|
< terug
Slakkengang.
Ik ben mij nu al uren aan het voortslepen en er lijkt geen einde aan te komen. Toch is de overkant halen een doel, maar blijkt geen sinecure. De handigheid van een huis boven je kop gaat teniet in de niet aflatende last van het meezeulen ervan! Het laat sporen na. In mijn geval slijm. De druk is dan ook zwaar, letterlijk en figuurlijk. De overtocht gevaarlijk. Dat bewijst mij het frequent terugkerende gekraak van één van de soortgenoten die zijn doelstelling niet haalt. Uitgesmeerd vormen zij het niet meer zo levende bewijs van onze evolutie om sneller te worden. Eén die broodnodig is om ons van een zekere ondergang te redden.
Want we moeten naar de overkant, elk jaar opnieuw. Ons voorbestaan hangt ervan af. Een onweerstaanbare drang. Dit samen met het feit dat onze vrouwtjes daar huizen, noodzaakt deze steeds weerkerende dodentocht. In slow motion.
Eén zwarte strook scheidt ons van een drie dagen durende voldoening, want het is heus niet alleen ons voortbewegen dat wij in een gezapig tempo beleven. Dat is één van de voordelen aan het nadeel. Bij nader inzien, het enige.
Die zwarte strook is biljartvlak, heel goed verlicht en bij regenweer best te pruimen. Je glibbert er overheen! Jammer genoeg alle richtingen uit.
Als je dan weet dat een rechte lijn de kortste afstand tussen twee punten is, puilen je ogen uit hun kop. Rechtaan, rechttoe…zo die kruipt… een regelrechte Utopie!
Dat onze vrouwtjes die oversteek niet wagen, ligt voor een deel aan hun koppig zijn. Ze vertikken het om daarvoor hun huis uit te komen! Ze spelen het spel hard, wij Russische roulette. Het is nu eenmaal een slakkentraditie aan vrouwenkant om niet gewillig over te komen. Dus blijven ze waar ze zijn. Wij komen toch!
Slijmen van onze kant, helpt geen zier en geloof me, als er iets is waar we goed in zijn, is het dat wel!
Als ik merk hoeveel van mijn mannelijke collega's hier weeral een dood spoor trokken, bekruipt mij de zin om rechtsomkeer te maken. Kunnen zij mooi de boom in.
Een jaar langer op mijn honger zitten is dan weer het niet zo fraaie vooruitzicht en dit is zelfs naar onze maatstaven lang te noemen. Een huisje voor twee lijkt de enige oplossing, ware er niet mijn ongelukkige jeugd. Vader uitgesmeerd, moeder nooit gevonden en het feit niet tot de meer gegoede Wijngaardslak te behoren, laten weinig ruimte tot toenadering. Dit verklaart waarschijnlijk voor een deel het tweeslachtig gevoel dat ik meedraag. Soms voel ik mij vrouw in het keurslijf van een mannelijke huisjesslak. Evenzoveel keer is dit omgekeerd.
feedback van andere lezers- geertje
"Slijmen van onze kant, helpt geen zier en geloof me, als er iets is waar we goed in zijn, is het dat wel! "
heerlijke zin !!!
leuk stukje, origineel in elk geval...
liefs
dannycant: :-) dank je
groeten - Ghislaine
Heerlijk stukje Danny. Je bent een topper.
dannycant: bloos...... :-)
bedankt en groetjes - Rakker
Zeer grappig!
Anne
dannycant: dank je.....:-) groetjes - puk
Heel geestig, lekker slijmerig.
dannycant: ja he, jakkes......:-)
bedankt en groeten
|
