Volg ons op facebook
|
< terug
Artrose…
Voilà, de kogel is door de kerk. Volgens m'n hooggeleerde dokter heb ik beginnende artrose. Normaal krijg je dat als je de zestig gepasseerd bent, in mijn geval is het iets vroeger. Ik ben dus weer bij de gelukkigen. Ik moet met m'n hand zoveel mogelijk in beweging blijven. Om de slijtage van het gewricht tegen te houden. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, zeg ik tegen m'n dokter. Ik typ hele boeken vol, is dat niet genoeg beweging? Schijnbaar niet, zegt de dokter. Ik masturbeer tweemaal per week, ook niet genoeg? Met welke hand, vraagt die onnozelaar. Met de rechter, zeg ik, na even nagedacht te hebben. De artrose zit in je linkerhand, dus veranderen van handje hé? Jongens, denk ik dan, moet je geen dokter hebben?
Ik krijg nu andere medicatie, nog straffere dan de vorige. De helft van de dag loop ik suf, de andere helft slaap ik. Moet je mij eens vertellen hoe ik dan m'n handen in beweging moet houden hé? Maar die pijnstillers, want dat zijn ze, helpen. Vandaag heb ik weinig last ondervonden van die stekende pijn. Alleen als ik de afwas deed, stak die pijn terug de kop op. Pilletje genomen, kwartiertje later was de pijn weg. En zo komt het dat ik nu dit stukje kan schrijven. Het enige nadeel dat ik ondervind is dat ik verdomme soms niet meer weet hoeveel pilletjes ik al geslikt heb. Pak de pil en houdt het stil, zei m'n oma altijd. Dat was toen de pil juist op de markt kwam. Ze heeft er jaren van genoten. M'n bompa wist van niets, de hele buurt wel…
Ik vroeg aan m'n dokter of het mogelijk is, dat door al die pillen die hij voorschrijft m'n geheugen mij in de steek laat. Nee, zei hij spottend, je geheugen maakt deel uit van je hersens en in uw geval kan dat dus niet. Eén dezer dagen sla ik met een salami met look op zijn hersens. Kan die artrose zich verspreiden over heel m'n goddelijk lichaam? Van uw goddelijk lichaam zullen we maar zwijgen, zegt hij. Ik moet hem voor één keer gelijk geven. Om te beginnen zou je moeten afvallen, dat zou ook al veel kunnen helpen, zegt hij. En stoppen met roken. Daar heb je hem weer, denk ik dan. De man die zelf cigarillo's rookt op z'n binnenkoertje. Zulk advies leg ik naast me neer. Zo heb ik ook nog wat gezelschap…
Ik heb altijd gezegd tegen m'n kinderen dat ik 101 zou worden. Ik begin nu toch wel een beetje te twijfelen. Als ik nog 42 jaar moet rondlopen met artrose, dan mogen ze m'n part aan de hond geven. Of aan de kat. Of aan alle twee. Leven en niet meer weten of het dag of nacht is, zie ik niet zitten. Langs de andere kant hoef ik me dan geen zorgen meer te maken over onbetaalde rekeningen. Ik zal niet eens meer weten hoe een rekening er uitziet…
Er loopt hier een zwart beest rond, die veel gelijkenis vertoont met een kat. Ik ken dat beest van ergens, maar 'k weet niet meer van waar. Heb ik m'n pilletje tegen te hoge bloeddruk al genomen? 'k Zou het niet weten. Voor alle zekerheid nog maar eentje nemen. Ik ga morgen een bord in de keuken hangen. Kan ik met kleurtjeskrijt opschrijven wat ik al ingenomen heb. En als ik vergeten ben wat ik moest opschrijven, kan ik nog altijd een tekening maken. Ik heb de indruk dat ik terug kinds aan 't worden ben. Straks nog een papfles en een propere pamper en dan mag ik met de legoblokjes spelen. Ik ga erop vooruit, al zeg ik het zelf. Ik vraag me af of ik ook mag duimzuigen. Maar kom, er zijn ergere dingen op de wereld dan die beginnende artrose. Alhoewel?
Ik moet nog enkele verhalen afwerken, maar ik heb er soms de moed niet voor. Ik ga dan aan m'n toetsenbord zitten, kijk er naar en zeg foert. Niet omdat ik verlegen zit om inspiratie, maar omdat ik m'n sadomachistische neigingen moet onderdrukken. Bang dat ik weer die rotpijn zal ervaren. Alsof ze met een mes in m'n duim en omliggend gebied aan 't kerven zijn. Terwijl ik dit schrijf, zit ik daar constant aan te denken. Hoewel het nu vlotjes gaat om iets neer te pennen. Dus ga ik, voorlopig toch, m'n bijdrage aan deze onovertroffen site beperken tot het lezen van andermans verhalen. Veel valt er hier toch niet te lezen, m'n inspanning zal dus draaglijk zijn hé?
Tot wederhoren en ik wens alle schrijvers ( behalve ene ) en dichters een vruchtbare inspiratie…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
visolie Gono het beste medicijn tegen artrose en reuma, de eskimo's die kennen deze ouderdomsziekte niet - en gasten op de noordpool kunnen best oud worden.
tja en medicatie - let op voor maag en nieren, want voor je het weet sukkel je daar ook, omdat de pijnstilling stilletjes zonder dat je het voelt, daar al wat nog gezond is ook verziekt
sterkte man .. ik had je al gemist
GoNo2: Dank u! - greta
Oh dat is pijnlijk. Geen vlees meer eten misschien? Maar sla vooral de borrel niet over : )
Sterkte.
GoNo2: Dank u! - pieter
Leuk badinerend geschreven.
(soms wordt het ook wel 'de stille pijn' genoemd.)
Vriendelijke groet,
Pieter.
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
De kriek kan niet altijd helpen
Maar Pieter zegt het goed : leuke badinage
Verder hou je gezond
Komt zeker goed
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 9Uitstekend:   4 stem(men), 80%Goed: 1 stem(men), 20%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 5 stem(men) |
