Volg ons op facebook
|
< terug
Gratis ritje in een combi…
Op weg naar de Aldi heb ik, gewoon voor de mop, eens geteld hoeveel overtredingen er gebeuren op de openbare weg. Veertien overtredingen telde ik. Gaande van oversteken terwijl het licht op rood staat tot gsm'en achter het stuur. Met één hand rijden, een sigaret roken en met de andere hand druk telefoneren. Er bestaan toch van die handsfree-kits? Dan spreek ik nog niet over die fietsers, die denken dat een fietspad er ligt om er naast te rijden. Horen doen ze je niet, gezien ze rondrijden met koptelefoons op. Een tramconducteur negeert m'n opgestoken hand. In het voorbijrijden zie ik dat hij met z'n gsm of mp3-speler bezig is. Ik vraag me af of die paljas wel kan stoppen voor een onvoorziene hindernis. Hij zal het waarschijnlijk niet eens merken als hij iemand aanrijdt. Idem voor de buschauffeur, die een gesprek aan het voeren is met en gezette vrouw. De dame in kwestie neemt de plaats in van twee personen. Als ik vraag om een beetje plaats te ruimen, zodat ik op z'n minst door kan schuiven, kijkt ze me met vlammende ogen aan. En ik die dacht dat het verboden was om met de chauffeur te praten. De bus zit dan op de koop toe nog stampvol ook. Ze spelen gewoon met ons leven, denk ik dan…
Denk je dat er iemand van die snotneuzen zal rechtstaan om mij een plaatsje te geven? Vergeet het maar. Een beetje beleefdheid kennen ze niet meer. Wordt waarschijnlijk niet meer aangeleerd. Een oude dame staat naast me, platgedrukt door de andere passagiers. Hoeveel personen mag zo'n buschauffeur eigenlijk opladen? Sardientjes in een blikje, zitten minder opeengepakt dan wij. Voor me zit een jong gastje, mee te zingen op de tonen van boenkmuziek. Ik krijg de neiging om z'n mp3-spelertje door z'n strot te duwen. Ik tik op z'n schouder, vraag beleefd of hij wil rechtstaan voor de oude dame. Hij hoort me niet, wat normaal is met die oordopjes in z'n oren. Ik ben niet de man die alles drie keer vraagt. Dus trek ik een oordopje uit dat ventje z'n oor, in de hoop dat z'n oor eraf valt. Hij gebruikt die uitstekels aan z'n kop toch niet en hij draagt ook geen bril. Fuck you, zegt hij vriendelijk tegen mij. Ik antwoord dat ik m'n eigen niet kan neuken, maar als ik hem een stamp in z'n ballen zal gegeven hebben, zal hij waarschijnlijk de eerste dagen bloed plassen. Zou je niet rechtstaan, zeg ik hem, je hebt nog jonge benen hé? Ik heb betaald om te zitten, zegt het kereltje op agressieve toon, niet in het minst geïmponeerd door m'n persoontje. De omstanders kijken de andere kant uit. Niemand die mij wil steunen. M'n bloed begint te koken, 't mag niet te lang meer duren of ik ontplof in een nietsontziende razernij. Maar omdat ik nogal sociaal aangelegd ben, vraag ik dat ventje nog één keer om op te staan. Hij schudt met z'n hoofd. Neen dus. Ik leg m'n hand op z'n schouder, duw op vriendschappelijke wijze op de zenuw die daar loopt. Het kereltje loopt rood aan. Als ik zou doordrukken zal hij in zwijm vallen. Met zachte hand en een duivelse grijnslach leid ik hem uit z'n stoel. Zo, mevrouw, u kunt zitten, zeg ik tegen de oude dame. Ik ga je aangeven bij de politie, zegt het broekventje naast me. Moet ik nu bang worden? Ik ga de politie bellen. Je doet maar, maar ze zullen rap moeten zijn want de volgende halte moet ik er af. Geloof het of niet, dat kereltje belt dus inderdaad naar de politie. Dat wordt nog leuk, m'n dag kan niet meer stuk. Een klacht van kindermishandeling aan m'n broek. Dat ik dat nog mag meemaken. Ik stap af, ga de Aldi binnen en doe m'n boodschappen. Als ik buiten kom staat de blauwe garde mij op te wachten. Combi geparkeerd op het fietspad. Dat is 'em hoor ik dat broekventje zeggen. Hij heeft me op de bus geslagen omdat m'n muziek te luid stond. Wablief? Volgens mij leren ze op school liegen, als onderdeel van sociale vaardigheden. De politie vraagt me vriendelijk en met enige aandrang om in de combi plaats te nemen. Ik mag m'n verhaal doen. Ik voel me als een gangster die op heterdaad betrapt is bij het vermoorden van een lid van een andere bende. De mensen die uit de Aldi komen, zijn plots ramptoeristen geworden.'t Zijn dezelfde mensen die geen tijd hadden om aan te schuiven…
