naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Straatje

door pieter

Eigenlijk is het een straatje van niks. Het loopt dood in een bospad met daarachter het strand. In een koloniale villa heb ik mijn woonruimte. Het woord 'villa' betreft vooral vroeger. Nu bestaat het voornamelijk uit muren met scheurtjes en kozijnen waar een timmerman en schilder een hoop werk aan zullen hebben. Ik woon aan de voorkant en vanaf mijn stenen balkonnetje mag ik graag op straat kijken. Auto's mogen er niet komen, dus het is er lekker rustig. Toch is het een echte straat, een volwaardige straat. Er gebeurt van alles. Aan de overkant is een guest house. Een levendig gebouw. Bloembakken met knalgele chrysanten. Thuis heb ik er een hekel aan, hier juist niet. Het is bijna de nationale bloem.

Veel toeristen die hun eigen uitgestrekte land verkennen. Nu mag het en er is voldoende geld. Als ik hun rolkoffers hoor, irriteert mij dat niet. Ik moet altijd even kijken. Vaak jonge vrouwelijke reizigers. Altijd leuk om te zien; die nieuwsgierige ogen van hen. Een paar wilde zelfs met mij op de foto, ze spraken verrassend goed Engels. Ik wist niet wat mij overkwam, poseerde dus gewillig en voelde mij stiekem vereerd. Als ik nou George Clooney was geweest, dàn had ik het wel gesnapt.

Met plezier kijk ik wat de beheerster van het guest house allemaal doet. Zij ziet mij ook, weet wie ik ben. Soms zwaaien we even naar elkaar. Onder een afdakje stopt zij lakens in de wasmachines. Als het windstil is ruik je dan het sop. Tegen tienen gaat ze even zitten en leest de krant. Vaak zet zij een CD op, geen gejammer maar tempelmuziek. De postbode heeft elke dag wel een stapeltje post of een pakje voor haar. Meestal komt hij om kwart over tien. Eén keer zag ik dat zij hem mee naar binnen nam, tot achter het gordijn. Haar hand streelde even zijn wang. Met zwier geeft zij de chrysanten water. Ik vermoed dat zij dan ook met ze praat, maar dat kan ik net niet zien.

Twee rode katten wonen rond de villa, zoals ze zich gedragen zijn het net tweelingbroers. Eigenlijk is de hele straat van hen. Want ik ontdek nog steeds geen andere katten in de buurt.

Bij het winkeltje om de hoek doe ik vaak mijn boodschappen. Het meisje liet elke keer weer het bonnetje zien, wees eerst het gekochte aan en dan de prijs op het bonnetje. Alsof ze wilde zeggen: ik beduvel u niet hoor. De laatste tijd begint zij Engels te spreken. Eerst aarzelend en nu steeds vlotter.

Vaak regent het kort maar hevig. De straat frist dan helemaal op. Op een zeker moment kon de riolering het niet meer aan, alles stond blank. Het heeft een tijd geduurd, de hele straat lag open, maar het is allemaal vernieuwd. Nu ruik je weer dat we vlak aan zee liggen.

Schuin boven mij woont een vrouw op een enkel kamertje. De hospita vertelde mij dat zij illustrator is en dat ze vast heel beroemd gaat worden. Ik krijg een boek van haar zoontje te zien. De tekeningen daarin zijn van haar huurster. Ze knikt nogmaals waarderend. Ik heb de vrouw zelf ook ontmoet. In het washok. Zij hing net haar ondergoed op en schrok. Voelde zich betrapt, denk ik. Ik ben maar even weggegaan, alsof ik nog wat moest halen. Toen ik terugkwam hing haar was helemaal achteraan. Ondergoed niet meer zichtbaar. Ik glimlachte vriendelijk en kreeg een even vriendelijke lach terug. Gelukkig. Toen viel het me op dat zij haar opgestoken haar vastgezet had met twee potloden.

De straatverlichting valt regelmatig uit. Tot grote ergernis van mijn huisbazin. Ondanks haar anders zo onpeilbare gezicht zie ik dat zij dan woest is. En ik weet dat zij dan scheldt van: 'Wèl belasting betalen, maar verlichting? Ho maar. Stelletje criminelen!' Hoe ik weet nou wat ze precies zegt? Dat heeft Ah-tian mij verteld.

