Volg ons op facebook
|
< terug
Herinneringen vallen binnen zonder aan te kloppen…
Ik heb genoten van deze Ronde van Frankrijk. Op het meesterschap van Nibali stond geen maat. Ja, zal men zeggen, maar de grote tenoren hebben vroegtijdig moeten afhaken. Froome, Contador, slachtoffers van valpartijen. Er blijft natuurlijk de vraag of ze wel in staat zouden geweest zijn om enig weerwerk te geven aan Nibali. Ik denk het niet, maar we zullen het nooit weten. Is deze prestatie dan minder glansrijk? Nee, zou ik zo denken. Of deze tour zuiver was, zullen we pas weten na enkele jaren. Zo ging het met Armstrong ook hé? Maar voorlopig geniet Nibali het voordeel van de twijfel…
Toen ik zelf nog koers reed bij een caféploeg in Schaarbeek, liepen er daar ook van die opgepompte kerels rond. Ik, met m'n gewicht van 54 kilo, ging in die tijd vlotjes de Ardense bergen op. Maar na enkele kilometers werd ik voorbijgestoken door kerels die bijna het dubbele wogen dan ik. Ze reden me voorbij met hun vingers in de neusgaten. Toen begreep ik het niet, nu weet ik wel beter. Een vriend van mij, die ging trainen in de sportzaal van een ex-bokser in de avenue Rogier, heb ik zien veranderen van een asperge in een boom van een vent. Op amper een jaar tijd. Gewichtheffen, vier uren per dag. Hij slikte pillen en dronk van die grote bekers krachtvoedsel. Ik vermoed dat hij ook wel andere rommel zal gebruikt hebben. Hij ging van de ene wedstrijd naar de andere. Af en toe viel hij in de prijzen. Fier als een gieter toonde hij dan z'n beker. En iedere dag zag ik z'n spierbundels groeien. Ik geef toe dat ik in die tijd geweldig jaloers was. Ik was mager en de enige spieren die ik had waren m'n beenspieren. Maar z'n drang naar altijd meer, was ergens te verklaren. Als je altijd gepest wordt omdat je eruit ziet als een rolmops zonder stokje, wordt het hoge tijd om er iets aan te doen hé? Wat hij dus ook gedaan heeft…
Ik herinner me nog dat we langdurige gesprekken hadden. Aan de toog van café Josaphat. Ik met een geuze voor m'n neus, hij met een duvelglas vers sinaasappelsap. Ik rookte toen ook al als een ketter en was juist gestopt met koersen. Gebrek aan adem hé? M'n conditie ging zienderogen achteruit door het roken en het zuipen. Ik was jong, dacht dat ik trainen niet nodig had. Sigaretten konden geen kwaad, want Eddy Merckx maakte reclame voor sigaretten en Resi-frietvet. Als die het niet nodig had, waarom ik dan wel hé? Het enige verschil met Merckx was dat die vent een natuurtalent was en een Porsche-motor in z'n lijf had…Of ik iets bereikt zou hebben in de wielersport, weet ik niet. Maar misschien was ik wel een goeie knecht geworden, die moeten er ook zijn. In Brussel-Bastenaken-Brussel, ben ik toch mooi op de vijfde plaats geëindigd. Op een deelnemersveld van 84 renners toch niet mis hé? Op het einde van het seizoen stonden we met Café Josaphat op de derde plaats. Voor m'n prestaties over het hele seizoen kreeg ik toen een volledige koerstenue van Molteni, de toenmalige ploeg van Merckx. De eerste prijs ging naar één van die kerels die z'n vingers niet meer uit z'n neusgaten kreeg. Een koersfiets met twintig versnellingen. Die fiets werd dezelfde avond nog gestolen, ook stom om die buiten aan de deur te zetten en hem niet op slot te zetten…Maar wat wil je, als je volgepompt bent met allerlei middeltjes dan moet je niet verschieten dat je hersens het laten afweten hé?
