writehi(s)story Passie voor schrijven
home   wat is writehi(s)story?   bladeren   uitgeven   gezamenlijke publicaties   boekenwinkel   manuscriptanalyse   inschrijven   contact   
top 10   wedstrijden   forum   hulp   
 
naam:  
pass:  


wachtwoord vergeten?
 
 

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Betere leesbaarheid

Het leven heeft geen enkele zin…

door GoNo2




Soms vraag ik me af wat ik hier op deze bol doe. Vanaf mijn geboorte voelde ik al dat het hier niet pluis was. Ik kreeg al direct, bij het verlaten van de warme moederschoot, een stevige klap op mijn roze billetjes. Die zagen onmiddellijk rood in plaats van het gebruikelijke roze. Verdomme, dacht ik toen, dat begint hier niet goed. Kindermishandeling, riep ik in de kraamkamer, maar ze verstonden mijn gebrabbel niet. De dokter zei tegen m'n moeder dat ik later zanger zou worden. Een smartlappenzanger nog wel. Mijn geweeklaag klonk hem blijkbaar als muziek in de oren. De leugenaar, als ik later onder de douche stond te zingen vroegen de buren of ik mijn kat weer aan het castreren was…

Ze legden me, na me eerst grondig gewassen te hebben, gezien ik vol slijmen hing en nog wat van die rommel, toen in een soort van aquarium. Maar dan zonder water. Hij heeft zijn gewicht, zei de verpleegster tegen mijn moeder. Tegen wie anders hé? Tegen de schilder in de gang had totaal geen zin, die had al een stuk of twaalf kinderen waarvan de helft niet eens van hem waren…
Toen begon pas de miserie. Iedere dag defilé van familieleden die op bezoek kwamen. De gebruikelijke nietszeggende verklaringen van tante, neefjes en nonkels allerhande, die allemaal zeiden dat ik op mijn mama of op mijn papa leek. Dat ik dezelfde lach had, hoewel ik alle moeite van de wereld deed om toch maar niet te lachen bij het aanhoren van zulke flauwe kul. 't Wordt een ferme kerel, zei mijn tante. Als hij maar niet wordt zoals zijn vader, zei mijn nonkel. Alcohol en deugnieterij zijn bij jullie een familieziekte, riposteerde mijn tante. Waarmee alles gezegd zijnde. Ik begon er toen al over na te denken om een aanvraag voor een pleeggezin in te dienen. Maar ik kwam al snel tot de conclusie dat ik nog niet kon schrijven…
Ze verveelden me met hun praatjes. Ik kreeg er honger van. Dus zette ik mijn schuurdeur open. Jawadde, dat ventje moet later operazanger worden, hij heeft er nu al de stem voor, zei mijn tante. Een operazanger die smartlappen zingt, da's ook niet mis, dacht ik toen. Om mijn toekomstige ambities nog wat meer kracht bij te zetten, ging ik nog een octaaf hoger. Wat mij een staande ovatie opbracht, maar geen eten. Ik denk dat zijn pamper vol is, zei mijn tante. 't Is nu al een broekschijter, zei mijn oom, die altijd de leukste probeerde te zijn. De verpleegster kwam gelukkig met een papfles aangedraafd want mijn moeder wilde mij de borst niet geven. Haar borsten dienden uitsluitend tot vermaak van mijn ouwe heer. De rest ook, waarschijnlijk hé?

De familie verdween zoals ze gekomen was. Met veel lawaai en gelukwensen voor de nieuwe aanwinst van het kroostrijke geslacht. Op de gang fluisterde mijn oom dat ik verdomd veel leek op de beenhouwer en ook een beetje op de postbode. Dat heb ik gehoord, riep mijn moeder, het is geen van beiden, het is van de pastoor die mij gezegend heeft met zijn persoonlijke wijwater. Da's dan ook de reden waarom ik later zo godsvruchtig ben geworden. Ha, dacht ik toen, een familiegeheim, dat moet ik onthouden; kan nog van pas komen. Wist ik veel dat ze later op de commerciële zender er een soap zouden van maken. Met de hoogst originele titel: ' Familie'.
Ik lag in mijn aquarium te bekomen van het bezoek, mijn buikje vol met pap dat naar maïzena proefde. Ik moest een boertje laten, wat niet van een leien dakje ging. Die verpleegster bleef maar op mijn rugje kloppen. Tot ik de helft van mijn papfles in haar nek deponeerde. Als wraak wegens het mismeesteren van een pasgeboren baby. Zo gaat ie goed, dacht ik toen…Er is nog wat plaats, zei dat kalf en ze stopte de papfles bijna tot aan mijn aars in mijn keelgat. Wat voor mij weer een reden was om mijn zangtalent verder te ontwikkelen. Mijn mama die sliep en trok zich van gans het gebeuren bitter weinig aan…

We slaan mijn kinderjaren over, om de eenvoudige reden dat ik geen kinderjaren gekend heb. De hond werd beter behandeld dan ik, de kat ook. Ik kreeg meer slaag dan eten, zat constant met de schrik dat mijn vader thuis zou komen en ik weer met de billen bloot moest om van de riem te krijgen. Zelfs al was ik braaf geweest, het haalde niets uit. Mijn ma verdedigde me niet, ze keek als het ware de andere kant uit. Een moeder-zoonrelatie stond niet in haar woordenboek en een vader-zoonrelatie evenmin om de mij bekende redenen.
Ze zijn beiden al lang overleden, ik hoop dat ik ze, als er een hiernamaals bestaat, nooit tegen kom. Want dan vlieg ik stante pede naar de hel wegens oudermishandeling. Ik heb de hel al gezien hier op aarde, twee keer overleef ik niet. Hoewel? Als je dood bent, hoe moet je dan overleven?

Wat mij tot de conclusie brengt dat het leven totaal geen zin heeft, het is voor je het goed en wel beseft zo voorbij. Je zult langer dood zijn dan je ooit geleefd hebt. Ik moet altijd in een lach schieten als ik op een begrafenis hoor dat de overledene een zinvol bestaan geleefd heeft. Dat hij of zij een voorbeeld was voor de maatschappij. Nooit hoor je zeggen dat de persoon in kwestie hoerde en boerde, geen enkele vrouw of vent kon gerust laten. Nee, als ze gestorven zijn, zijn het allemaal heiligen. Van de doden niets dan goeds, zeg het spreekwoord. Mij kan het niet schelen wat ze zeggen van mij. Ik zal mij eens omdraaien in mijn goedkope kist en eens goed lachen al denkende dat het leven totaal geen zin heeft….

©GoNo

 

feedback van andere lezers

  • Ghislaine
    Jouw leven is allesbehalve zinloos. U schept niet alleen tekst maar een glimlach op ieders gezicht wie leest.

    GoNo2: Dank u!
  • pieter
    Noël,
    Met wat redactie kan dit uitgroeien tot een column van jewelste.
    Ik weet alleen nog niet in wat voor een soort krant of tijdschrift.
    Maar daar kom je vast en zeker wel uit.
    Vriendelijke groet,
    Pieter.
    GoNo2: Dank u!
  • greta
    Je maakt mijn dag goed GoNo met dit verhaal.
    Tragiek en humor gaan samen hier. Top!

    GoNo2: Dank u!
  • danvoieanne
    Met een glimlach gelezen...deze vraag stel ik me ook iedere dag!
    Wat doen we hier op aarde .... en het waarom :-)
    GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 7

Uitstekend: 3 stem(men), 75%
Goed: 1 stem(men), 25%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 4 stem(men)
Er zijn bezoekers online, waarvan leden: .