Volg ons op facebook
|
< terug
Samen in alle rust de onrustig overwiekende, schril krijsende stormvogel nauwlettend gade slaan opd
FRED VAN DER WAL ZOU VOOR DEZE, DOOR HEM ALS EEN HELE EER ERVAREN EXCLUSIEVE GELEGENHEID, TUSSEN NEUS EN LIPPEN DOOR HET VOLGENDE WILLEN ZEGGEN: 'GIJ, WAKKERE WAADHOEKERS, LOOFT DE HEIRE DER HEIRSCHAREN, ZING UW PSALMEN EN GEZANGEN ALS VANOUDS UIT VOLLE BORST DOCH OP HELE NOTEN, MAAR NIET UIT DE NIEUWE BUNDEL EN HOU ONDERTUSSEN VOORAL UW KRUIT EN TONDELDOOS DROOG, WANT NOOIT GESCHOTEN IS ALTIJD MIS'
Met gevoelens van innige blijdschap publiceert uw auteur/beeldend kunstenaar Fred van der Wal hierbij een auto interview over zichzelf, een heer die van 2002 - 2018 in een longère ter grootte van een kasteel vlak bij de Loire woonde alsof het niets kostte. Een door hem zorgvuldig bewaard adres in de Bourgogne, en daar zeer verdienstelijk werk verrichtte voor de Nederlandse literatuur en beeldende kunst door een huis te bewonen met uitgerekend twéé douches en een badkamer, een door een hek omringde tuin van een halve hectare en daarnaast een knipselarchief te conserveren van werk en strijd van W. F. Hermans, Heere Heresma en Jan Cremer.
Kijk, lezer en -es, laat ik het over mijzelf hebben: de oplossing voor mijn bestaan is te vinden in mijn teksten en beeldend werk. Dat neemt niet weg dat ik in de jaren zeventig, tachtig en negentig opzien baarde door regelmatig pittige briefje naar de lezers paginas van ingezonden brieven van diverse bladen te schrijven waarin ik mijn afkeuring uit sprak over de gangbare oplichterspraktijken van kunst aankoop commissies en mij erover uitsprak dat men in vooruitstrevende, zelfbewuste en fris-moderne bladen teksten afdrukte die eindigt met applaus van de redactie over hetgeen ik in de vraag aanhaalde of dat geheel nou bijdroeg aan het burgerkunstenaarsfatsoen waar wij allen naar uitzien. Zo meen ik van harte dat een dictatuur de enige staatsvorm is die de grote opruiming kan aanvangen van tegenstanders. Lebensraum scheppen.
Ik schreef letterlijk naar opponenten met een aangename opgekropte strak aangespannen borstpartij dubbel D cups; 'U moest zich maar eens diep, dièp schamen met uw links draaiende melkzure ideetjes en de klamme hand in eigen boezem steken voor zover daar plaats voor is naast de prangende tietenbeteugelaar!'
Overigens sta ik altijd als één man achter al mijn teksten en beeldende werken, laat daar geen twijfel over bestaan. Hoe zou ik ook van huis uit anders kunnen, want zolang het ons niet gegeven is als autonome mens iets uit niets te kreëren, zoals slechts aan de Schepper is voorbehouden, draagt alles wat wij, schrijvers en beeldende kunstenaars zo al voortbrengen het ontzaglijke stempel van onszelf en daar kan de lezer het dan ook mee doen.
Mogelijkerwijs zullen deze woorden wel weer tot misverstanden leiden - wat natuurlijk uitstekend is, want waar reuring is wordt de medemens wakker. Dat neemt niet weg dat ik in deze existentiële vraag iets bespeur van wat ik maar zal noemen het onsmakelijke Links-richten. Toch is de oplossing daarvoor de zweep, riem en de knoet waar de linkse mens naar smacht. Bondage en billenkoek dus. Laat ik het overigens maar kort houden. Het zal me allemaal een rotzorg zijn. Elk volk heeft de regering die het verdient. En verder ervaar ik de betrokkenheid bij de onvrijheid en onrecht elders als uitzonderlijk goedkoop zolang dat wat voor onze voet ligt aan ongein, blijft liggen. In a nutshell komt het ongeveer hier op neer: ik kan mij een behoudend, liefst extreem rechtse zakenman met een tiet vol met poen en een Ferrari met zetelverwarming om de sappige pruim van een rondborstige lady te doorstoven alvorens ik verder ga in de Jaccuzzi met uitstekende voorstellen voor een wederzijdse handreiking al is hij mij mogelijk niet sympatiek, edoch dat dondert niet.
