Volg ons op facebook
|
< terug
Vergeven wel, vergeten niet...
Gisteren kreeg ik een mailtje dat m'n stiefbroer M. opgenomen is in het AZ Gent. Hij zou kanker hebben. Longkanker nog wel, de man heeft heel z'n leven nooit een sigaret aangeraakt. Toch niet dat ik weet, want ik heb al jaren geen contact meer met hem...
Ik heb hem ooit in huis genomen, toen hij van geen hout pijlen meer wist te maken. In het begin liep alles vlotjes, ik was blij dat ik m'n broer kon helpen. Gezien ik jaren in tehuizen en gestichten gezeten heb, was de hernieuwde kennismaking voor mij een verademing. Ik was niet langer het zwarte schaap in de familie, we waren nu met twee. Soort zoekt soort, zegt men altijd hé?
Het was een voorlopige oplossing. Ik probeerde hem aan werk te helpen, maar hij was op dat gebied nogal kieskeurig. Vuil werk doen lag hem niet, hij heeft juist geteld een week bij mij gewerkt in de bouw. M'n ploegbaas kwam me vertellen dat z'n proefcontract niet omgezet kon worden in een vast contract. De reden? Te traag en het opgedragen werk maar halvelings doen. Niet iedereen is geschikt om zwaar werk te doen, dacht ik toen...
Dan maar geprobeerd bij een vorige werkgever. Ik loodste hem binnen bij Restaurant ' Metropole '. Als afwasser. Werd slecht betaald, maar kom, hij moest z'n handen niet meer vuil maken hé? Dat ging een tijdje goed, en het gaf hem de kans om naar beter werk uit te kijken. Een dag werken en een dag thuis, wat wil een mens nog meer? Tot de politie aan m'n deur stond. Met groot vertoon deden ze een huiszoeking. Of ik wist waar M. uithing? Nee, ik denk dat hij naar Gent is op familiebezoek. Mag ik de reden weten van die huiszoeking? Ja, dat mag u. M. wordt gezocht omdat hij een geldkoffertje gestolen heeft bij z'n werkgever. Ik moest even slikken...
Ze vonden niets, ik wist ook niet naar wat ze juist aan het zoeken waren. Ik kreeg een briefje in m'n handen gestopt met een telefoonnummer dat ik moest bellen van zodra hij thuis zou komen. Ik dacht er niet eens aan om m'n broer te verraden. Ik wilde eerst z'n uitleg horen over wat er juist gebeurd was. Had hij schulden? Of was er iets mis in z'n bovenkamer?
Ik ging naar de logeerkamer. Alles was netjes opgeruimd. Trok z'n kleerkast open. Geen kleren te bespeuren. Leeg. Ik vroeg me af wanneer hij z'n spullen ingepakt had. Ik stond voor een raadsel. Hij moest dit toch wel goed gepland hebben. Maar er zou wel een uitleg voor zijn hé? Hoe goedgelovig een mens toch kan zijn...
Ik moest naar de bank, om m'n loonzakje op m'n rekening te zetten. Toen werden we nog betaald handje contantje. M'n loonzakje, dat normaal in m'n keukenschuif lag onder het bestekbakje, was verdwenen. Spoorloos verdwenen. Ribbedebie. Ik zocht me een pleuris, maar niet te vinden. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Had ik het vergeten in de schuif te leggen? Dat kon haast niet, gezien het een gewoonte was...
Die verdomde klootzak heeft m'n geld gestolen, was m'n conclusie. Ik was razend. razend op hem en op mezelf. Omdat ik zoveel vertrouwen had in de goedheid van een mens. Moest ik hem toen tegen gekomen zijn, ik had hem de riool ingeklopt. Maar gedane zaken nemen geen keer. Ik zat met de gebakken peren. Misschien moest ik wel klacht neerleggen tegen hem? Bellen naar het nummer dat ik gekregen heb van de politie? Maar iets hield me tegen, de aversie tegen al wat met gezag te maken had zal er wel voor iets tussen gezeten hebben, vermoed ik...
