Volg ons op facebook
|
< terug
Bedrijfsrestaurant
Ook dit is een deel van mijn feuilleton in wording. De locatie is het restaurant van het film- en TV productiebedrijf waar de hoofdpersoon werkt.
Voor alle duidelijkheid: deze situatie speelt zich af vóór Soirée Chinoise.
Alvast bedankt voor jullie feedback,
Pieter.
Het was allemaal veel praktischer geworden; de artiestenfoyer en de bedrijfskantine annex restaurant waren samengevoegd. Daarom ook geen twee keukens meer, maar één. Allemaal efficiënter, dus meer cost effective. Die uitdrukking mocht de general manager graag gebruiken, hoewel hij niet echt krenterig was. Want als iets echt moest kosten wat het kostte, dan deed hij niet moeilijk. Dat idee van één restaurant voor zowel artiesten als gewoon personeel kwam uit zijn koker. Dat leek heel democratisch, iedereen door elkaar en dat was het ook. Maar ook hier was er maar één de baas, hij dus. Hij had dan ook een ongeschreven wet uitgevaardigd. En iedereen hield zich eraan. Dat was op zich wel een beetje bijzonder; de mensen die hier werkten waren namelijk van het eigenzinnige type. Die maakten zelf wel uit wat ze deden. De baas had het wel uitgelegd: grote ronde tafels en geen vaste ploegjes die elke middag weer aan hun eigen tafel zaten. Want zo voorkom je groepjesvorming betoogde hij en dat leidt tot betere samenwerking tussen de verschillende afdelingen en disciplines binnen het bedrijf. De set designer had gemeesmuild dat hij dit soort 'wijsheid' vast tijdens die managementcursus in Amerika opgepikt had. Dat had hij natuurlijk niet gedaan waar onderwerp van zijn spot bij was. Hij had zich weer eens kapot geërgerd aan die vent en wilde er wat van zeggen, maar hij hield zich in. Anders zou die nog meer aandacht gekregen hebben dan hij al van nature tot zich toe trok.
De manager zelf mocht ook graag aanschuiven, als hij tenminste geen zakenlunch buiten de deur had. Ook had hij een aantal malen gasten meegenomen naar het nieuwe restaurant. De laatste keer was dat de staatsecretaris van Cultuur en Onderwijs geweest. Hij kende dat gezicht. Natuurlijk, zij was de vrouw waarvan hij op de achterkant van haar visitekaartje een Chinees vrouwtje met uitnodigende, open armen had getekend. Zij herkende hem en lachte vriendelijk. Hij voelde zijn hoofd een beetje rood worden.
Het nieuwe restaurant was een goede reden om een andere kok aan te nemen. De general manager bleek het zó geregeld te hebben dat de oude kok via een aparte regeling met vervroegd pensioen kon. Zo kon de man de eer aan zichzelf houden. Dat vond hij fideel van zijn baas. Niemand vond het echt erg dat hij vertrok. Zijn eten was altijd standaard, op zijn best gezegd. De nieuwe kok bleek een vrouw, misschien een jaar of 55 en zij had jarenlang op ijsbrekers gevaren. "Dat is er dan eentje met ballen, kunnen we wel gebruiken hier", had een belichter gezegd. Zij kookte gezond èn lekker. Gebruikte veel producten van het seizoen. Het leek soms wel de New Nordic Kitchen. Sinds zij er was, kwamen er andere, lekkere, luchtjes uit haar keuken. Geen frituurwalm meer. Soms hoorde je de keukenploeg zingen. Ook als er 's avonds laat doorgewerkt moest worden, zorgde zij voor een goede maaltijd. Dan bleef ze langer of kwam 's middags weer terug. Tussen zes en half zeven stond dan het eten op tafel. Dus geen warme maaltijd meer van een cateraar, meestal was die toch al half lauw. Hij had het vermoeden dat de vrouw dat geld van haar overwerk hard nodig had en bedacht dat hij daar nog wel eens achter zou komen. De boekhouder had het uitgerekend; catering bleek veel duurder. Dus vond de general manager het goed. Als het maar duidelijk was dat de vrouw het uit eigen wil deed, dan kon de arbeidsinspectie namelijk geen bezwaar maken.
Zo zat hij nu regelmatig aan tafel met andere mensen dan die van zijn eigen ontwerpafdeling; met decorbouwers, een cameraman en regelmatig was de senior decorschilder er ook bij.
Het was er veel gezelliger op geworden. Gezang uit de kombuis; shantys en ook vast vieze liedjes vermoedde hij. Je hoorde weer eens nieuwe grappen of iemand vertelde over wat dat puberkind van hem weer eens uitgespookt had.
In het begin sprak men vaak onderling Engels. Dat deden ze omdat hij hun talen nog niet voldoende beheerste. Dat vond hij heel attent van hen, maar hij had gevraagd of zij dat niet meer wilden doen. Hij legde ook het waarom van die vraag uit, dat was de schoolmeester in hem. Want als zij Fins of Zweeds met elkaar spraken, was dat voor hem een goede oefening in het leren verstaan van de talen.
