|
< terug
4. Gevoelige informatie
De drie mannen namen hun hoofddeksel af als Martha naderbij kwam. Hun bruine uniformen waren extra bruin van de modder. Blijkbaar waren ze al enkele dagen op pad. Ze had de indruk dat ze hen kon ruiken.
'Ma, ze hebben dorst', zei Peter.
Marcus, de kleinste, zweeg, maar staarde naar de grond. De mannen intimideerden hem duidelijk en bovendien was hij erg bang van honden. De drie mannen hadden ook elk een geweer bij. Geen gesofisticeerd materiaal. Een van hen droeg een afgezaagde shotgun. De twee andere jachtgeweren waar je klein wild mee kon doden. Niks om mee naar een veldslag te trekken, zoals er op dit moment vast wel ergens één aan de de gang was, maar gevaarlijk genoeg. Ze droegen ook elk een Navy Colt in hun broeksriem en ze hadden elk een bowiemes.
'Zitten jullie achter een slaaf aan?', vroeg Martha.
De kleinste en de dikste van de drie, spuwde tabak op de grond en zei: 'Nee, mevrouw, geen slaaf. Een Yank. Vier dagen geleden ontsnapt uit Andersonville. Soms een blauwjas zien passeren?'
'Nee. Een geluk voor hem, want anders had ik zelf wel een kogel door zijn bast gejaagd.'
De dikzak haalde een zakje boven en stak een nieuwe prop pruimtabak in zijn mond. Hij had de geelste tanden die Martha al ooit gezien had.
'Nou, Mevrouw, we zouden hem liever levend gevangennemen. Die Yank is niet zo maar een Yank, het is een hele bijzondere. Hij heeft, laat ons zeggen, gevoelige informatie, die nogal belangrijk kan zijn voor onze glorieuze zaak.'
'Ach zo', zei Martha. Ze trok Marcus naar zich toe. Hij stond te dicht bij die honden.
'Als ik iets zie, zal ik het meteen melden.'
'We verwachten niks minder', zei de dikke. Tegen Marcus en Peter zei hij: 'Jongens, dat geldt ook voor jullie. Als jullie een blauwjas zien, kom het dan meteen zeggen. Jullie weten waar de baas van de home guard woont, toch?'
De jongens knikten.
De dikkerd zei: 'Mevrouw, het is een vervelende formaliteit, maar we hadden toch graag een kijkje genomen in uw residentie.'
Martha moest even nadenken over wat hij bedoelde. Niemand had haar houten huis met aangestampte aarden vloer ooit een 'residentie' genoemd.
'Heren', zei ze. 'Ik moet toch echt protesteren. Mijn echtgenoot zit in Virginia bij Lee. Ik ben heel zeker dat jullie weten hoe hard het daar aan toe gaat.' Op dit punt tuurden de drie naar toppen van hun schoenen. 'Hij geeft alles wat hij heeft voor zijn land en dan gaan zijn eigen landgenoten, zijn buren, ook nog eens zijn huis onderste boven halen met hun vuile schoenen? Heb ik dat goed begrepen?'
Ze stond met beide handen in haar zijde tussen de mannen en de voordeur van haar huis.
De dikke fluisterde tussen zijn gele tanden: 'Mevrouw, als de Yank u op dit moment bedreigt, strijk dan zachtjes over het hoofd van uw jongste zoon.'
'Ik verstop géén godverdomse Yank in mijn huis!', riep Martha.
De mannen twijfelden tot de dikke zei: 'Excuseer, maar je weet toch nooit. Die Yanks hebben geen enkel respect voor vrouwen en kinderen. Het zijn moordenaars en dieven, allemaal. Laat ons iets weten als u toch iets opmerkt. Als u zo vriendelijk wil zijn, mogen wij onze veldflessen vullen bij uw waterput?'
'Natuurlijk, ik zou nooit een slok water weigeren aan mannen in dienst van onze Confederatie.'
Toen ze hun veldflessen gevuld hadden, trokken ze verder. De dikke keek nog eens achterdochtig om. Martha deed of ze hem niet zag en vroeg luid en opgewekt:
'Zo, mijn lieve jongens, hebben jullie iets gevangen?'
feedback van andere lezers- lin
UItstekend omdat je de lezer in twijfel laat of ze nu wel of niet de Yank heeft verstopt. Geweldig! gr LIn
pisatelj: Dank je wel, Lin!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
