scherpenheuvel. Gingen op audiëntie bij de plaatselijke pastoor, die dacht dat hij de paus was. Wijwater, veel wijwater kan helpen, zei de pastoor, die niet goed wist wat hij moest aanvangen met die vraag van tante Prudence. Denkt ge, vroeg Prudence. Baat het niet dan schaadt het niet, zei de pastoor. Breng hem vanmiddag mee naar de basiliek, 'k zal zien wat ik kan doen voor hem, 'k zal nu al beginnen bidden. Mag ik een voorschotje vragen van duizend frank, zei de pastoor met open klauw. Voor de arme kindjes in de Congo, voegde hij eraan toe. Da's iemand die echt kleine kindjes graag ziet, dacht Prudence…
In de namiddag boden ze zich aan in de basiliek. Na de rondgang te hebben gedaan en overal geld uitgegeven te hebben om een kaarsje te branden, stond meneer pastoor hen op te wachten aan de doopvont. Tante Prudence zette kleine Charlie op het bankje dat voor de doopvont stond. De pastoor duwde Charlie z'n hoofdje in het wijwatervat. Charlie was er niet op voorbereid, spartelde als een vis op 't droge. Het bankje schoof weg en 't ventje kwam met z'n neus op de rand van 't wijwatervat terecht. Wat een bloedbad. Bloed, vermengd met gezegend en heilig water, is toch helemaal iets anders als gewoon bloed hé? Prudence ging van haar stokje. Sloeg met een knal tegen de grote kandelaar, die diende om een doop wat op te fleuren. De pastoor verschoot zich een breuk, waar hij op latere leeftijd nog veel last zou hebben. Na het betalen van nog eens vijfhonderd frank, deels voor het opkuisen van het bloed en omdat God ook moet leven, konden ze beschikken. Als hij op z'n twaalfde nog niet gegroeid is, moogt ge terug komen. Dan zal ik de gebeden van de korte mensen opzeggen. Gratis omdat gij zo godsvruchtig bent. Kleine Charlie was toen zeven jaar. De pastoor zou na twee jaar de vacante post krijgen van econoom in Lourdes. Dus die pastoor hebben ze na vijf jaar nooit meer gezien. Z'n collega, die de boetiek overgenomen had, zei dat er geen gebeden waren voor kinderen die in de groei waren blijven steken. Maar hij wilde, voor drieduizend frank, wel een duivelsuitdrijving doen. Met alles erop en eraan, zei hij. Baat het niet, dan schaadt het niet, voegde hij eraan toe. Het enige dat er groeide was z'n bankrekening…
Tante Prudence had zo haar twijfels. Een duivelsuitdrijving was gevaarlijk. De duivel laat zich zomaar niet verdrijven. Ze geloofde niet dat de duivel iets te maken had met de groeistoornis van kleine Charlie. Maar als meneer pastoor het zegt, moest het wel waar zijn, concludeerde ze. Tijd brengt raad, ik wacht nog een jaartje en dan zien we wel. Charlie, die gans het gesprek gehoord had, had weinig of geen zin om nogmaals die kerkelijke rituelen te ondergaan. Van nu af aan, zou hij door middel van rekoefeningen, ervoor zorgen dat hij enkele centimeters groter werd. Hij slaagde in z'n opzet. Z'n tante Prudence dacht de gebeden van de vorige pastoor dan toch geholpen hadden. En zo werd Charlie een flinke jongeman. Weliswaar met een dikke scheve neus, maar dat was maar een detail…
Ik kijk naar Charlie. Moet ik verder vertellen, vraagt hij me. Als je wilt, zeg ik in de ban van z'n historie. Laten we eerst iets drinken, m'n keel is uitgedroogd, zegt hij. Goed idee, vind ik. De ajuinsoep kan wachten. 't Is hier om te huilen met al die ajuinen, zeg ik met een lachje. Charlie likt met z'n tong langs z'n lippen. Ik heb het begrepen. Drink je Kriek, vraag ik. Nee, da's vrouwendrank, zegt hij, terwijl hij me aankijkt alsof ik een mietje ben. Kriek is godendrank, bij het drinken van Kriek, hoor je hemelse muziek. Zeg ik in een dichterlijke bui. Van Kriek wordt je vroeg of laat geestesziek, is z'n antwoord. Hé, denk ik plots, zou dat de reden zijn dat ik af en toe flip? Ik geef hem twee ijsblokjes on the rocks. Vergeten whisky in te doen, kan gebeuren hé? Zit je er iets mee in dat ik eventjes verder doe met m'n ajuinsoep op grootmoeders wijze. Geleerd van de grootmoeder van Roodkapje. Maar die deed in alles wolvenvlees. Je vraagt je af waarom hé? Zat waarschijnlijk met een dode wolf opgescheept, 't kan bijna niet anders. Nu zijn deze dieren beschermd, toen nog niet. Doe maar rustig verder, ik heb tijd zat, is z'n antwoord…
De soep staat zachtjes te pruttelen op een klein vuurtje. De overheerlijke geuren van m'n voortreffelijke kookkunst vullen m'n keuken en aanpalende vertrekken. De kat ligt al te denken aan de niertjes die meegestoofd worden in de soep. 't Ruikt lekker, 't heeft iets weg van de geur van zweetvoeten, zegt Charlie. Hoe lang is het geleden dat je voeten gewassen zijn, vraag ik hem een beetje in m'n wiek geschoten. Een maand of twee, 't kan ook drie zijn. Bijna zou ik het geloofd hebben. Vertel verder, vraag ik hem…
©GoNo
feedback van andere lezers- andremoortgat
Weer goe bezig...
Vertel verder....
GoNo2: Dank u wel! - ivo
toch schitterend hoe je het vertelt ..
GoNo2: Dank u wel! - dorus
knap
GoNo2: Dank u wel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
