|
< terug
Femke
Wat een brave, goede meid was Femke toch. Haar papa was met de noorderzon vertrokken, had mama voorgoed verlaten, en om die te sparen klaagde Femke nooit. Mama ging gebukt onder zorgen. Uiteraard omtrent papa, maar ook om het geld dat met hem was verdwenen. Net als mama werd Femke dagelijks heen en weer geslingerd tussen verdriet en woede. Het ene moment miste ze papa ontzettend, het andere moment wenste ze hem uit de grond van haar hart dood. Desondanks scheen het kind uiterlijk kalm.
Tenzij je Femke 's nachts zou observeren. Dan lag ze te piekeren en te woelen. Het stressverschijnsel was telkens krampen in de buik. Diep in haar darmen gistte en borrelde het dat het een aard had. Regelmatig was het zo erg dat Femke uit haar onvaste slaap schoot. Dan was het zaak snel de wc te bereiken, maar toch ging het traag want zelfs in deze uiterst vervelende omstandigheden dacht Femke aan het welzijn van haar moeder. Daarom ging ze heel voorzichtig, voetje voor voetje de trap af. Beneden opende ze zacht de deur en liep vervolgens op haar tenen door de eetkamer naar de badkamer. Als de deur van die laatste op slot was gedaan, wierp Femke zich op het toilet. Eindelijk was ze bevrijd van het krampachtig ophouden. De ellende was echter niet voorbij. Gelijk de waterige drek eruit spoot, ging Femkes bloeddruk met een sprong naar beneden. Dan trok ze wit weg en begon te zweten als een rund. Ze ging meestal net niet van haar stokje. Uiteindelijk hing Femke slap als een vaatdoek een tijd met het hoofd tegen de dichtbij staande muur. Verward en doodmoe staarde het kind dan naar de gespikkelde vloertegels, waarbij het motief begon rond te draaien, telkens het monster met de vlijmscherpe tanden in haar buik nog eens flink door beet.
Femke slaagde er dus iedere keer in amper lawaai te maken. Toch vermoedde mama iets. De penetrante stank 's morgens in de badkamer en de wallen onder de ogen van haar dochter waren haar niet ontgaan. De laatste twee weken waren bijzonder problematisch geweest. Elke ochtend had mama een sterk bevuild onderbroekje gevonden, goed weggestopt tussen het andere wasgoed. Dit kon zo niet blijven duren. Ze moest actie ondernemen. Femke was echter te koppig om, zelfs bij een nachtelijke confrontatie, toe te geven dat haar iets scheelde. Het was dan ook geen verrassing dat haar oogappel stommetje speelde toen mama voorzichtig informeerde. Toch zag het kind blijkbaar de ernst van de toestand in, want tot mama' s verwondering was ze wel bereid om naar de dokter te gaan. Tijdens dat bezoek bekeek de man eerst langdurig Femkes medische fiche. Vervolgens voerde hij een reeks nutteloze onderzoeken uit en stelde met ernstige blik de diagnose. Femke luisterde aandachtig naar de man met de grappige snor, maar verstond zijn lange, met Latijnse termen doorspekte uitleg nauwelijks. Wat trots wist ze 'weke darmen' en 'een tekort aan darmflora' te onthouden, woorden die de dokter had benadrukt. Femke was opgelucht dat de ziekte was benoemd, zonder dat ze over haar innerlijke beslommeringen had hoeven te praten. De dokter had dat goed aangepakt. Bij het vertrek stopte hij mama het telefoonnummer van een bevriend kinderpsycholoog toe. Ja, het meisje was te streng voor zichzelf en sloot zich meer dan normaal af. Ze behoorde ook plezier te maken. Wat haatte mama haar man nu nog meer. De ochtend erop zou ze direct de medicatie halen. Mama vergewiste zich er die avond van dat Femke in dromenland was. Daarna sliep ze zelf, voor de eerste keer sinds lang, meteen in.
Midden in de nacht stond Femke in de tuin. Ze was met dikke kettingen vastgebonden aan een grote ijzeren paal. Een vreemde gedaante, gekleed in lompen en een versleten hoed, zweefde af en aan en rond haar. In het felle, zilveren licht van de maan, die dichterbij de aarde stond dan normaal, zag Femke dat de gedaante geen gezicht had. De engerd sleepte twee lange koperen kabels aan en knoopte die rond Femkes grote tenen. Daarop zweefde hij naar een gigantische hendel. Tergend traag reikte hij ernaar, terwijl elektrische vonken begonnen over te springen naar zijn vingers. Femke stond doodsangsten uit. Ze probeerde zich tevergeefs los te wroeten en toen ze het wou uitschreeuwen, bleek ze stom. Met een knal werd de hendel overgehaald. Heftige pijnscheuten liepen door Femkes lichaam. Meteen daarna sloeg de bliksem verscheidene keren in op de paal, met nog meer felle steken tot gevolg. Net op het moment dat ze bezweek, schoot Femke wakker. Ze was doorweekt van het zweet. Spasmen teisterden haar binnenkant. Plots werd ze een warme, natte plek gewaar. Femke tastte onder de lakens en rook aan haar vingers. Ze had in bed gepoept! Tijd om zich al te zeer te schamen kreeg het kind echter niet. De ene na de andere golf van onmenselijke pijn volgde. Femke raakte versuft. Niets was nog duidelijk. Beleefde ze alleen maar een nare droom of lag ze werkelijk op sterven?
Terwijl donkerbruin vocht langs haar melkwitte benen sijpelde, ging Femke moeizaam naar beneden. Ze dacht er absoluut niet meer aan zo min mogelijk lawaai te maken. In de eetkamer zakte ze in elkaar. Kronkelend over de vloer van de pijn schreeuwde ze het uit, maar mama sliep als een roos. Femke was nu ver heen. In haar weinige gedachten overheerste dat ene woord. De dokter had het uitgesproken en mama had het voorgelezen in de winkel: flora, flora... Als een kerkklok zo indringend, bomde het woord in haar hoofd: flora, flora... Met een allerlaatste inspanning sleepte Femke zich naar de keuken, opende de kast onder de gootsteen, grabbelde naar de flessen en vond die dikke groene waarop dat ene woord gedrukt stond. Daarop wrong het kind de dop los en dronk gulzig van de vloeibare meststof voor planten, heilig overtuigd dat het goed was voor haar 'flora'.
|
