|
< terug
In Zuiverheid
Doordrongen. In zuiverheid gevangen. Ik kom aan. In de stad van oorsprong. De trein rijdt de haven binnen. Ik alleen zit er op. Sigur Ros zuigt zich in m'n oorschelpen. Het is niet te beschrijven. Dit gevoel. Dat hadden zij ook. Hun cd heet (.)
Ja inderdaad. Twee komma's met een punt ertussen. Ik zet het wat luider. De trein stopt. Ik groet de machinist. Bedank hem dat ik mee mocht rijden. Ik loop naar m'n fiets. De muziek zwelt aan. De stemmen mengen zich met de spaarzame gitaarklanken. Ik ben in mijn eigen zuiverheid gevangen. Ik heb de vorm van een onzichtbare bel die door het heelal zweeft. Ik zie mezelf vanop afstand. Hoe ik m'n fiets van z'n slot ontdoe, hoe ik m'n lichten aansteek. Hoe ik wegrijd. Hoe ik verder luister naar de muziek die me bijna de adem ontneemt. Het tweede nummer begint. Toeval bestaat niet. Jaren heb ik deze cd niet meer zo beluisterd. De laatste keer dat dit gebeurde was voor de Grote Verandering. Het is altijd weer zo. Muziek en Plaatsen. Plaatsen en Muziek. En de Zuiverheid. En de Melancholie. En het tranen voelen in m'n buik. En kijken naar mezelf. Hoe ik dingen doe. Terwijl ik bevries. In het moment. Opga. Hoe ik dan kan denken dat ik enig ben die deze gedachten heeft. Hoe ik dat dan niet relativeer. Niet tegen beter weten in. Maar door beter weten. Ik ben de enige. Met deze gedachten op dit moment. Dat kan. Dat is dan zo. Dat is de zuiverheid. Het pure. Het denken in waarachtigheid. Ik trap. Harder en harder. De wind is van geen tel. Die is er altijd. De wind. De zeewind. Ik blaas ze voor me uit. En de muziek zwelt aan. En ik kijk in al hun ogen tegelijk. Van al mijn geliefden en al zij wie ik nog liefhebben zal en ik wou dat ze mij nu voelden. Allemaal tegelijk. Ze zouden weten hoeveel ik...
En de zuiverheid en het aanzwellen en het onbeschrijflijk diepe. De schoonheid ook. Ja, zeker ook de schoonheid. De melancholie heeft zelfs bijna geen kans meer. En ik denk aan het glas wijn waar ik nu van drink. Het hoort er niet bij. Het is er. De zuiverheid blijft. Want ook nu speelt het magische 'Samskeyti'... hier, nu, op dit eigenste moment waarop ik tracht te vatten. Welke taal? Géén taal... hun eigen verzonnen taal. Ze komen uit Ijsland. Sigur Ros. Ooit las ik er 'Tongkat' van Peter Verhelst op. Alleen die cd, hun eerste én dat boek. Magie. Net zoals nu.
En ik drink van m'n wijn en besef plots dat dit het einde is. Want de zuiverheid is omringd door mijn zijn, hier. In dit huis. Waar de muziek anders klinkt dan buiten, op je fiets... in het niets van de anderen. Hier ben ik zo groot.
Daar ben ik slechts die luchtbel van zuiverheid. Ik sluit m'n ogen. De muziek is overal.
De muziek... is overal.
feedback van andere lezers- geertje
iedereen is op zijn manier de beste
jouw verhaal " in zuiverheid" vertelt iets totaal anders dan
dat waar jij je verhaal als feedback zet (bij pam)
en ik werd heel erg ontroerd van
"in zuiverheid"
(maar pam_c shreef net zo'n mooi verhaal)
op haar manier
de beste ? dat bestaat soms, lang niet altijd BLIJF je dat ook
dat clubje...soms wil ik het hier gewoon afbollen.
enfin soit
ik ga zwemmen en sanau
toedeloe
CaptainNorth: ???? Wat is dat nu? Ik dacht het al dat er zo'n reakties zouden kunnen komen op het feit dat ik dat bij pam zette... denk je dat ik daar iets mee bereiken wil? En het gaat niet echt over iets anders hoor... je moet het eens goed lezen... ik ontmoet mezelf ook telkens terug en vraag me dan ook af of het toeval is dat momenten altijd maar terugkomen, in die zin vond ik het...
???
Welk clubje?
Ach ga zwemmen... en sanau doen, of neem een sauna...
zoen
En ik ben helemaal de BESTE niet...
????
Véél vraagtekens hoor hierbij...
soit... - rinka
Het zijn van die momenten. “If I should die this very moment I wouldn't fear. For I've never known completeness like being here”. Het is dat “very moment” vooral. In een van de mooiste liedjes.
Het is de geest van de schrijver die het zo kan zien. Het zuivere geheel inclusief zichzelf. Erin en ernaast tegelijk. Honderd procent belevende en even intens verwoordende. Tweehonderd procent in een klap. En in een klap voorbij – zo gaat dat.
Het is Sigur Ros ook. Zeker luid en dicht bij de oren.
Het zijn al die geliefden, vroeger en straks, die het volgens mij hebben gevoeld en geweten, jij daar op je fiets.
Het is dat bedanken van de machinist. Doe je dat elke keer?
Het is niet te beschrijven. Maar je hebt het toch maar mooi wel gedaan. Waarvoor dank en gefeliciteerd.
CaptainNorth: Lamb? Dat liedje? Ja hé? Ik bedank de machinist enkel als ik de enige op de trein was... en ik hem heb gevraagd of ik mee mag (want sommige treinen rijden nu eenmaal leeg van het ene naar het andere station en daar mag normaal gezien niemand op) Ik weet het... soms kan ik echt die momenten vatten, het maffe is dat ik die dingen schrijf op m'n fiets in m'n hoofd en ik mezelf dan enkel moet 'verplichten' het op te schrijven, deze teksten zijn zo hevig dat men me zelfs opbelde om te checken of ik geen zelfmoord gepleegd had!!! Terwijl het 'einde' in de tekst gewoon het einde van het schrijven op dat moment voorstelt... soit... merci... en... graag gedaan...
|
