Volg ons op facebook
|
< terug
Vragen staat vrij…
" Bompa, waarom maken mensen elkaar dood?"vraagt m'n zesjarige kleindochter.
Ik val eventjes uit de lucht. Moet nadenken hoe ik dat moet verklaren met simpele woorden. Maar, vraag ik me af, is er wel een simpele verklaring voor het feit dat we elkaar uitmoorden. 't Is al duizenden jaren zo, 't zit ingebakken in de genen van de mens, veronderstel ik…
" Ja, meisje, waarom hé?"zeg ik.
" Da's geen antwoord, bompa…"wijst ze me terecht.
Ik voel dat ik me er niet zal kunnen van afmaken met te veranderen van onderwerp. Ze is op sommige punten nogal vasthoudend.
" Bompa, waarom snijden ze de kop van iemand af?"vraagt ze.
Ergens heeft ze dat gehoord, stelt zich nu vragen die een normaal kind van haar leeftijd zich niet zou moeten stellen. Bompa die zoveel wijsheid en kennis in pacht heeft, moet haar helpen in het zoeken naar antwoorden…
" Meisje, zou je niet beter met je Barbiepoppen spelen? Bompa is bezig met eten aan 't maken. 'k Heb nu even geen tijd. Straks zal ik je uitleggen ' waarom '…"
In de hoop dat ze straks zal vergeten zijn wat ze gevraagd heeft, denk ik dan. Ook een manier om delicate vragen te omzeilen…
" Je kunt toch antwoorden, terwijl je frieten aan 't snijden bent? Da's toch niet moeilijk hé?"zegt ze mokkend.
Niet op ingaan, 't zal wel overwaaien…
" Bompa?"
" Ja, meisje?"
" Je zegt altijd dat als ik iets niet weet, ik het moet vragen. Maar als ik iets vraag, antwoordt je niet. Ik heb het gevraagd aan de juf in de klas. Die zei dat het grote-mensenpraat is. Dat ik niet alles moet geloven wat de grote mensen zeggen. Maar Abu zegt dat ze dat gaan doen met alle mensen die ongelovig zijn…"
Ik kijk verbaasd op. Spreken kleine kinderen van zes jaar over zoiets? Ik kan het bijna niet geloven. Wij speelden, als kind, ook oorlogje. Of cowboy en indiaantje. Schijnbaar spelen ze nu " heilige oorlog ". Is het nu al zover gekomen dat kinderen thuis gebrainwasht worden, de overtuiging aangekweekt krijgen dat mensen onthoofden de normaalste zaak van de wereld is? is dat de toekomst dat ons te wachten staat? Kinderen die uitgroeien tot nietsontziende vechtmachines? Hoe kan men zoiets stoppen?
" Abu of hoe dat kind ook mag heten, weet niet wat hij zegt.."zeg ik kwaad.
Ze kijkt me aan. Vraagt zich waarschijnlijk af waarom ik plots kwaad ben…
" Bompa, waarom ben je kwaad? Ik heb toch niets verkeerd gedaan?"
" Ik ben niet kwaad op jou. Ik ben alleen maar kwaad omdat sommige klasgenootjes het leuk vinden als men iemand z'n kop eraf snijdt. Daarom ben ik kwaad hé?"zeg ik, proberend om m'n stem wat vriendelijker te laten klinken.
" Bompa, maar je hebt nog altijd niet geantwoord…"zegt ze.
" Meisje, op sommige vragen weet ik het antwoord niet. Ik weet ook niet waarom de aarde rond de zon draait en niet andersom. Ik weet zelfs niet waarom we zoveel belastingen moeten betalen. Feitelijk weet ik het wel, maar 't is zo triestig dat ik geen zin heb om het uit te leggen…"
Ze is even stil, neemt haar barbiepop en trekt plots het hoofdje er af.
