Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 040. Blauwbaard 1
Een eigentijds eureka ontsnapt mij: "YES!". Tegelijk presenteer ik victorieus het teruggevonden voorwerp aan de zon die prompt zijn concurrent in de hand van Cériel doet verbleken. In plaats van vreugde, dankbaarheid, opluchting of whatever een weldoenster verwacht, zie ik in de blik van Cériel niets dan afgrijzen. Verbaasd richt ik mijn blik op mijn hand. Er kleeft bloed aan. Het sleuteltje kleurt rood. Met mijn zakdoek wis ik de sporen van Vangenechtenbloed -ik ben de laatste die daarmee een ander wenst te besmetten- en overhandig de sleutel plechtig aan Cériel. Verwoed begint deze hem met zijn slippen op te poetsen. De hele vertoning begint me opeens danig te generen. Ik open de voordeur, die al maanden niet meer vanzelf in het slot springt, met een aanmatigende zwier. Tot overmaat van ramp glipt dat verdomd stuk roestkleurig gezelschap op vier poten triomfantelijk binnen. Cériel volgt schoorvoetend. En, neen, hij trekt niet naar boven. Hij vat post op de trap en barricadeert mij met schorre stem: "Ik héb haar niet vermoord. Ze was al dood toen ik aankwam. Ze lag op de drempel." Empathie voor dummy's - tip één: Luister. Ik maal mijn woorden in mijn keel, tot ik plots het verband snap tussen het bebloede sleuteltje en moord. "Blauwbaard?" Het ligt eruit voor ik het goed en wel besef. Cériel richt zijn ogen op mij. Het lijken wel vuurwapens. "Jij denkt dat ik gek ben hé? Iedereen denkt dat ik gek ben. Ik weet best wel dat ik Blauwbaard niet ben. Het zijn zij die dat denken!" "Zij?" Perfect antwoord is dat. Empathie voor dummy's - tip twee: Toon belangstelling. "Zij, de stemmen, bedoel ik, de stemmen van de onschuldige slachtoffers. Zij houden mij voor Blauwbaard. Hoor jij ze dan niet?" De stemmen van de onschuldige slachtoffers … van de vrienden van mijn vader … en of ik ze hoor. Ik knik. "Maar ze vergissen zich. Ik heb haar niet vermoord. Niet haar …". Cériel staart naar de sleutel in zijn handen. Hij rilt. Hij lijdt zichtbaar. Je moet Michel Foucault heten om een geschiedenis van de waanzin te schrijven. Je moet Tanne Vangenechten heten om waanzin te lezen als een palimpsest dat smeekt overschreven te worden. Het is sterker dan mezelf. Ik hurk neer en, terwijl ik mijn toegetakelde handjes bedachtzaam betast, vervang ik de oude leugens door nieuwe: "Blauwbaard heeft niemand vermoord, Cériel. Weet je dan niet hoe het echt is gegaan?" Ik kijk hem niet aan; in geen geval mag ik mijn verbeelding door zijn reactie laten inkleuren -ajuus empathie; eens dummy, altijd dummy- en vervolg:
" Blauwbaard was een bloedmooie man. Een mysterieuze diepblauwe gloed gaf niet enkel zijn baard, maar ook zijn heldere ogen, zijn zuivere huid en zijn edele inborst een betoverende aantrekkingskracht. Hij woonde in een prachtig paleis op een heuvel. De dorpelingen, die hard moesten werken voor hun brood, beweerden dat hij schatrijk was. Op marktdag begaf hij zich met paard en kar onder de mensen, om zijn boodschappen te doen. Het gebeurde wel eens dat hij een meisje meetroonde. Want Blauwbaard was eenzaam en verlangde naar een vrouw. Maar het duurde nooit lang of het meisje werd teruggestuurd naar huis. Eenzaamheid leer je niet zomaar af…"
Ik blijf mijn ogen met mijn oogleden beschermen. De ademhaling van mijn toehoorder verraadt dat hij aan mijn lippen hangt.
feedback van andere lezers- commissarisV
...alhoewel Antonin Artaud ook niet mis was met waanzinnige dingen... :-)
Vansion: Ik weet niets over waanzin hoor ... Enkel allerlei over de rol van gekken in de literatuur van de zeventiende eeuw.... - Leona
Eenzaamheid leer je niet zomaar af ... dat is een zin die staat als een huis,
ja An, ik pik hier maar in want van bijlezen komt toch niets in huis, ben al blij dat ik elke dag de nieuwe verhalen op de site kan bijlezen, misschien komt het er ooit van, in een boek :))
Vansion: Veel te mooi weer om bij te lezen, behalve voor de pietzakken met draadloos internet. Ik sta ook achter. Enfin ... ik teer schaamteloos op mijn reserve.
Dat van die eenzaamheid is gewoon waar, vrees ik. Heb het dus maar in een sprookje ingekapseld. Misschien is het daar verteerbaarder. - jean_loeckx
Dit vind ik een mindere passage, An, omdat ik niet vat van waar die Blauwbaard opeens komt.