De decorschilder was een bijzondere man; plezierig bijzonder vond hij.
Altijd gekleed in een overhemd met strikje, vaak zo'n pinkelhoutje en soms een grote ruimvallende strik. De man werkte altijd in een witte stofjas, het leek wel een doktersjas. Er zat nauwelijks een spatje verf op. Zoals hij door de gang liep naar het atelier leek hij net een arts, op weg naar zijn patiënten op zaal. Alleen stak er uit zijn jaszak geen stethoscoop maar vaak een paar nieuwe penselen. Altijd als hij ging lunchen, hing hij de jas op een knaapje. Zijn eigen vader had vroeger eens gezegd dat een echte vakman nooit in zijn werkkleren aan tafel gaat. Wel, een vakman was-ie. Hij had een keer gezien hoe hij op een gemetselde muur een diepe scheur overdwars schilderde. Het leek net of die muur elk moment kon instorten.
Op een middag kwam Marit aan tafel. Ze had Juljá meegenomen, de nieuwe stagiaire van haar kostuumafdeling. Het meisje bleek uit Rovaniemi te komen, Lapland dus en zij was een echte Sami. Zeventien en voor het eerst in de grote stad.
Voor haar een heel andere wereld, je zag dat zij haar ogen uitkeek. Haar Engels bleek uitstekend, uitgesproken met zo'n prachtige Noord-Europese klank.
Natuurlijk had zij meteen de aandacht aan tafel. Zo'n jong meisje met intelligente ogen was altijd aantrekkelijk. Had men weer eens wat anders te bespreken dan de dagelijkse dingen.
Zij kwam dus van Lapland en haar opa fokte rendieren. In de schoolvakanties was ze vaak met hem mee geweest, een nichtje van haar was er dan ook. Hij kreeg bijna visioenen van half-verwilderde meisjes op de toendra; Ronja de Roversdochter.
De decorschilder keek met plezier naar het meisje. Zijn kleindochter was van dezelfde leeftijd en ook net aan een stage begonnen.
Er was nog een stoel vrij en daar maakte de set designer gebruik van.
Met "Vinden jullie het goed, dat ik hier kom zitten, dat mag toch wel?" fleemde hij zich aan tafel. Hij zat erbij alsof hij de centrale figuur was. En dat was hij nou juist niet. Zijn collega production designer en hij moesten niets van hem hebben en hadden hem in feite gedegradeerd door hem nièt uit te kiezen voor hun team.
De vent keek het nieuwe meisje aan en zei: "Dus dan zit-ie bij jou ook scheef". Met zijn wijsvinger wees hij naar zijn onderlijf. "Dat is toch zo, bij jullie volk? Dat die scheef zit, ja toch?"
Juljá snapte eerst niet wat hij precies bedoelde. Toen het tot haar doordrong, trok zij lijkbleek weg. "Gore klootzak" hoorde hij de decorschilder half-hardop zeggen.
"Geintje". De set designer klonk verontwaardigd. "Geintje. Moet toch kunnen in deze tijd? Jezus! Hier kan ook niks!"
Hij voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. "Wie denk je wel dat je bent? Eikel." Speeksel kwam in zijn mondhoeken en hij wist wat er nu zou gaan gebeuren. Hij zou weer onbedaarlijk uit zijn slof schieten en dan niet meer te stoppen zijn. Net als toen in Engeland, jaren geleden.
Gelukkig redde Marit hem. Met een paar gebaren maakte zij duidelijk dat zij het zou overnemen, het meisje was immers haar stagiaire: Ga maar weer zitten, jongen. Ik regel dit wel. Zij stond op, liep naar de vent toe en met haar rechter wijsvinger gebaarde ze dat hij moest meekomen, naar buiten. Dat deed hij ook nog.
Leena had hen stilletjes gevolgd. Even later kwam ze weer terug bij de tafel en bracht verslag uit. Van opwinding trappelde ze met haar voeten. "Marit zei helemaal niets. Ze ging hem slaan. Maar dat deed ze toch nèt niet. Op een halve centimeter van zijn gezicht stopte haar hand. Hij dook helemaal in elkaar. De schijterd. Met twee vingers bijna in zijn ogen geprikt, zei ze: Oprotten. Oh, wat hou ik van die meid."
feedback van andere lezers- greta
Fijn om te lezen, goed de sfeer neergezet. Zo lekker menselijk allemaal.
pieter: Dank je Greta,
Ik heb intussen begrepen dat de gore opmerking van de set designer wel herkend werd als iets zeer onbeschofts. Maar wat het dan precies betrof, is een aantal mensen niet duidelijk. Ik dacht dat dit algemeen bekend was, dus niet. In Noord Europa is het een 'running gag' om te zeggen dat de vagina van de Lapse / Samivrouwen scheef zit. Erg leuk dus.
Vriendelijke groet,
Pieter. - GoNo2
Goed geschreven, maar wie ben ik om een oordeel te vellen hé?
pieter: Jij zelf, Noël.
Groet,
Pieter.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   0 stem(men), 0%Goed: 2 stem(men), 100%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
