Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 44. Joy
Baar me nu, sprak ze. Ik heb verwachting afgeleerd. Nu kan ik leren bij je zijn. Nu mag je weten dat ik een meisje ben geweest, je meisje, het meisje, 'Korè' zoals je me eens hebt genoemd.
Hij baarde haar. Haar eenzaamheid werd zichtbaar als een kruin in zijn schoot. De dageraad bracht waarheid aan het licht. De enige echte waarheid. De waarheid van de knop. Helder schijnend in de onzin van de afwezigheid.
- Ik heb je nooit verraden, zei hij zacht.
- En zij: Ik heb altijd in je geloofd.
En hij verscheen aan haar. De sporen van een echt geleden leven bewezen dat hij nu werkelijk geworden was: zijn bril, zijn eigentijdse kleren, zijn uitgedunde haardos, de corpulentie van een veertiger.
- Krijg ik nu eindelijk een kus? vroeg ze.
Hij glimlachte.
- Wat ben je ongeduldig. Je krijgt je kus. Je hebt je kus al gekregen. In gedachten. Wat komt zal zijn wat het is, als je er maar naar uitkijkt. We hebben nog een zee van tijd.
Ze knikte. Ze hadden nog een zee van tijd. Het was al laat en toch nog vroeg. Wat was ze rustig nu. Ze ging achter de piano zitten.
- Zal ik wat voor je zingen?
Ze wachtte zijn antwoord niet af. Ze zong. Ze zong een weemoedig lied. Mahler. Maar de weemoed van het lied kon niet verbergen wat er langzaam in haar groeide, alles-overstemmend, weergaloos, duizelingwekkend diep, nooit meer te schenden en stil, uiteindelijk ingetogen stil ... vervuld van de roerloosheid waaruit de dans geboren wordt.
- Ik noem je 'Joy', zei hij. Gezegend zij je naam.
feedback van andere lezers- geertje
Het kortste stukje ooit van jou gelezen, bij verhalen (denk ik).
een tedere toon...
"Maar de weemoed van het lied kon niet verbergen wat er langzaam in haar groeide, alles-overstemmend, weergaloos, duizelingwekkend diep, nooit meer te schenden en stil, uiteindelijk ingetogen stil ... vervuld van de roerloosheid waaruit de dans geboren wordt".
"nooit meer te schenden en stil"
dit is ontroerend , dit stukje, goed geschreven.
amai...
groet, geertje - jean_loeckx
Ik had het al gemerkt hoor, Vs, je bent goed in “ja!’s” , in volmondige, ganshartige “ja !’s”.
Weerom die overgave.
“No is the wildest word.” schreef Emily Dickinson ooit.
Jij doet me soms daaraan twijfelen.
Sommige dinghen (sic) zijn onbestaande meer waard.
Zoals die kus - dacht ik - toen ik het al zo lang geleden las.
“Wat ben je ongeduldig. Je krijgt je kus. Je hebt je kus al gekregen.”
Die heb je al gekregen in gedachten, en in gedachten zijn die meer waard.
Absoluter en vrij van veinzing.
PS
Alleen misschien een tikkeltje te passief ontvankelijk (braaf) vrouwelijk ?
En of all men : Paulus ?
Ik weet het hij IS alle mannen, maar de liefde werkt zo niet, dat weet je.
Misschien ligt daar een verschil in maturiteit met Rdx.
Vansion: Wel ... Ik weet het zelf ook allemaal niet zo goed. Elke ja houdt neen(s) of minstens opgave in ... Dat is niet romantisch maar realiteit.
Misschien is deze JA en de hele ja van Clandestien enkel volmondig in theorie. Wat ontbreekt is belijdenis. Denk ik (soms een beetje)... - Ghislaine
Het roept de wazige sfeer van prille liefde, elkaar verkennen op. - commissarisV
Ik ben vooral bedwelmd door de serene rust die de tekst bij me doet ontstaan, 'een' : het is goed nu...dit moment is het toppunt van ontvlezen...het puurste sacrale moment. Hoe elkeen éénzelfde tekst zo anders kan percipiëren, dat is toch wonderlijk hé !
Vansion: Ik denk dat dat dicht ligt bij wat ik zelf bedoelde toen ik het schreef ... Nu bekijk ik het anders ... Ja vreemd ... Dat is het voor- en nadeel van suggestief te schrijven zeker ...
|
