|
< terug
Voorganger
Wederom een deel van mijn toekomstige complete verhaal over de 'gastarbeider' in Finland.
Eigenlijk weer dezelfde vragen.
-Leest het vlot?
-Is het niet te veel dialoog?
-Kun je voor je zien wat er gebeurt?
-Enzovoort.
Alvast bedankt voor jullie reactie.
Pieter.
Na 14 dagen wist hij het niet meer. Alles was nieuw voor hem. Hij had wel een globaal idee wat hij doen moest, dat lukte ook wel maar hij miste iets. Hij was nièt ingewerkt. Dat was het natuurlijk. Een volledig nieuwe omgeving, een ander land zelfs, werk wat hij in feite nog nooit eerder had gedaan. En hij kon geen peil trekken op zijn collega's die tegelijkertijd ook nog eens min of meer zijn ondergeschikten waren. Waren ze nou blij dat hij die 'witneus' verving? Zo werd zijn coke-verslaafde voorganger al een paar keer genoemd. Of werd hij als een indringer beschouwd? Een gesprek hierover met de general manager had wat lucht gegeven. De man had hem verzekerd dat hij hem echt niet voor niets had aangenomen. Alles zou op zijn pootjes terecht komen.
En mede dank zij hem zat er weer schot in de zaak. Over een maand zouden de eerste opnames beginnen. Hij kon immers met veel andere culturen omgaan. Anders had hij het echt niet zo lang in Hong Kong volgehouden en goede referenties gekregen, meende de manager. Alles kwam langzaam weer op de rails. Al voelde hij dat zelf misschien nog niet zo.
Die knoop in zijn maag moest er uit. Daarom besloot hij zijn voorganger op te zoeken in de kliniek. Wellicht wilde die hem wat inpraten. Of niet. Misschien was die man wel zo mataklap dat er geen zinnig woord uit hem kwam.
De kliniek had bezoektijden en de man bleek bereid hem te ontvangen. Dat was al heel wat, vond hij. Voor het zelfde geld was hij pisnijdig op hem omdat hij zijn baan ingepikt had. Uit ervaring wist hij dat coke gebruikers heel fel konden reageren.
De kliniek lag in een bosrijke omgeving, net buiten de stad. Logisch, want voor zo ver hij wist bestond dit land, buiten duizenden meren, voor het grootste deel uit bos. Moderne architectuur met veel hout, vernuftig en smaakvol verwerkt. Natuurlijk ook logisch in dit land van design, alles was design leek het wel. Toch had het ook iets van een huis van bewaring. De portier had een soort van militair uniform aan. Zij kwam achter haar tafeltje vandaan, zette haar pet op, en meteen weer af. Alsof ook zíj vond dat dit iets te veel was. Hij kwam niet zomaar binnen. Legitimeren, zijn zakken leeghalen, door een detectiepoortje lopen en de reden van zijn bezoek duidelijk maken. Zelfs het bosje bloemen werd gecontroleerd. Het zakje met snijbloemenvoedsel werd voor de zekerheid achtergehouden. De vrouw legde uit waarom. Men wilde geen enkel risico lopen dat er toch drugs naar binnen kwamen. De patiënt, zo werd hij genoemd, was nog niet in een fase dat hij vrij bezoek mocht ontvangen. Er zou dus iemand bij het gesprek aanwezig zijn. Dat was de voorwaarde; 'take it or leave it'. Heimelijk moest hij lachen. Hij vond haar best leuk, lekker direct. Op dit gebied was zij dus de baas. Dat kon hij wel hebben en glimlachte naar haar. De vrouw wist zichtbaar niet wat ze nou doen moest, terug glimlachen of streng kijken. Het werd een combinatie van die twee. Raar, maar op een of reden manier knapte hij ervan op. Dat kon hij wel gebruiken na twee weken lang overspoeld worden door allemaal nieuwe dingen, zijn kop knalde bijna uit elkaar.
Zijn voorganger ontving hem hartelijk.
'Zo. Dus jij bent dus die vent die mijn baan ingepikt heeft. Geintje natuurlijk. Goed je te zien. Snap ook wel waarom je hier bent. Je hoofd loopt natuurlijk over. Je bent er net en meteen al meteen erfgenaam van een puinhoop.'