Ik besloot om m'n zus te bellen, per slot van rekening was het ook haar broer hé? groot was m'n verwondering dat M. er al een hele carrière van geld stelen, lenen en niet terug betalen, opzitten had. Hij heeft het zelfs gepresteerd om bouwmaterialen te verduisteren die bestemd waren voor de nieuwbouw van m'n andere broer. Ettelijke duizenden toenmalige franken. Zo zo, dacht ik, toen maakte hij z'n handen wel vuil. Ik vertelde m'n zus dat ik hem al meer dan vijf maanden in huis genomen had. Omdat hij als een natte hond in de regen plots voor m'n deur stond. Je bent zo zot als een achterdeur, zei ze. Bij mij en de rest van de familie mag hij niet meer binnen. Al die diefstallen die hij gepleegd heeft, waren om z'n drugsverslaving te bekostigen. Zo heeft hij het verteld aan de onderzoekrechter in Gent...
Drugverslaafd? Nooit iets van gemerkt in die vijf maanden. Ik moet met open ogen blind geweest zijn. Ik vertelde haar wat hij uitgespookt had in Antwerpen. Dat hij met het geldkoffertje van de zaak en m'n loonzakje weg was. Je zult kunnen fluiten achter je centen, zei ze. Wij hebben ook niets gekregen, een kale kip kun je niet plukken...
Jaren heb ik niets gehoord, tot m'n zus me belde. M. is boven water gekomen. Heeft al die jaren in Columbia gezeten. Is getrouwd met een Colombiaanse, heeft zelfs een zoontje. Hoe weet jij dat, vraag ik haar. Omdat ze hier in Gent wonen, ze zijn zelfs aan m'n deur geweest. Je moet maar durven hé? Hij beloofde dat hij alles zou terug betalen tot de laatste cent. Hij zou nog contact opnemen met jou. Hij werkt nu als barman in een discotheek. Verdient goed z'n kostje. Ik weet niet wat ik er van moet denken, zei ze. Ik wel, antwoord ik. Ik geloof er geen sikkepit van...
We hebben nooit een cent gezien. Na een half jaar waren ze gescheiden. Zij is, met haar zoontje, terug gekeerd naar haar thuisland. Nooit hebben we nog iets gehoord van haar. Hopelijk is ze nu gelukkiger dan toen. Want naderhand heb ik vernomen dat hij haar regelmatig een pandoering gaf...
En nu ligt hij dus in het AZ Gent. Met longkanker. Ik zit me nu af te vragen of ik hem moet gaan bezoeken? Hoe oud is die kerel feitelijk? Van ' 68, dus is hij 47 als ik goed kan rekenen. Te jong om nu al te sterven, zelfs na al z'n misstappen. Wil ik hem nog zien? Ja en nee. Ja, omdat we allebei uit dezelfde buik komen. Nee, omdat m'n vertrouwen in hem volledig weg is. En wie zegt dat hij terminaal is? Hij kan evengoed genezen van die longkanker, ik hoop het voor hem. Misschien gaan z'n ogen nu open en krijgt hij nog een tweede kans. Een kans om van z'n leven nog iets te maken hé? Heeft niet iedereen recht op een tweede kans? Ik weet het niet...
Bij nader inzien heb ik besloten om hem toch maar te gaan bezoeken. Samen met m'n andere broer en m'n zus. Vergeven kunnen we wel, maar vergeten doen we niet...
©GoNo
feedback van andere lezers- andremoortgat
Pakkend relaas
GoNo2: Dank u! - greta
Heftig.
De keus om op bezoek te gaan is goed. Een longkanker patient heeft alle steun nodig. Het verleden is nou eenmaal gebeurd. En wie weet is zijn toekomst nog maar beperkt.
GoNo2: Dank u! - koyaanisqatsi
Krijg je geen speld tussen: vergeven is menselijk, vergeten... onmogelijk.
PS: er is iets mis gelopen met mijn reactie op Charlie Hebdo,sorry.
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
