Volg ons op facebook
|
< terug
De vergankelijkheid van een ouder wordende mens?
Het is weer zo'n avond waarop ik mij rot verveel. Niets dat mij enigszins kan boeien op tv, buiten de uitspraken van onze burgervader van Antwerpen. Die is altijd wel goed om tegen iemands schenen te schoppen. Maar om eerlijk te zijn, soms slaat hij de nagel op de kop. Maar da's m'n persoonlijke mening, ik ken genoeg mensen die hem niet kunnen luchten. De reden dat ik zo graag al die lezersbrieven lees in de krant. Soms heb ik zin om ook eens m'n stem te laten horen, maar tot nu toe hou ik de boot af. Als ik lees hoe de spellingregels op flagrante wijze geschonden worden, vraag ik mij af of al die briefschrijvers ooit opgelet hebben in de klas. Of ze geven geen Nederlandse lessen meer op school, of de leraars doen geen moeite meer om nog serieus onderricht te geven. Wie zal het zeggen hé?
Dit ter inleiding van wat een doordeweekse avond moet voorstellen met alleen maar skiën en voetbal op tv. Skiën is aan mij niet besteed, ik krijg last van sneeuwblindheid als ik er lang naar kijk. Tv kijken met een zonnebril op valt niet mee, je begint op de duur alles zwart te zien. Pas op, ik heb respect voor die mannen en vrouwen die met een duizelingwekkende snelheid van een schans springen. Ik zou het niet durven. Eens je van die schans springt is er geen weg meer terug hé? Tegen de wet van de zwaartekracht kun je niet op, je kunt moeilijk halverwege stoppen. Het is zo'n beetje als in een duikboot de raampjes openzetten om wat frisse lucht te krijgen. Mag je niet doen hé? En zeker niet als hij onder water ligt...
Ik besluit m'n tijd nuttig te besteden. Maar met wat? In koken heb ik geen zin. Komt door al die kookprogramma's op tv. Ik heb er m'n buik vol van. Je zapt tegenwoordig van het ene kookprogramma naar het andere. Als ik al die meester-koks bezig zie, dan vraag ik me af of die wel nog de tijd hebben om achter hun fornuis te staan in hun eigen restaurant. Het is al lang niet meer de kwantiteit die telt op het bord, nee, het is mooi ogen van hun borden die telt. Het oog wilt ook wat. Volledig mee akkoord, maar m'n maag heeft ook z'n rechten hé? Als men al die recepten wil maken zoals op tv getoond, heeft men een fortuin nodig. Als de tv-kok van Vlaanderen z'n schuif opentrekt, zie ik een volle schuif met kruiden waarvan ik de naam niet eens ken, laat staan dat ze kan uitspreken. En zeggen dat ik zelf hulpkok van opleiding ben...
't Is hetzelfde als met die andere tv-kok. Wat hebben we geleerd vandaag? Ik zou antwoorden, weliswaar met een grijnslachje, niets Pietje, niets m'n jongen. Bij m'n weten heb ik die nooit zien koken bij een gewoon gezin, die met moeite de eindjes aan elkaar kan knopen. Nee, meestal stapt hij af met z'n ploeg bij de gegoede burgerij, die een keuken hebben waarvan ik alleen maar kan dromen. In mijn keukentje kan die ganse ploeg zelfs niet filmen wegens een gebrek aan plaats. Als m'n kat in de keuken is, heb ik geen plaats meer om mij vrij te bewegen...
Ik ga wat oprommelen. Eens kijken wat ik kan missen. Een mens vergaart in z'n leven wat bijeen. Dingen die je eenmaal gebruikt en daarna ergens dumpt omdat het niet aan de verwachtingen voldoet. Of omdat het voorbijgestreefd is. Dat heb ik ook met oude pc's. Ze dienen tot niets meer, maar toch kan ik er geen afscheid van nemen. Ik maak mezelf wijs dat ik sommige onderdelen nog kan gebruiken. Met als gevolg dat die krengen gewoon staan te verroesten in m'n rommelkamertje. Ik zie ze niet meer staan omdat ik ze afgedekt heb met een groot zwart tafellaken. Het zijn er nu vier. Hebben die gekweekt of zo? Met even veel scanners die er de brui aangegeven hebben. Binnen enkele jaren geven ze misschien nog geld voor deze uit de mode geraakte prullen. Zo ook met al die telefoons. Ik tel er een stuk of zeven. Met draad en draadloos. Die werken nog, maar met de opkomst van het mobieltje zijn ze in de vergeethoek geraakt. Ben ik op weg om een hamsteraar te worden? Iemand die geen afstand kan doen van overbodige dingen? Of ben ik het al? M'n souvenirs uit Egypte liggen hier ook te verkommeren. Hebben ooit deel uitgemaakt van m'n appartement. Tot ik het moe was om nog verder te leven bij de farao's en heel de santenboetiek verhuisde naar het rommelkamertje. Waar ze nu al jaren liggen stof te verzamelen. Ik kan een rommelmarkt beginnen, denk ik plots....
Wat zit er in die schoendoos? Schoenen allicht niet. Ik heb maar twee paar schoenen. Waarvan een nieuw paar die ik niet draag omdat ze te smal zijn, 't kan ook zijn dat m'n voeten te breed zijn. Ze knellen een ietsje te veel om er mee door 't leven te huppelen. Wat was de vraag ook al weer? Juist, wat zit er in die schoendoos? Een schoendoos vol met oude briefjes van duizend franken? Nee, dat geloof ik zelve niet. Doe ze open en je weet het, denk ik dan...