Maar ronduit verachting heb ik voor degene die al linkse, schijn rechtvaardige idealen predikend progressieve medemens in zijn morsige Levis jeans en bevlekte boezeroen, die na jaren ellenbogenwerk binnen linkse partijtjes, zoals het rijkeluiszoontje lulletje Paul Rosemöller het flikte, hoger en hoger op klimt en zijn huis in de rij verruilt voor de blanke villa, zijn roestige fiets zonder spatborden voor een Rolls en zijn vriendenkring voor een relatie schare. En de rest is, neem me niet kwalijk, gelul. Steeds wanneer ik terugdenk aan de villas te Heemstede waar ik tien jaar woonde in alle rust, de schoonheid van de Heemsteedse Dreef, de rust van landgoed Groenendaal, de Cruquius, de sjieke interieurs, de vanzelfsprekendheid van de rangen en standen, weet ik niet of ik die tranen op mijn kaken aan ontroering en mededogen daar aan te danken heb.
Het gaat in het leven om de volle bak. Zonder kapitaal géén kunst. De tijd van arthouses is voorbij. De zgn. sociaal relevante Hollandse tekenfilm vol links propaganda laat ik over aan tekenleraren zoals de mij uiteindelijk toch wel zeer sympatieke Gerrit van D. Het is dan ook geen lolletje voor zo'n meneer in een, tenslotte door een door kommercieel klimaat zich te handhaven en toch trouw aan zichzelf te blijven met subsidies van meer dan een ton per jaar in de seventies, naast zijn salaris als ambtenaar voor de klas. Maar dat is natuurlijk overal en te allen tijden ontzettend moeilijk.
De fout in onze literatuur is dat de schrijvers bijzaken tot hoofdzaak hebben verheven en toen ook maar voor het gemak met mate en langs lijnen van geleidelijkheid even vergeten waar het over moet gaan. De thematiek. De interesse van het publiek dat uiteindelijk toch de interesse moet tonen voor de cultuur is dan ook navenant en dan heb ik het over nul komma nul. Wat ik nu beweer wil natuurlijk niet zeggen dat de schrijver/beeldend kunstenaar geen boodschap zou hebben aan de links draaiende melkzure verpolitiekte gevoeligen onder ons; de progressieve modebewusten, de diepte zoekers naar geheime uitlatingen of gelaagdheid etc. Maar die esoterische mededelingen in de religieuwe context voor hen moet je in je verhaal aanbrengen waar ze horen: Onderin. Als onderstromen. Lagen aanbrengen. Ja, ja, zeg u dat wel, schrijven en schilderen is een kunst an sich en heel moeilijk. Er vallen mij in het hedendaags bestel toch wel een handvol verscheidene dingen op. O.a. dat degenen die zo fervent akties tegen de overheid organiseren eksakt hetzelfde gedragspatroon en bij nadere kennismaking, ook dezelfde karakter struktuur vertonen als de machthebbers die zij bestrijden. En verder werd mij in het verlengde daarvan bewezen dat, een snel veranderend wereldbeeld ten spijt, de mensen hetzelfde bleven. Waren gebleven. Er bleek tenslotte geen noemenswaardig verschil te bestaan tussen de jongere generaties en hun uitgebluste mama's en pappa's; de uitzinnige outfit van bizarre kledij en kleurige lappen ten spijt. Zelfs de XTC en groepsex vermochten hierin geen verandering te brengen.