Jean-Pierre, zo heette de gewezen asperge en tevens haringfilet, vertelde me de reden waarom hij zo fanatiek bezig was met bodybuilding. Z'n vader was ook sportman geweest. Toch in z'n jonge tijd. Maar tijdens een voetbalwedstrijd werd hij zodanig toegetakeld dat het hem een half jaar revalidatie kostte. Dat half jaar moest hij terug leren lopen. Z'n zoontje zou en moest de misgelopen carrière van z'n vader verder zetten. Maar dat ging niet van een leien dakje. De arme JP moest een Spartaans regime volgen. Vond z'n vader dat het niet goed was, dan werd JP gestraft. Z'n enige vrienden waren die van de voetbal. Op straat spelen, zoals ieder jongen van z'n leeftijd, mocht niet. Schrik dat hij zou vallen en er kwetsuren aan zou overhouden. Z'n vader vergat hierbij dat z'n eigen kwetsuur op het voetbalveld gebeurd was en niet op straat…
Ik begon JP te begrijpen, hoewel er een leeftijdsverschil was van acht jaar. Toen hij me ook nog vertelde dat hij altijd gepest werd op school door grotere en sterkere gastjes, zag ik het plaatje voor me. Dus die bodybuilding is er niet gekomen het laatste jaar? Nee, ik ben er al mee bezig van m'n zestiende, 't is nu pas dat m'n lichaam zich ontwikkeld in versneld tempo. Maar dat komt door die krachtvoeding. En weet je, ik heb er verdomd veel moeten voor doen en laten. Maar het is m'n zelfvertrouwen ten goede gekomen. Ik kan nu met één hand m'n vader in de lucht steken. Hij kijkt nu ook anders tegen me aan. Dat kan ik geloven, zeg ik. Zie jij je vader graag, vraag ik hem. Waarom ik dat vroeg, kan ik me niet meer herinneren. Nee, ik haat m'n vader, zei hij. En je moeder? Die is er vandoor gegaan met een scheidsrechter. Ik heb haar nog een keertje gezien op één of andere match en daar bleef het bij. Heb je dan geen broer of zusjes? Nee, m'n vader is aan de drank geraakt en daar viel helemaal niet meer mee te praten…
Er viel een stilte. Ieder met z'n eigen gedachten. Ik dacht aan m'n verloren jeugd, hij waarschijnlijk ook. Maar ergens had ik bewondering voor hem, z'n zelfdiscipline was tien keer groter dan die van mij. Ik fuifde erop los, wel wetende dat vroeg of laat het liedje zou eindigen in mineur. Ik zat toen in Schaarbeek in een home. Werkte er als kok, hij als opvoeder. Met het enige verschil dat het zijn beroep was en ik er geplaatst was door de jeugdrechter. Maar hij behandelde me niet als een gerechtskind. Voor hem was ik een collega. Ik denk dat hij perfect wist hoe ik me soms voelde. Was ook de reden dat ik koerste. Het gevoel hebben toch iets te kunnen. Trappen op de pedalen, in de hoop dat je verleden achter je zal blijven. Maar het verleden haalde me telkens in, niets aan te doen. JP reed alleen die koersen mee om z'n uithoudingsvermogen te testen. Telkens weer de grenzen verleggen. Hij was kwaad omdat ik het opnam als een lachertje. Een sportman rookt en zuipt niet. Hoe absurd klinkt het nu als ik eraan denk…
Weet je, veel later ben ik eens terug gegaan naar Schaarbeek. Ik wilde een bezoekje brengen aan die home. De voorgevel stond er nog, de rest lag in puin door een hevige brand. Aangestoken door een jongen die al gezeten had voor brandstichting. Zo vertelde me toch de uitbater( ik ben z'n naam eventjes kwijt ) van café Josaphat. Z'n caféploeg bestaat al lang niet meer, z'n café stond over te nemen. De hele buurt in de rue Josaphat was ingenomen door allochtonen. Heb je nog iets gehoord van JP, vroeg ik hem. JP? Wie is JP? Jean-Pierre, de bodybuilder, zegde ik hem. Ha, die JP, die leeft niet meer, al lang niet meer. Dat was even schrikken, m'n cola smaakte plots niet meer. Maar die was toch nog niet zo oud? Moet men oud zijn om te sterven, is z'n wedervraag.