Hij hoefde niet eens te zeggen waarom hij kwam.
'Natuurlijk wil je dat ik je inpraat. Zal ik doen, jongen. Wel een rare situatie, vind je niet? Ik in een gesticht en de man die mij vervangt komt op bezoek. Ik heb begrepen dat jouw vorige standplaats Hong Kong was. Je hebt daar iemand moeten achterlaten. Klopt hè, jongen? Zie het aan je ogen.'
Hij was verbaasd. Had zich op het ergste voorbereid en de man bleek juist allerhartelijkst.
'Je hebt natuurlijk al kennis gemaakt met die twee vrouwen. Voor mij zijn ze de Angels of Mercy. Op een zeker moment hebben zij me bij kop en kont gepakt, achterin mijn eigen auto gegooid en mij hier afgeleverd. Zal ze eeuwig dankbaar zijn. Anders was ik op staande voet ontslagen en nu loop ik gewoon in de ziektewet. Dat scheelt nogal. Je snapt wel dat door dat gebruik van mij weinig overbleef om in mijn persoonlijke pensioenfonds te stoppen. Leuke meiden, vakbekwaam ook. Je moet wel tegen hun humor kunnen. Hoop trouwens wel dat ik toch nog ergens op de credits vermeld word. Ik heb het niet alleen voor de productie verkloot maar ook voor mezelf. Moet toch weer aan de kost komen. Via welke weg dan ook; one way or the other. Slim idee van de baas om iemand aan te stellen die schoolmeester is geweest. Dat was je toch? Want zo moet je ze behandelen. Niet als kleine kinderen maar als begaafde leerlingen die jij, als het ware, begeleidt bij hun eindexamenwerkstuk en die ook op een duidelijke maar vriendelijke manier orde kan houden. Dat je wat ouder bent, is in dit geval alleen maar een voordeel. En geef ze af en toe een schouderklopje.'
Hij wist niet zo goed wat hij nu moest zeggen. Maar dat gaf niet. De man was duidelijk blij dat hij even van therapeutische gesprekken verlost was en dat hij weer eens met iemand over zaken kon spreken waar hij verstand van had. Hij hield niet op.
'Voor dat ik je details zal geven, waarschuw ik je. De set designer heeft er de pest in. Is namelijk al een paar keer gepasseerd. Was pissed off toen ik vijf jaar geleden daar kwam werken. Alleen dat zegt hij niet. De gluiperd. Stiekem achter mijn rug proberen bondjes te sluiten met collega's. Vooral met degenen die lager in rang zijn. Net doen of hij wel voor hun promotie kan zorgen en als dat dan niet lukt, is het de schuld van een ander. Van mij bijvoorbeeld. Daar word je gek van. Geen wonder dat ik meer dan een recreatief gebruiker ben geworden. Op een zeker moment liep ik constant met een witte neus. Laat je dat niet gebeuren, jongen. Natuurlijk is hij kwaad dat jij de baan hebt gekregen waar hij zo op geilt. Bij hem is mijn advies om gewoon te doen of je wat onnozel bent. Daar kan hij namelijk niet mee omgaan en dan heb je weinig last van hem. Van veel nut is hij ook niet. De ene dag is hij gewoon goed. En de volgende dag denk je dat hij maar beter een showroom voor koelkasten kan gaan ontwerpen. Heb ik ook een keer tegen hem gezegd. Niet zo slim dus. Snap niet dat ze hem nog niet hebben ontslagen. Maar ja, hij is wel de schoonzoon van een belangrijke financier. Zo.'
De man rechtte zijn rug en ging verder.
'Zo. Nu zal ik je over de rest informeren. Maar dit moest ik even kwijt.'
Anderhalf uur later vond hij zichzelf veel beter opgewassen tegen het werk, kreeg er zelfs zin in. Hij liep veel rechter op. Bij de uitgang zat nog steeds dezelfde portier. Zijn voorganger had op zijn verzoek op een briefje fonetisch geschreven hoe je zegt: Leuk u ontmoet te hebben. Graag tot ziens. Hij keek haar aan en las het voor. Eerst wist ze duidelijk niet hoe ze moest reageren, toen brak er een glimlach door.
feedback van andere lezers- danvoieanne
Geschreven vanuit dus voor mij altijd prima Pieter.....groetjes.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