Hij heeft sinds kort een eethuisje aan de rand van het bos, bij het strand. Ik, op mijn beurt, weet weer dat het een uitprobeersel is van mijn hospita. Zij heeft mij namelijk verteld dat zij ondernemer wil worden. Ah-tian blijkt een uitstekend kok en een goed gastheer. De zaak gaat steeds beter lopen. Hij slaapt voorlopig in een kamertje achter de keuken. 'Saves money', zegt hij. Douchen doet hij achterin ons washok.

Je zou zeggen dat het zondags rustig is in ons straatje. Nee hoor. Het is dan een belangrijke doorgangsroute naar het strand. Bruidsparen laten zich namelijk altijd op die dag fotograferen. Vaak hebben ze gehuurde kleding aan. Dat kun je zien want die wordt ter plekke passend gemaakt door een juffrouw van het verhuurbedrijf. Met spelden en het soort klemmen dat ik gebruik om plastic zakjes dicht te maken. Soms zijn ze wel drie uur bezig met poseren. De fotograaf en zijn assistenten zien er allemaal artistiek uit. Nee, dat is niet het goede woord. Hip beschrijft het beter en vaak zelfs bizar. Vetkuiven van wel 20 centimeter hoog of puntschoenen waar een normaal mens niet op zou kunnen lopen. Zij wèl.

Gisteravond kwam ik laat thuis van mijn werk. Het straatlicht was weer eens uit. Een lampion bij de deur van de winkel en zwakke lichtjes uit de huizen helpen mij dan navigeren. Uit het portiek van het guest house straalde licht als een vuurtoren. Ik zag de twee katten en een gehurkt persoon. Wat doen die daar met zijn drieën zo laat? Iemand gaf die beesten eten uit een kommetje. Ik keek nog eens goed. De kleinste kat werd gevoerd met chop sticks. Ook zag ik wie die persoon was. Ik herkende haar aan die twee potloden.

Morgenochtend spreek ik mijn manager. Ik zal hem dan mededelen dat ik akkoord ga met zijn voorstel tot contractverlenging.

feedback van andere lezers

• GoNo2
  Heb er van genoten, je geeft het goed weer!
  pieter: Dank je, Noël.
  Ik heb het ook zó proberen te schrijven dat de lezer er veel uit kan halen dan er feitelijk staat. In de zin van dat hij/of zij er verder mee kan 'fantaseren'. Wie is die man, wat doet hij daar, heeft-ie nou interesse in de potlodenvrouw enz.?
  Vriendelijke groet,
  Pieter.
• Ghislaine
  U heeft het 'show, don't tell' goed onder de knie. Ik waande me in de straat en zag de mensen.
  pieter: Beste Ghislaine,
  Voor verdere reactie: zie wat ik zo-even bij GoNo geschreven heb.
  Leuke /goede foto bij je profiel trouwens. Een net-gepensioneerde politievrouw in burgerkleding bij een echte politieauto. Dat is beeldend en daar ben ik een groot liefhebber van.
  Vriendelijke groet,
  Pieter.
• greta
  Al gaandeweg in het verhaal ontstaat een beeld. De vraag 'waar is dit straatje', en jij laat je lezer hengelen naar een antwoord. Je verhaal is als de Onbekende Soldaat. Overal en nergens.
  Leuk zo'n mysterieuze stijl.
  pieter: Dank je, Greta.
  Het verhaal is opgebouwd uit impressies, ontmoetingen, enzovoort in een ver land. Samengevoegd met een scheut fantasie. Ik laat de lezer lekker hengelen, die heeft namelijk zelf ook fantasie. Ik legde altijd te veel uit. dus daarom vind ik het dubbel leuk dat het als mysterieus ervaren wordt.
  Vriendelijke groet,
  Pieter.
• danvoieanne
  Dit straatje heb je beeldend weergegeven in dit kort verhaal...
  Graag gelezen ...vriendelijke groet.
  pieter: Dank je Anne,
  Ik heb eerst notities gemaakt van wat in er in wilde hebben. Daarna heb ik nagedacht hoe ik het zou beschrijven. Zo heb ik met opzet niet vermeld in welk land het zich afspeelt en ook maar één naam genoemd. Ik wilde dat de lezer zijn eigen beeld zou maken. Dat is bij jou dus goed gelukt.
  En als iemand het graag leest, dan vind ik dat plezierig.
  Vriendelijke groet,
  Pieter.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 2 stem(men), 50%
Goed: 2 stem(men), 50%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 4 stem(men)