Ik vertel wat er gebeurd is, wijselijk verzwijgend dat ik hem met zachte dwang uit z'n stoel gesleurd heb. Ik vraag, als ik hem moest geslagen hebben, waar dan de kwetsuren zijn. Of hij zou op z'n minst een rode kaak moeten hebben hé? De agent kijkt me begrijpend aan, roept het kereltje bij hem. Waar heeft die meneer je geslagen, vraagt hij het kereltje streng aankijkend. Het ventje moet nadenken, kan niet zo gauw een antwoord verzinnen. Ik toon hem opnieuw m'n duivelse grijnslach, wat hem nog meer onzeker maakt. Waar heb ik je geslagen, vraag ik nu op m'n beurt. Meneer, gelieve te zwijgen, wij doen het verhoor, antwoordt de agent. Sorry, zeg ik, beter die twee agenten te vriend te houden of anders eindig ik nog op 't politiebureau. Op m'n schouder, zegt plots het manneke, kijk maar. Hij laat z'n schouder zien aan de agent. Er is niets te zien, maar daar was ik al gerust in. Die zenuw wordt wel platgedrukt maar 't laat geen sporen na. Heb je getuigen, vraagt de agent aan de jongen. Ja, een hele bus, zegt hij. Da's veel en waar zijn die? Ja, ik vraag het me ook af. Niemand in die bus maakte ook maar enige aanstalten om een oud vrouwtje te helpen. Hoe bang zijn de mensen tegenwoordig om verzeild te geraken in een wespennest? Ze treden zelfs niet op tegen sommige kinderen, die compleet losgeslagen zijn…
Meneer, neem uw boodschappen en zet uw weg maar verder. Wij zullen deze zaak wel verder afhandelen. Stap maar in, zegt de agent tegen het ventje. Ge moogt eens meerijden met een echte politiecombi. Uw vriendjes zullen jaloers zijn. Hij knipoogt naar mij. Ik doe hetzelfde terug. Ik zie op de gezichten van sommige omstanders dat ze meer verwacht hadden van de show. Die gaan hun geld terug vragen, denk ik. Ik besluit om aan de overkant tram 24 te nemen. De tram zit bomvol. Ik heb m'n buikje vol van bomvolle bussen en trams. Ik besluit om te voet naar huis te gaan, die twintig minuten stappen zullen m'n conditie ten goede komen. Als ik aan het rood licht moet wachten, staat plots de combi naast mij. Het raampje gaat open. De agent vraagt of ik ver moet gaan. Ja, naar de Grasmuslaan, zeg ik. Stap in, we moeten toch die richting uit. Ik kan m'n oren bijna niet geloven, bestaan ze dan toch die vriendelijke agenten die uw vriend zijn.? Ik stap in, zet mij naast het ventje. Je blijft me volgen, zeg ik tegen het ventje die er nu al spijt van heeft dat hij geen pamper aanheeft. Je moet niet bang zijn, ze steken je een paar dagen in de bak tot je die cursus van wellevendheid onder de knie hebt. De twee agenten schieten in een lach. Het kereltje kan niet lachen, zit nors door het raampje te staren. Waar moeten we je afzetten, vraagt de agent. Op de hoek van de Distelvinklaan, zeg ik. Ik heb niet graag dat ze me uit een combi zien stappen, ze roddelen hier al genoeg. Ik bedank de heren agenten en beloof dat ik de volgende keer tombolabiljetten voor hun jaarlijks bal zal kopen. Ze geloven me niet, ik zie het duidelijk in hun ogen. Misschien is dat bal, door redenen van besparing ook al afgeschaft, denk ik dan. Braaf zijn hé, zeg ik tegen het ventje. De combi verdwijnt uit het zicht. En plots krijg ik medelijden met dat kereltje. 't Is te hopen voor hem, dat z'n ouders een beetje begrip kunnen tonen als ze hun zoontje komen ophalen op 't politiebureau. Ik weet uit ondervinding dat sommige ouders alleen maar begrip hebben voor hun portemonnee. Opvoeden? Daar dient de school toch voor?
Ik vraag me soms af hoe het komt dat ik altijd van die histories meemaak. Er zijn mensen die heel de dag niets meemaken. Ik kom niet veel buiten, maar als ik buiten kom, val ik wel altijd in de prijzen. Misschien zit m'n muze er voor iets tussen hé? Ze zal denken, laten we dat schrijverke van m'n botten nog wat inspiratie geven, anders zijn z'n verhaaltjes op…
©GoNo
feedback van andere lezers- dorus
Ja GoNo, zo is het inderdaad. Dagelijkse kost in het OV van onze mooie koekenstad. Knap geschreven!
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Gratis en plezant
GoNo2: Dank u! - ivo
toch weer knap geschreven - ik heb me weer eens krom kunnen lachen, bedankt -
GoNo2: Dank u! - doolhoofd
...en dit is dan meteen de laatste keer dat ik commentaar geef op jouw schrijfsels.
GoNo2: Dank u, 't zou gaan tijd worden!!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 75%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 1 stem(men), 25%totaal 4 stem(men) |
