Volg ons op facebook
|
< terug
De tijd van toen…
De nachten zijn even donker als zijn geest. Nee, hij houdt niet zo van de herfstperiode. Het maakt hem depressief, het werpt hem terug in de tijd toen hij nog gelukkig was. Dat weet hij nu, vroeger was alles zo vanzelfsprekend, moest hij lachen met al die azijnpissers en muggenzifters.
Maar de jaren verstreken in sneltempo, zijn geluk was opgebruikt nog voor hij er zelf erg in had…
Kinderen blijven niet klein, plots zijn ze volwassenen, vliegen de deur uit. Leren iemand kennen, worden zelf ouders. Hebben hun eigen beslommeringen, hun eigen leven. De contacten worden herleid tot het minimum. Feestdagen zijn al lang niet meer wat ze ooit waren. De gezelligheid is kunstmatig, de kerstboom staat er louter als decoratie. De kleinkinderen vinden het mooi, al die lichtjes die aan en uit floepen. De pakjes onder kerstboom, die pas geopend mogen worden na het kerstdiner. De kleinkinderen die ongedurig op hun stoel zitten te schuiven. Die amper een hap door hun keel krijgen, wat zou er in die pakjes zitten? Bij hem roept het herinneringen op, hij voelt zich triestig. Hij kijkt met waterige ogen naar zijn kleinkinderen. Denkt aan de tijd toen zijn kinderen dezelfde leeftijd hadden…
Iedere jaar hetzelfde ritueel. Wachten tot hij uitgenodigd wordt. Ieder jaar zegt hij hetzelfde. Als ik niet uitgenodigd word, ga ik niet. Ik wil geen blok aan het been zijn. Soms vergeten ze hem gewoon, dan zit hij met zijn gedachten op zijn appartement te hopen dat het mobieltje zal rinkelen. Om te zeggen dat ze hem komen halen. Maar het is ijdele hoop. Het enige dat hij krijgt is een sms'je. Zalig Kerstfeest. Zo, dat hebben we weer gehad, denkt hij dan. Vroeger waren er de kaartjes. Die zijn ook al afgeschaft, een mailtje zal wel volstaan zeker? Als ze het niet vergeten, want de jeugd heeft te weinig tijd hé?
De nachten zijn even donker als zijn gedachten. De regen tokkelt op zijn ramen. De kat en de regen, de klok die de tijd in traag tempo voorbij laat gaan. Hoe komt het dat het ene moment alles zo vlug gaat en het andere moment wel eeuwen lijkt te duren? Als men lacht gaat alles vlugger, als men triestig is gaat alles trager. Zo simpel is het, denkt hij…
Waar is het kerstfeest dit jaar? Bij zijn ex, de moeder van zijn kinderen. Zal zij hem uitnodigen? Nee, hij heeft geen ruzie met haar. Waarom zou hij? Ze zijn uit elkaar gegroeid, zijn elk hun eigen weg gegaan. De tijd heeft vele wonden geheeld, niet allemaal, maar toch. Als ze nu elkaar nog eens zien, lachen ze om vroeger. Weet je nog dit, weet je nog dat? Alsof het gisteren was. Vergetende dat ze al meer dan twintig jaar uit elkaar zijn. Beiden hebben kortstondige relaties gehad, maar om de één of andere reden waren die gedoemd om te mislukken. Ze waren elkaars tegenpolen. Nu nog. Hij, de intellectueel, zij de handenarbeidster. Hij, de man met de snedige tong, zij die alles wat er mis ging opkropte. Vroeg of laat moest er een uitbarsting komen. Hij lachte toen ze zei dat ze bij hem weg ging. Het zou wel zo een vaart niet lopen, drink er nog eentje en morgen praten we verder. Goed wetende dat er morgen toch niet verder gepraat zou worden…
De morgen kwam, de zon kwam op en ze verdween voorgoed uit zijn bestaan. De eerste dagen was er die ontzaglijke leegte. Het huis leefde niet meer. Het huis was een dood omhulsel geworden. Bakstenen muren, volgestouwd met herinneringen. Hij wachtte op dat ene telefoontje, dat er nooit kwam. Was hem nu al vergeten? Zijn alom gekende zelfvertrouwen kreeg een ferme deuk. Maar zijn zelf aangekweekte optimisme nam na enige tijd de bovenhand. Het leven stopt niet, de aarde blijft zijn rondjes draaien. Zijn zelfmoordplan werd in de koelkast gestopt. Het had totaal geen zin om deze aardkloot te verlaten. Wie zou er dan voor de kinderen zorgen? Hij heeft voor de kinderen gezorgd. Met vallen en opstaan. Heeft zijn kinderen de waarden van het leven leren kennen. Ze zijn allemaal goed terecht gekomen, de ene al wat meer dan de andere…
Hij heeft ze geleerd dat ze maar één moeder hebben, dat ze contact moeten blijven houden. Wat ze ook gedaan hebben. Was hij een goede vader? Hij weet het niet. Hoeft ook niet. Met ouder te worden relativeert men…
©GoNo
feedback van andere lezers- Ghislaine
Woorden zijn nodeloos.
GoNo2: Dank u wel! - danvoieanne
De goede tijd van toen
met al zijn herinneringen
voor ouderen
die terugblikken naar mooie tijden
inderdaad extra moeilijk zijn
in deze donkere dagen van eenzaamheid.
Inderdaad het leven leert ons relativeren....
en de waarden van het leven kennen.
MOOI...
GoNo2: Dank u wel! - Muis
Een andere stijl, maar evenzeer enorm graag gelezen. Goed verwoord. De emoties springen uit het scherm.
Het valt me op dat 'de jeugd' inderdaad precies geen tijd meer heeft. Dat hoor ik meer en meer van mensen.
Een vader die zijn kinderen de waarde meegeeft om met de andere ouder contact te blijven houden, is een zeer goede vader!
Heel graag gelezen GoNo
GoNo2: Dank u wel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
