|
< terug
Zalig zij die geloven…
" Weet ge nog toen we de eerste keer op vakantie gingen?"vraagt hij, stilletjes opdat niemand hem zou horen.
" Ja, ik weet het nog. Was dat niet in Blankenberge? Of was het Knokke? 't Is ook al zo lang geleden hé?"antwoordt ze ook stilletjes.
' t Was in Blankenberge. Knokke was twee jaar nadien. Of is het andersom? "zegt hij met enige twijfel.
" Cesar, het doet er niet toe. Toen was er nog niet zoveel volk aan de kust. Er reden minder treinen en niet iedereen had een auto hé?"zegt ze.
" Hadden wij toen al een auto?"vraagt Cesar.
" Ik denk het wel, een rode Simca. De buren hadden zo'n grote Amerikaanse slee. Weet je nog? Die dachten dat ze filmsterren waren. En dan die zoon met z'n vetkuif en bakkebaarden. Droeg ook nog een lederen jekker. Die dacht dat hij Elvis was. Ze keken op ons neer hé?"zegt Clementine, terwijl ze zich voorover buigt.
" Ja, maar die waren rijk geworden onder de oorlog. Ze verborgen Joden en lieten zich rijkelijk betalen. In diamanten en goud, heb ik horen zeggen. Een mensenleven is onbetaalbaar, zei hij altijd, maar hij verdiende er wel goed aan. Langs de andere kant riskeerde hij wel z'n eigen leven. Op het verbergen van Joden stond de doodstraf. Zonder pardon een kogel door je kop…"zegt Cesar.
" Weet je nog dat je ging zwemmen? Het water was ijskoud. Jij moest toen de grote held uithangen. De rest van de vakantie heb je met een snotvalling rondgelopen. Wie gaat er nu om vijf uur in de morgen de zee in? Of was het voor die blondine die haar oefeningen zo vroeg deed? Je had een oogje op haar hé? Geef het maar toe hé?"
" Geen oude koeien uit de gracht halen hé? Dat zeg je nu al meer dan veertig jaar. Ik ging zwemmen omdat ik dacht dat er om vijf uur 's morgens geen volk zou zijn aan het strand. Buiten iemand die z'n hond op het strand liet lopen, was ik inderdaad helemaal alleen. Ik ben nog naar die vent toe gegaan om te vragen waarom z'n hond zo nodig hier op 't strand moest schijten. 't Is niet leuk voor de toeristen, die in een drol stappen. Maar dat weet je niet meer hé?"zegt Cesar een beetje boos wordende.
" Nee, ben ik compleet vergeten. Je moet niet boos worden hé? Da's niet goed voor uwen tikker…"zegt Clementine lachend.
" Met mijne tikker is alles in orde. Je hebt toch altijd gezegd dat ik een hart van steen heb?"
" Hij kan toch zo lief zijn…"mompelt Clementine.
Cesar staat recht om nog een koffie te gaan halen. De koffie van Clementine is nog onaangeroerd. Wie drinkt er nu koude koffie, denkt Cesar. Zij dus. Hij zet z'n hete koffie op het tafeltje, roert erin en staart dan recht voor zich uit…
" Aan wat denk je?"vraagt Clementine.
" Aan al die jaren die zo vlug voorbij gegaan zijn. Aan al die mensen die dood gegaan zijn. Op jonge en op oudere leeftijd. Van de ene op de andere dag. Knip en weg. En ik leef nog altijd. Ze zijn me vergeten daarboven…"zegt Cesar een beetje triestig.
" Cesar, uwen tijd is nog niet gekomen. De ene wordt al wat vroeger geroepen dan de andere hé? Drink uwen koffie op voor hij koud is. Koude koffie is niet lekker hé?.."
" Nee, koude koffie is niet te zuipen. Waarom drink jij dan je koffie niet op?"
" Omdat ik geen koffie lust, ik drink alleen maar thee. Maar dat ben je ook vergeten hé?"
" Sorry, m'n geheugen laat me af en toe in de steek…"murmelt Cesar.
" Cesar, ik moet er van door. We zien elkaar morgen weer en dan praten we verder hé?"zegt Clementine, terwijl ze rechtstaat.
" Ja, morgen praten we verder. Zoals iedere dag hé?"
De verpleegster komt naar Cesar.
" Kom Cesar, 't is tijd om naar je kamer te gaan. De cafetaria gaat sluiten en ik moet je nog wassen, scheren en je haar kammen…"
" Maar zuster, m'n vrouw is nog niet weg. Ik wil nog afscheid van haar nemen. Ik moet haar nog een kus op haar voorhoofd geven. Doen we al meer dan veertig jaar. Tradities mogen niet verbroken worden. Dat brengt onheil met zich mee…"
" Cesar, ik heb geen tijd om mee te spelen in je toneelstukje. Ik krijg m'n werk nu al niet op tijd gedaan . Uw vrouw is al meer dan tien jaar dood. Die komt heus niet terug hoor. Allé, werk een beetje mee, dan kunt ge nog naar de tv op uw kamer kijken…"zegt de verpleegster terwijl ze haar horloge angstvallig in de gaten houdt.
Ze grijpt hem bij de arm, duwt hem in de rolstoel. Dat gaat rapper vooruit. De lift in en dan is hij op z'n kamertje. Aan de muur hangt z'n trouwportret. Met een lachende Clementine aan z'n zijde. Hij gaat voor het portret staan met z'n handen in z'n zij…
" De verpleegster zegt dat je dood bent. Is dat waar?"vraagt hij aan het portret.
" De dood bestaat niet, Cesar, da's een uitvinding van de mensen…"hoort hij Clementine zeggen.
" Dacht ik ook…"zegt Cesar en gooit een knipoogje naar haar beeltenis.
" Als je tijd gekomen is, kom ik je persoonlijk ophalen. Dan gaan we samen terug op vakantie. Afgesproken?"hoort hij Clementine zeggen.
" Afgesproken. Maar niet te lang meer wachten, ik ben die zusters hier zo beu als koude pap. Die betutteling komt me de strot uit…"zegt Cesar.
" 'k Zal een goed woordje doen bij de grote baas. Ge hebt de hemel al dubbel en dik verdiend hé?"
" Wie is de grote baas? Ik ken maar twee bazen. Die van m'n werk en jij…"
" Dat mag ik niet zeggen, dat zal je zelf wel zien. Maar 't is niet degene die aan een kruis gehangen heeft…"
" Ja, alles goed en wel, maar nu weet ik nog niets hé?"
" Tegen wie ben je aan het praten? Tegen je vrouw? Doe ze de groeten, ik ga het bad laten vollopen. En na het eten kan je tv kijken. Scheren zal ik morgen wel doen. 'k Heb nu geen tijd meer…"
Ze is zo blind als een mol, denkt Cesar…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
schitterend
een Simca 1000 jongens, wat gaat de tijd toch zo rap.
GoNo2: Dank u! - dorus
absolute top!
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Clementine en Cesar
Eerste Simca-car
Verrukkelijke terugblik
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
