|
< terug
Het is hard te moeten sterven in de lente
Dit waren de woorden van de dorpspastoor vooraan in de kerk, ik zat in de zijbeuk de familie te bekijken, ze droegen vandaag hun broer, echtgenoot, vriend ten grave. Van ver zag ik de kerktoren opduiken tussen de boomtoppen, ik fietste mijn hart uit mijn lijf om er tijdig te geraken, bergop en tegenwind. In gedachten noemde ik zijn naam meermaals, ik dacht terug aan de tijd dat we samen optrokken, altijd streken uithalend en intussen toch heel goed beseffen dat dit voor altijd was, die vriendschap die zo warm aanvoelde, nu lag hij daar opgebaard in de rouwkapel, heel moeilijk om te vatten eigenlijk, ik voelde de koude rillingen over mijn rug lopen.
Het zonlicht kleurde door de glasramen zijn mooiste kleuren tevoorschijn, haar aandeel in dit treurige schouwspel. De familie stond als verdoofd rond zijn lichaam, hun gezichten grijs en somber niettegenstaande het buiten echt lente geworden was.
Wanneer de muziek door de kerk galmde kregen verschillende familieleden het erg moeilijk, het was een nummer dat wellicht iedereen kent, ik mis je zo..
Ik wist deze morgen al dat ik dit zou willen omschrijven, hoe droevig ook. ik voelde het een beetje als mijn plicht ten opzichte van Patrick, het is raar te weten dat ik hem nooit meer zal terugzien, we nooit meer onze grappen zouden kunnen uitwisselen, het moet inderdaad héél moeilijk zijn te sterven als het lente wordt.
Ik zal je niet vergeten Patrick en ook al ben ik niet bijgelovig of gelovig in de brede zin van het woord, ik hoop dat we elkaar ooit terugzien, het ga je goed ginder aan de overkant.
ik zal mijn best doen er hier het beste van te maken, ik blijf nog even hier, ik zal deze lente anders ervaren maar tegelijkertijd er een beetje beter mens door worden.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Ken het gevoel maar al te goed, voorjaar of geen. Die lege plaats vul je op termijn op in je hoofd, je hart en je emotie. De twijfel: Waar ben je heen. Zie je me nog, even die vluchtige gedachten. Uitspreken doe je het nooit.
Indien dit geen fictie is: mijn oprecht innige deelneming.
roggemanj: dit is jammer genoeg geen fictie Ghislaine...kheb er vandaag al een ganse dag lopen over nadenken - geertje
"someone please come and rescue me"
denk ik dan, op zo'n moment
mooi verteld
"teder" voor jou, 't verhaal gelezen
liefs
roggemanj: geertje....diepe zucht hier.. - waterklok1
ja, dat gevoel ken ik ook wel...verdriet
maar ik snap iets niet: wat bedoel je met overkant?
....ode?
kus
lot
roggemanj: de overkant....het ' hiernamaals' , dat wat hierachter komt.... - sarah
sterven is altijd hard. Het seizoen kiest zichzelf niet...
roggemanj: heb je gelijk in...
|
