Volg ons op facebook
|
< terug
Het begin met Sang Diu
Het lijkt wel of Writehistory nu echt de geest gegeven heeft.
Zijn mensen ziek of hebben ze geen zin meer?
Toch probeer ik het nog een keertje.
Dit deel van mijn feuilleton In den Vreemde behandelt de ontmoeting van de hoofdpersoon en een zekere Sang Diu en wat daaruit voortkomt.
Ik weet nog niet welke plaats dit in het feuilleton krijgt. In het begin of juist verderop?
Graag jullie suggesties, opmerkingen enzovoort.
Pieter.
"Rijke echtgenoot" antwoordde ze luchtig op zijn niet-gestelde vraag.
Hoe kan een onafhankelijk producent-regisseur van een paar low-budget art house films en een enkele documentaire zich dit veroorloven? Het kantoor van haar éénmansbedrijfje was namelijk betoverend; zo mooi. Niet poenig maar juist stijlvol. Op zo'n manier dat hij er zich meteen in thuis voelde. Dus niet ingericht door zo'n dure stylist die alles uit een nog duurdere showroom geplukt had. Maar juist alle stijlen door elkaar; authentiek Chinees, Art Deco, een bureaulamp in Jugendstil en zelfs een sofa. Of was het toch een bank? Nog steeds wist hij niet wat het verschil daartussen was. Alles op de twaalfde verdieping van een kantoortoren, eigen douche en toilet en met vrij uitzicht over de havens. Portier in uniform bij de entree. Qua oppervlak net zo groot als zijn hele appartement. Hier niks low-budget. Rijke echtgenoot dus.
Hij was hier nu voor de tweede keer. Haar verzoek was of hij de art direction van haar nieuwe productie wilde verzorgen; een gedramatiseerde documentaire. Ze benadrukte nogmaals dat het geheel onbezoldigd was. Geen van de toekomstige medewerkers zou betaald worden. Het zou namelijk een project door èn over de gewone Hong Kongers worden; hun leven onder de Engelsen. Zonder subsidie van de overheid en zoiets bracht natuurlijk geen miljoenen binnen, lachte ze besmuikt.
Ze had verteld dat ze bij hem terecht was gekomen door een interview over lesgeven op een internationale school, in de weekendbijlage van The South China Morning Post. Of dat nou verschilde met een 'gewone' school?, wilde de krant weten. Samen met twee collega's had hij duidelijk aangegeven waarin dat verschil zat en waarin niet. Kinderen en jongeren waren overal op de wereld hetzelfde, had hij betoogd. Alleen de manier waarop zij zich uitdrukken was cultuurbepaald. Dat was het moeilijke en tegelijkertijd het aantrekkelijke voor een docent. Als leerkracht leerde je ook veel van je leerlingen, vaak zonder dat je het zelf meteen in de gaten had. De schoolpsycholoog had verteld dat je maar eens aan leerlingen uit verschillende culturen moest vragen hoe zij hun directe omgeving zouden inrichten, als zij daar de kans toe kregen. De docent tekenen en kunstgeschiedenis, hij dus, zou daar goede voorbeelden van kunnen geven. Daarom had zij de school gebeld, naar hem gevraagd en hem uitgenodigd op haar kantoor om te polsen of hij aan haar film wilde meewerken. Haar nadere toelichting en uitleg waren eigenlijk niet nodig geweest, want hij was al 'om'. Zij had hem opgewacht bij de receptie. Meteen was hij al getroffen door haar soepele manier van bewegen; toen zij hem voorging leek het net alsof ze zweefde. Ze heeft vast vroeger op ballet gezeten, dacht hij. Gecharmeerd van haar natuurlijke aardigheid en volledig ingepakt door die prachtige ogen. Maar hij moest zich wel realiseren, benadrukte ze, dat, als hij inderdaad meewerkte, zijn hele zomervakantie in beslag genomen zou worden. Hij vond dat niet bezwaarlijk, keek er zelfs naar uit. Want dat gaf hem de gelegenheid haar vaak te zien. Natuurlijk had hij dat niet gezegd.