" Waarom doe je dat? Daar dient een pop toch niet voor? Dat is barbaars. Barbie heeft nu geen kop meer, en zonder kop ben je dood…"zeg ik, een beetje verbaasd dat die kleine meid zonder veel scrupules tot zulke gewelddaad in staat is.
" Bompa, ik weet het niet. Maar als grote mensen het niet weten, hoe moeten kleine mensen het dan weten?"zegt op belerende toon.
Daar sta ik dan, drukdoende met m'n frietsnijder. Normaal zou ik moeten uitvliegen tegen haar. Haar erop wijzen dat zoiets helemaal niet kan. Haar straffen, in de hoek zetten tot ze haar excuses aanbiedt. Maar ik heb er haar al opgewezen dat het niet kan. Komt er nog bij dat ze verdomme nog gelijk heeft ook. Zes jaar ervaring winnen het van pakweg zestig jaar ondervinding. Ik zoek naar een uitweg om uit deze impasse te geraken. Kinderen moet men opvoeden, daar dienen grote mensen toch voor? Maar kinderen hebben ook hun eigen leefwereldje. En dat wereldje beperkt zich schijnbaar niet tot alledaagse spelletjes. Ze praten wel degelijk over onthoofdingen en geweld. Stellen zich vragen hoe dat komt. Voor sommigen is het antwoord simpel, voor m'n kleine meid niet. Ik neem het besluit om haar vraag zo goed mogelijk te beantwoorden. In woorden op maat gesneden van haar beperkte woordenschat. Het heeft geen zin dat ik een politiek betoog afsteek waarvan ik zelf soms niet begrijp waarover ik aan 't spreken ben…
Dus leg ik, tijdens het eten, uit dat er goede en slechte mensen zijn. Maar tijdens m'n uitleg begin ik vast te lopen op haar veelvuldig vragen " waarom?".
" Meisje, eet nu eerst je frietjes op. Straks zijn ze koud. Moet ik je vleesje snijden? Je kunt dat zelf. Zoveel te beter, je bent een flinke meid…"zeg ik, m'n mond volproppend met frieten en een halve gehaktbal, zodat ik toch twee minuten niet hoef te antwoorden. Met een volle mond mag je niet praten, daar zijn we streng op hé?
De bel gaat, haar mama die tevens m'n dochter is, doet haar koninklijke intrede. Schuift mee aan tafel. Ik ben gered door de bel, denk ik dan…
" Is ze braaf geweest?"vraagt m'n teerbeminde dochter.
" Ja, natuurlijk, ze is altijd braaf bij mij. Alleen stelt ze teveel vragen…"zeg ik, wijselijk zwijgend over welke vragen ze stelt.
" Ja, aan mij vroeg ze vanmorgen waarom ze iemand z'n hoofd eraf snijden. Hoe moet ik dat nu weten? Omdat ze dat plezant vinden zeker?..."
Da's nu niet bepaald het antwoord dat ik zou geven. Maar wie ben ik hé? Soms voel ik me echt oud. M'n geest kan soms niet meer volgen, schijnbaar wordt er anders met opvoeding omgegaan dan in mijn tijd. Ik vraag me meer en meer af, waar dat alles moet eindigen. Ik zou, op sommige momenten, in de toekomst willen reizen. Alleen maar om te zien wat ervan deze wereld geworden is. Een dode planeet of een wereld waar er vrede heerst? Of een wereld waar de mensen elkaar nog altijd uitmoorden? Ik denk het laatste, 't zit in de genen van het mensdom hé?
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
schitterend, moesten wij af en toe onze driften volgen, wij zouden ook snijden en hoe - maar wij doen het niet, omdat wij als mens vinden dat dit niet hoort, tot een of andere gek het wel doet en dan zijn wij verbaasd, de mens is maar een houten lat en het is aan de kromheid dat wij kunnen zien hoe geschift die is.
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Het mensenrijk
Zo dom gebleven
GoNo2: Dank u! - greta
" Daar sta ik dan, drukdoende met m'n frietsnijder."
Je ontroert met dit verhaal GoNo.
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