JP is in die fameuze brand gebleven. Ze hebben hem gevonden in z'n kamer. Verstikt door de rook. Geen schijn van kans had die arme kerel. De boel is gewoon ingestort terwijl hij lag te slapen. Volgens de brandweer lag hij achter de deur van z'n kamer, die versperd was door de brokstukken. Ik kijk hem aan met ongelovige ogen. JP was zo sterk als een os, tilde z'n vader op met één hand. Maar toen ik er meer en meer over nadacht, kon het wel kloppen. JP woonde in de kelder, recht tegenover de keuken. Dat was in die tijd z'n keuze geweest. Die kelders waren geweldig groot. Groot genoeg om er z'n fitnesstoestellen te zetten. Ergens moet hij bevangen geweest zijn door de grote hitte en de rook. Waar is die brand feitelijk uitgebroken, vraag ik aan de cafébaas. In de keuken, naar het schijnt. Ergens klopt er iets niet. Die gewelven in die kelder waren stevig gebouwd. Ze hebben, in lang vervlogen tijden nog dienst gedaan als wijn-en kaaskelders. En ook als schuilkelders, tijdens de oorlog. Er liep een lange gang dwars door die kelders, die uitkwam op de achterliggende gebouwen. Je kon van de ene kelder in de andere kelder komen via die gang. De trap op en je kwam in het andere gebouw dat ook deel uitmaakte van die home. Daar woonde de conciërge. Woont Rene, de conciërge er nog, vraag ik hem. Ja, die woont er nog, maar die komt niet veel meer buiten sedert z'n vrouw gestorven is. Al m'n oude klanten zijn dood of verhuisd. Da's nu eenmaal het leven hé? Ik begin me af te vragen of hij nog wel weet wie ik ben. Tot m'n oog viel op de foto's uit betere tijden. Ik moet twee keer kijken. Ik kan bijna niet geloven dat ik dat was. Ik tel de mensen op die foto. Zestien man. ik herken alleen JP en mezelf. Die anderen die er ook opstaan, kan ik me met de beste wil van de wereld niet meer voor de geest halen. Misschien was ik op dat moment te veel bezig met het verhaal van JP z'n dood. Hoe lang was ik hier al weg? Vijftien jaar of twintig? Dan moet JP gestorven zij toen hij amper veertig jaar was, denk ik. Jezus nog aan toe, je mag dan nog zo sterk zijn als een os, als de dood komt aankloppen ben je een vijg. Tegen Magere Hein kan niemand op..
Je ziet er helemaal anders uit, zegt plots de cafébaas. Jij ook hé, zeg ik. Ja jongen, we worden allemaal een dagje ouder. Da's niet tegen te houden. je had nooit mogen stoppen met koersen, zegt hij en schudt met z'n hoofd. Nee, ik weet het, maar ik had geen karakter genoeg om door te zetten. Op vijftienjarige leeftijd geld verdienen en meelopen met volwassenen is niet van die aard om aan zelfdiscipline te doen. De verleidingen waren te groot. En eerlijk gezegd, ik dacht in die tijd dat het allemaal wel op z'n pootjes zou terecht komen. Je was ook plots verdwenen hé? Hebben ze dan niet verteld wat er gebeurd is, vraag ik hem. Ik heb iets opgevangen dat je voor de zoveelste keer gaan lopen waart, maar ze zeggen zo veel hé? Het klopt, zeg ik, ik zou voor de zoveelste keer overgeplaatst worden naar een andere home. Ergens in de Limburg deze keer. Daar was ik nog niet geweest, moeten ze gedacht hebben bij de jeugdbescherming. Die jongen moet alle Vlaamse provincies leren kennen, da's goed voor laters. 't Is door JP dat ik het te weten gekomen ben. Hij was er het hart van in. Maar hij kon er ook niets aan doen. Ik heb toen het weinige dat ik had ingepakt en ben met stille trom vertrokken uit Brussel. De enige die het wist was JP. Die zei alleen maar dat ik uit m'n doppen moest kijken. Hij zou me niet verraden, daar was ik zeker van. Versta je nu, waarom wij zo'n goede band hadden? Ik bezag hem als m'n grote broer, een broer die ik nooit gehad heb. Iemand die mij begreep. En nu is hij dood, weg voorgoed. Waarom hebben de meeste mensen waar ik van hield altijd zoveel ongeluk? Soms denk ik dat ik vervloekt ben. Weet je dat de paters en nonnen zeiden dat ik een duivelskind was? Ik moet het zo stilletjes aan beginnen te geloven…
Noël, zegt hij, jij hebt die brand niet aangestoken hé? Jij moet geen schuldgevoelens hebben, dat dient tot niets. Ik werd plots overvallen door een zwaarmoedige bui. Ik wil hier weg. Mag ik die foto, vraag ik hem. Liever niet, zegt hij, 't is de enige foto van die goede oude tijd. Ik ben blij dat ik je nog eens gezien heb. Waar woon je nu? In Antwerpen, ik heb na al die omzwervingen een plek gevonden waar ik me min of meer thuis voel. Ik neem afscheid, zonder foto. Met alleen de herinnering aan JP, zoals hij daar lachend op die foto staat. Met z'n arm rond m'n schouders. De grote broer die mij beschermde…de grote broer die ik nooit meer terug zal zien…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
droevig mooi .. knap
GoNo2: Dank u! - dorus
knap
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Afscheid van een Buddy
dat blijft knagen
Mooi verhaal
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
