|
< terug
Zeemeerminnen - 2
De eerste maand van mijn nieuwe bestaan was al zeker. Ik had een appartement met frontaal zeezicht kunnen huren. Eén maand, daar was ik alvast zeker van. De geleende twintigduizend euro van mijn zielsverwante vriend moest me dan maar de tijd, ruimte en financiële vrijheid bieden om een keuze te maken over waar ik met mijn leven nog naartoe wil, en hoe lang ik het nog wil rekken.
Frontaal zeezicht was de enige vereiste geweest, de zee moest me tot rust brengen. Het was een wonder dat ik de moed gevonden had om naar zee te rijden, en de huurovereenkomst in orde had kunnen brengen. 'Ze zouden je moeten ontslaan!' Haar stem raasde door mijn hoofd toen ik de glazen deur van residentie Zeemeeuw Knokke naar binnen duwde.
Ik plofte neer in de zetel en staarde naar buiten. De inrichting van het appartement liet me koud. De horizon had al de helft van de oranje zon verorberd toen mijn GSM een tekstbericht aankondigde. "Ik mis je". Ik gooide het toestel naaste me op het kussen van de zetel en legde mijn hoofd op mijn handen, de ellebogen op de knieën. De 'ik mis je' typeerde de hele reden waarom ik naar hier was gekomen. Dan zouden we scheiden, dan was het weer goed, dan zouden we leren praten bij de relatietherapeut en 'de psychiater heeft gezegd dat je ADHD hebt en dat je je leven moet laten structureren door professionele begeleiders. Er zijn werkgroepen die…' Ik schudde mijn hoofd en liet het los, voor zover dat kon. Enkele immense schepen doken op aan de horizon, volgeladen met containers van licht. De auto leegmaken en proberen te slapen.
Hoofdstuk 2:
De wachtkamer van dokter Deroover voelde beangstigend bekend aan. ADHD. Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Een ontoereikend vermogen om je op dingen te concentreren, geserveerd op een bedje van hyperactiviteit. Een zenuwpees die snel afgeleid is? Sinds ik het woord voor het eerst hoorde in de context van mijn eigen persoon bleef ik er me het hoofd over breken. Maakte het een verschil?
'Ik ben hervallen. In alles denk ik. Ik heb alle pillen in de vuilbak gekeild op 23 februari omdat ik me eindelijk goed voelde. Ik had me voorgenomen om te vermageren, om die verderfelijke midlifehangbuik de navel te snoeren, en het is me gelukt. Op twee maanden tijd heb ik tien kilo vet kunnen verdampen door gezonder te gaan eten, een vetloos dieet eigenlijk en door op mijn hometrainer tekeer te gaan alsof ik erin geloofde dat hij op een dag wielen zou krijgen en me uit mijn sleur zou halen. Ik heb nu bijna weer het figuur van een achttienjarige en mijn BMI is eindelijk onder de vijfentwintig geraakt met mijn éénentachtig kilo. De magische zeven lonkt. Een getal waarvan ik dacht dat het niet meer voor dit leven bestemd was. Ik voelde me goed. Meester van mijn lichaam, maar mijn geest slaagde er op één of andere manier in om te ontsnappen tussen de kieren van de euforie door en kwam terug met een loodzware hamer die mijn gemoed verbrijzelde en tot een velletje wanhoop herleidde. De huisarts zei me vorige week dat ik hervallen was. Bedoelde ze een depressie of een burnout? Ik weet het niet? Ik weet alleen dat de maanden die ik twee jaar geleden thuis doorbracht in een nevel van depressie of ongeluk, me veel te klaar voor de geest kwamen. Ze schreef me twee weken rust voor en een onmiddellijke heropstart van de anti-depressiva. Ik heb ze nu één week en drie dagen ingenomen en ik wil jouw hulp. Niet jouw instemmende glimlach of een lijst van tips, maar ik wil dat je me helpt een concreet stappenplan uit te werken dat me kan helpen mijn plaats te vinden in deze wereld. Met of zonder partner, met of zonder kinderen, met of zonder vrienden. Als ik dan toch een egoïst genoemd word, kan ik het misschien wel evengoed even zijn. Ik wil me beter voelen. De rest laat me koud.'
Hij had de hele tijd geknikt. Ik vroeg me af of het een trekje was, omdat hij me tijdens de vorige reeks sessies had laten aanvoelen dat hij ook wel wat ADHD karakteristieken had, of dat het een mechanisme was dat hij in de loop der jaren had ontwikkeld tijdens het luisteren naar pychopaten, schizofrenen of andere patiënten die hem dwongen een defensieve houding aan te nemen. Het laatste wat ik verwachtte was in elk geval dat hij me begreep.
feedback van andere lezers- Koyaanisqatsi
Blijft veelbelovend. ;-)
Jan__Willems: bedankt! - MarieChristine
Weer graag gelezen.
Jan__Willems: bedankt - GoNo2
Ben benieuwd naar vervolg...
Jan__Willems: Merci! - doolhoofd
Als ik dan toch een egoïst genoemd wordt:
>> Ik drink nooit t...
Ook een e vergeten in
tot en velletje wanhoop herleidde.
Voor de rest, met plezier gelezen. Zowel Paul Verhaeghe als Dirk De Wachter hebben het al gehad over over de verplichting om gelukkig te zijn, over de psychiatrisering van alle mogelijke kwalen, en over de noodzaak om ongeluk en moeilijkheden een plaats te geven in het leven.
https://nieuws.kuleuven.be/nl/campuskrant/1213/02/psychiater-dirk-de-wachter--we-moeten-weer-leren-een-beetje-ongelukkig-te-zijn
Jan__Willems: Dank, heb het aangepast. Ik bekijk je link nog. geloof het of niet, ik heb ook een boek geschreven over alcoholisme met als titel: Hij drinkt nooit thee.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   2 stem(men), 50%Goed: 2 stem(men), 50%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