Ik neem ze in m'n handen. Te licht, goudstaven zullen er ook al niet inzitten. Met de beste wil van de wereld kan ik mij niet herinneren waarvoor ik die schoendoos gebruikt heb. Ik doe ze uiteindelijk open, de spanning heeft al lang genoeg geduurd. Foto's, bomvol foto's van vroeger. M'n kinderen kijken me lachend aan. Was ik weer eens de clown aan het uithangen? M'n kinderen staan erop met beschilderde snoetjes. Kattensnoetjes. Dat was toen de mode. Toen was er van K3 nog geen sprake. Ik zie een foto van een grote taart. Een verjaardagstaart. Vijf jaar. Met van die kaarsjes waar m'n kinderen gek van werden omdat je kunt blijven blazen. Ze flakkeren telkens weer op. Ik vond dat toen leuk, m'n kinderen vonden het maar niks...
Ik vind een foto waarop ik sta. Miljaarde, wat zag ik er toen nog goed uit. Zo slank als een dennenboom, geen rimpeltje te bespeuren en nog minder een grijs haar. Ik was toen negenentwintig. De tijd had toen nog geen vat op mij. De veroudering en de bijkomende kwalen kagen toen nog ver voor mij. Ik blijf naar die foto staren alsof ik de tijd wil terugdraaien. Maar dat gaat niet hé? Ik denk terug aan die gezellige avonden waar ik samen met de kinderen naar tv keek. Naar Carolientje en Pipi Langkous. Op m'n vrije dag want ik werkte toen nog in een restaurant. Maar als ik thuis was, was het feest. Ik zoog de verhaaltjes uit m'n duim, ze geloofden het allemaal. Van piraten die een kist vol met juwelen en geld kwamen afgeven in de keuken. Ik moest op die kist passen tot ze terug kwamen van hun volgende vrijbuitertocht. M'n zoontje, vijf jaar oud, vandaar die taart waarschijnlijk, hing aan m'n lippen. Weigerde zelfs om te slapen zo lang ik hem niet, voor de duizendste keer, vertelde wat er allemaal in die kist zat. M'n dochtertje, een jaar ouder, zei altijd maar " 't zal wel, 't zal wel..." Dat zegt ze nu nog altijd, als ik haar probeer iets wijs te maken. Als ze twijfelt, zoekt ze het op internet. Meestal ontstaat er dan een deukje in m'n allesomvattende grenzeloze wijsheid. Waarop ik dan als een volleerde politieker rond de pot draai en de feiten zodanig verdraai dat ik alsnog gelijk krijg. Vakmanschap is meesterschap, zeg ik altijd...
De tijd heeft niet stil gestaan. M'n kinderen hebben nu zelf kinderen. Vertellen ook verhaaltjes. Niet uit de duim gezogen, zoals ik, maar uit een sprookjesboek. Als ze de tijd hebben want met de opkomst van de tablet is er weer een stukje traditie dat aan 't verdwijnen is, stel ik vast. Laatst hoorde ik zeggen dat ze nog een kwartiertje op de tablet mochten spelen en dan ging het licht uit. M'n oudste kleinzoon, intussen ook al negen jaar, fluisterde me toe dat hij geen licht nodig had om een spelletje te spelen. Ik knipoogde naar hem, blij dat ik deelgenoot was van z'n geheim. Maar m'n dochter, die ook niet van gisteren is, nam gewoon z'n tablet af. Resultaat een mokkende kleinzoon, die zei dat moeders moesten verboden worden. Ik schoot in een lach, vroeg aan m'n kleinzoon of vaders dan maar moesten bevallen. Ja, waarom niet hé, bompa? M'n dochter voelde zich een beetje aangetast in haar vrouwelijkheid. Ik krijg het op m'n heupen van die z'n antwoorden, zei ze. Ik wilde zeggen dat ze ook zo'n antwoorden gaf als ik iets zei. Maar ik besluit wijselijk m'n mond te houden. Kwestie van haar gezag niet te ondermijnen...
Ik moet dringend komaf maken met het vergaren van onnodige dingen. De foto's mogen blijven. Kan ik er af en toe eens naar kijken. Na vijf jaar, zal ik waarschijnlijk hetzelfde verhaal opdissen, mij afvragende waar de tijd gebleven is. Met weemoed terugblikkende op een tijd die nooit meer terug komt...
De vergankelijkheid van een ouder wordende mens, zullen we maar zeggen hé?
©GoNo
feedback van andere lezers- pieter
Noël,
Na een beetje schrappen (want het is waarschijnlijk te lang) kun je dit zó voorleggen aan een kwaliteitskrant. Een prima column. Ik heb het woord 'vergankelijkheid' opgezocht in Van Dale. Eén van de betekenissen is broosheid. Nou, ik vind niets van broosheid in je schrijven. Juist krachtig, zoals het een goed senior betaamt.
Dus met plezier gelezen.
Vriendelijke groet,
Pieter.
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Tempus fugit
Don't tell me
GoNo2: Dank u! - danvoieanne
Leuk en graag gelezen deze vergankelijkheid van de ouder wordende mens.
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
