|
< terug
Ik luister
Mensen praten tegen me. Zomaar, op een willekeurig moment of plek. In het park, in de kassa rij, tijdens het wachten op tram. Ik luister. Zij praten maar door en door. Ik hoor het aan, de meest intieme details van hun leven. Financiën, seks of het gebrek daaraan, de schoonzonen, de dure boodschappen. Triviale zaken maar toch. Meestal na het braaksel aan woorden en vertellingen staan de praters nog naast me maar staren voor zich uit. Ze breken meestal hun verhaal abrupt af, lopen door of kijken me aan en zeggen 'goedemorgen' alsof het gesprek ervoor nooit heeft plaatsgevonden. Soms probeer ik een woordje mee te babbelen, wat tegengas te geven of een "helemaal mee eens meneer" ertussen te werpen. Zonder effect. Ik ben van plan om zodra er weer zo'n praatpapagaai op me afkomt, het eenzijdige gesprek in het geniep op te nemen met mijn smartphone.
Deze gelegenheid deed zich vanmorgen vroeg voor. Tijdens mijn dagelijkse wandeling, ik stap stevig door, haalt een sjokker in strakke outfit en fluorescerende runner-schoenen me in, past zich aan bij mijn wandelritme en begint zijn verhaal. De kinderen, het dreigend extremisme, blessure aan de kuitspier. Ik liet de opnameknop open totdat hij stopte met praten en in looppas zijn route vervolgde zonder me verder een blik waardig te gunnen.
Thuis met dringende nieuwsgierigheid start ik de opname. Eerst wat vaag getjilp van vogels en ritselgeluidjes vanuit mijn jaszak. Daarna niets meer. Geen menselijk stemgeluid. Geen verhaal. Niets. Ik sta enkele minuten besluiteloos met de telefoon in m'n handen. Ik wis de opname, begin te twijfelen aan mijn verstandelijke vermogens.
De bel gaat. Ik doe open, een pakketbezorger. (Heb ik iets besteld?) Als ik mijn mond open doe om goedemiddag te zeggen kijkt de jongeman mij strak in de ogen aan en start, alsof hij door iets buiten hem om ingeschakeld wordt, zijn verhaal. Zijn oma, de te zware pakketten, de bekende Youtuber die is overleden.
Ik luister. De woordenstroom stopt niet. Ik sluit de deur, laat de bezorger op de stoep achter. Binnen klinken de zinnen zacht tot me door totdat met een plof iets buiten voor de deur wordt achtergelaten. Een oranje kaartje van de bezorgdienst valt tegelijkertijd op de deurmat. "De bezorger heeft tevergeefs bij u aangebeld. Haal met deze kaart uw pakket af bij het postkantoor."
De volgende dag begeef ik me naar het postkantoor en overhandig bij loket 5 het afhaalbericht. De postmevrouw draait zich om naar de volgestouwde trolley achter haar en rommelt in een grote stapel kartonnen dozen en postzakken. Geduldig wacht ik af, dan verschijnt ze weer voor het loket en zegt:
"Meneer, helaas er is niets bezorgd op uw adres, ook de trackingcode is onbekend."
feedback van andere lezers- Koyaanisqatsi
Spooky
Greta: Dankje K. - pieter
Greta,
De situaties die je beschreef zijn waarschijnlijk die van een zogenoemde parallele wereld. We zijn er zelf niet bij en toch gebeurt het of net andersom.
Een goede gekmakende vertelling. Laat je dus niet gek maken.
Vriendelijke groet,
Pieter.
Greta: Hoi Pieter, dankje! - doolhoofd
Fictie?
Grijpt wel behoorlijk naar de keel...
Greta: Doolhoofd, dankjewel voor je reactie. Deels waar gebeurd. Heel eng. - maarten54
Verder gaat het wel met u?
Grappig apart verhaaltje meneer Greta ;-)
Greta: Ik leer er mee leven ;-) Dank voor je reactie Maarten54. - Jan__Willems
zeer mysterieus. hopelijk komt er een vervolg...
Greta: Hoi Jan Willems, dankjewel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 9Uitstekend:   3 stem(men), 50%Goed: 3 stem(men), 50%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 6 stem(men) |