Regelmatig doken van mijn hand ingezonden brieven op in dag-, week- en maandbladen. Meestal waren het sarkasties-humoristiese brieven, die mij als ras kunstenaar net weer van een andere kant lieten zien. Pose, of een speciale manier om regelmatig de publiciteit binnen te dringen? Weet ik veel! Een beetje insider in de cultuur uitdragerij breekt al spoedig het koude zweet uit wanneer hij de toestand in de kunstwereld op zijn werkelijke merites beschouwt. Oké. Van welke zijde is hulp te verwachten? Van geen enkele en dat is maar goed ook want dat wijst de man cq vrouw in de straat op zijn eigen verantwoor-delijkheid. Het meedogenloos kapitalistische klimaat heeft de schrijvers en beeldende kunstenaars bedorven. Ze zijn eerloos, wezenloos, laf, slap en week als natte broden. Hun l'art pour l'art-mentaliteit heeft zijn seniele uitwerking niet gemist. Het heeft in Nederland altijd als kommersieel, dus verwerpelijk gegolden aan 'het publiek' te denken. En daarmee heeft men het probleem om trouw te blijven aan jezelf en je doelstellingen en tóch te zorgen dat je tekst en beeld zich laten veroveren en uitnodigen zich te laten veroveren, niet opgelost maar weggedacht; onder ginds de blubber van het maaiveld. De gevolgen hiervan zijn de schrijvers en schilders niet bespaard gebleven. Terecht. Wanneer ik mij onttrek aan deze grote lulligheid is dat mijn goed recht. Tenslotte ben ik autonoom en heb ik voor het gros van mijn geachte collegae alleen nog maar de grootste minachting. En wanneer ik mij op mijn hoogstpersoonlijke wijze tot het publiek richt is dat alleen maar gelukkig voor mijn vakbroeders; of ze dit nu sjiek vinden of niet. De mensen worden er weer eens aan herinnerd dat er nog zoiets als schrijvers en schilders bestaan met guts, guts en nog eens guts . In de kunstwereld heerst veel schaamte en bescheidenheid. Meestal terecht, naar mijn overtuiging. Het is ook moeilijk en men heeft de schijn ook vaak tegen zich. Het kunstenaarschap is immers zeer nauw verbonden met de maker; een boek of schilderij kleeft onlosmakelijk aan degene die het schreef. Niets aan te doen. Een fabrikant van steunzolen probeert ook zijn tinnef aan de man te brengen en wie verwijt hem in dit streven enige ijdelheid? Waarom zou een auteur of beelend kunstenaar dan niet pogingen in het werk stellen zijn produkten onder de aandacht te brengen? Anderen doen het niet voor hem. Ik laboreer als genie immer aan een overladen programma. De typische sores van een maksimumlijer. Daarmee sta ik uiteraard op de schouders van vele collegae, want waar hun plafond eindigt begint nu eenmaal mijn vloer.
Ik zou tot slot van dit auto interview mijzelve willen afvragen, of ik nog iets speciaals tot de Friezen in het bijzonder en eigenlijk vooral deWaadhoekers in het bijzonder, zou willen zeggen. En ja hoor! Jetzt komm ich.
Ik zou voor deze, door mij als een hele eer ervaren gelegenheid het volgende willen zeggen: 'Gij, Waadhoekers, looft de Heire der Heirscharen, zing de psalmen en gezangen als vanouds, maar niet uit de nieuwe bundel en hou ondertussen vooral uw kruit en tondeldoos droog, want nooit geschoten is altijd mis. Denk maar bij uzelf in alle ootmoed met een bezwaard hart; Holland? Kleinkutkolereknekel land! Mijn innigste wens, mijn steeds terugkerende droom is dan ook mij nog eens van de Noorderlingen te distantiëren. Om voor mijn vertrek tijdens de noen met u samen uw patatten te bakken in eethuis De Kaai waar het goed toeven is. Om uw bieren te tappen in het bierhuis of café De Mislukking op de vlakte. Opdat we nog eens samen onder de zware, lage luchten van het Bildt te mogen gaan, stapje voor stapje met het regenscherm paraat, recht zo die gaat. Van horizon naar horizon, vervolgens naar de einder van de dubbele regenboog, van zeep, zand en soda tot graniet. Samen zullen wij dan stil staan bij de slag van Warns. Samen in alle rust de onrustig overwiekende, schril krijsende stormvogel nauwlettend gade slaan opdat wij de voortekenen kunnen interpreteren. En samen uw morsige etablissementen betreden, uwe heir banen begaan van draf naar vol galop of u daar van terug heeft valt nog te bezien...'.
|