Voor zo ver dat nu al mogelijk was, hadden ze alles besproken. Zij moest nog even bellen en om zich een houding te geven, ging hij bij het raam staan. Net doen of hij het uitzicht bewonderde; de havens en het scheepvaartverkeer. In de ruit zag hij voornamelijk zichzelf. En dat beviel hem niet, hij zag vooral een oude man die krom stond. Veel te oud voor zijn werkelijke leeftijd. Hij riep zichzelf tot de orde: "Nog niet eens begonnen en nu al verloren? Nee jongen, zo ken ik je niet. Kom op." Dus ging hij rechterop staan. Dat zag er veel beter uit. Maar hij wist nog steeds hoe het verder moest. Het enige wat hij met zijn armen kon doen was ze langs zijn lichaam laten hangen, of achter zijn rug houden. Het was dit of dat andere. Dat andere zou misschien wel helemaal verkeerd vallen bij haar en dan was alles al meteen over. Hij wist dus niet wat te doen. Zij wel, zo bleek.
Haar verrassend koele vingers en duim vouwden zich om een pols en trokken hem weg bij dat raam. Zij leidden hem naar een lange werktafel waar twee glazen wijn paraat stonden.
"To many good things to come."
In zijn hoofd hoorde hij haar het later vaak nog zeggen, die prachtige uitspraak van haar Engels.
"To many good things to come, indeed."
Daarna wisten ze allebei even niet wat te zeggen. Dus namen ze een flinke slok wijn.
Bij hem ging die slok het verkeerde keelgat in, met moeite hield hij het binnen maar toch kwam er een beetje op zijn kin. "Good wine should not be wasted" en met het puntje van haar tong likte ze die paar rode druppels op.
Ze nam nog een slok, spitste haar lippen en spoot een straaltje op zijn rechter brillenglas. Met haar handen in haar zij keek ze hem triomfantelijk aan. Deze
Oost-Aziatische provocatie kon hij niet onbestraft laten en hij mikte op het puntje van haar neus. Raak! "Good wine should not be wasted, indeed" en hij zette zijn lippen op haar neus en zoog alles op.
(Later zou hij zoiets nog een keer doen. Toen ze zo verkouden was dat er een druppel aan haar neus hing. "Dat is van mij", had ze gezegd en met een vinger had zij zijn mond open gewurmd. "Teruggeven! Dat is van mij! Teruggeven!" )
Met oosterse souplesse werkte zij hem de sofa op, roepend dat haar wraak vreselijk zou zijn. Drie uur later werden ze wakker, rillerig van de kou. Zij gingen dicht tegen elkaar staan en wreven met hun handen en armen langs hun ruggen, van nek tot billen. Sang Diu, haar echte naam wist hij intussen, zette de airconditioning warmer. Zij prikte in zijn buik. "Heb jij ook zo'n honger?"
"Laten we eten in dat restaurant dat ik beneden heb gezien." Ze keek hem een beetje angstig aan. "Nee, dat kan niet. Zo lang ze niet weten dat jij bij mijn productieteam hoort, komt er onherroepelijk roddel en achterklap van. En dan nog…. . Dat kan ik mijn man niet aandoen. Hij is namelijk zeer bekend in de stad. Ondanks…..", zij sloeg een paar woorden over, "is het een goeie vent." Hij was nieuwsgierig wat dat 'ondanks…..' precies inhield. Maar het leek hem verstandig daar niet over te vragen; wat zij met zijn tweeën zonet hadden opgebouwd, wilde hij niet meteen al afbreken.
"Nee, dat ga ik hem niet aandoen. Nee, dat gun ik ze niet." Dat laatste zei ze drie keer. "Ik laat gewoon wat bezorgen en het op mijn rekening zetten. Heb jij toevallig wat kleingeld voor de bezorger?"
Toen er op de deur geklopt werd, gebaarde zij snel dat hij zich achter die deur moest verstoppen.
feedback van andere lezers- drebddronefish
Als iedereen die inlogt minstens drie feedbacks geeft kan het misschien weer op gang getrokken worden, nee?
pieter: Goed idee, dat drie maal feedback geven.
Bedankt voor je 'uitstekend'.
Ik heb er ook met plezier aan gewerkt.
Vriendelijke groet,
Pieter.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