Ook Foucault stoort hier, vind ik.
Je bent alles behalve pedant, en hier wek je een beetje een valse indruk.
En te weinig mensen weten wat een palimpsest is, en gaan zeker je beeld van een overschreven perkament dat Tanne nog eens wil overschrijven niet vatten (ondanks Eco), denk ik weer.
Het is een zeer knap en raak beeld, maar weinigen rekken zich uit om het woordenboek – dat dikwijls vlak voor hun neus staat – te raadplegen.
Moeilijke woorden moeten echt de moeite waard zijn of absoluut onvervangbaar, vind ik. En dat is hier ergens het geval, maar door de entrechat van dat dubbele “overschrijven” is het teveel verwacht van de lezer - hetgeen eigenlijk zeer spijtig is. Je moet hier de lezer tenminste optillen tot aan dat beeld – het een ietsje meer omschrijven ? (Het is een paradox, een klassiek werk is een werk dat de lezer optilt tot het niveau dat nodig is om het te kunnen lezen. Denk ik.)
Ik ben nogal negatief geweest hé,
want de tekst blijft zelfs ondanks Foucault en Blauwbaard zijn uitstekend niveau behouden.
Maar ik ben geen plotlezer waarschijnlijk, er ligt voor mij al vlug teveel voorlopig onbestemds voor het rapen – het concrete (detail) voelt voor mij eerder als uitweiding of beperking aan dan als herkenbaarheid of hint.
g
Vansion: Nu heb ik lol. Echt heel veel lol. Want jij reageert hier als mee-schrijver en niet als lezer. I like it.
Jean, De structuur van RDX is intentioneel: mijn eigengereid verhaalpuzzeltje. Blauwbaard komt hier idd. uit de lucht vallen. Je kunt van veel paragrafen exact hetzelfde zeggen. Het verhaalde hangt met haken en ogen aaneen. Er is volstrekt geen oorzaak-gevolg-keten te vinden zoals men de realiteit gebruikelijk beschouwt. Waar ik mij mee amuseer is die volgorde te hanteren die ik zelf kies, maar wel zo te schrijfbreien dat het voor de lezer niet teveel opvalt: vaak via associaties, flash backs, toevallige samenloop van omstandigheden ... de ganse trucendoos ...
Ik heb Blauwbaard nodig. Later komt hij terug. Ik zou het ordinair gevonden hebben Cériel van bij het begin in die richting aan te kleden. Ik kon hem een baard gegeven hebben, hem in een gekraakt kasteeltje doen wonen... Zo lossen andere schrijvers dit op.... zand in de lezersogen. Ik gebruik niet meer zand dan nodig... hier iets te weinig ... gezien je reactie ...
Ja: Foucault mag eruit. Ik wil gewoon mijn bronnen vermelden. Misschien hoeft dat niet.
Dat palimpsest. Groot gelijk heb je. Er wordt straks nog wat verdergewerkt op dat beeld. Ik zal er inderdaad op letten dat ik het woord ook duidt. In deze context zie ik dat niet direct zitten; maar binnen enkele paragrafen wél. Misschien kan een lezer toch eventjes teruggrijpen? Of is dat te veeleisend?
Plotlezers van schrijfschooltjes gaan mijn werk grondig afkeuren. De plot klopt als een bus, maar is schriel. Een scheet, zei Das, dat is juist. Ik zou niet weten waarom ik het van een plot zou moeten hebben. Mijn werk is anders gestructureerd. Dat heb jij bij Clandestien zelf ontdekt. In RDX wordt enkel de indruk van plot gewekt... om de lezer niet al teveel te verstoren ... al kan een beetje ontreddering geen kwaad. We zitten halfweg. Wie tot hier geraakt is, zal nu niet meer afhaken ...
Je bent een slimme lezer, Jean. Als ik er ooit in slaag het wachtvermogen van om het even wie uit te rekken (en dat is dan toch wel wat ambitieuzer dan gewoon spanning opwekken) zal ik een goeie schrijver geworden zijn. In de zone van onbestemdheid , daar waar de mens zijn pedalen kwijt raakt, is vruchtbare grond. Het enige alternatief om een geschenk aan te bieden aan iemand die er niet op zit te wachten is behoefte creëren. Dat vind ik manipulatie. Er wordt tegenwoordig veel aan gedaan. Ik probeer ruimte bij te maken... een heel klein beetje ruimte ...
Ik heb graag dat je kritiek geeft. Ik denk dat ik vaak teveel van een lezer verwacht. Dat moet ik afleren. Bedankt dus. - Das
Luchtiger, de verpakking dan toch, niet de inhoud.
Vansion: Dat komt door het warme weer hé. Al die onderrokken kosten teveel zweet momenteel ... al geven ze de indruk van brede heupen .... - feniks
Die Blauwbaard komt hier wel iets té veel uit het niets. Geeft de lezer op dit moment een slecht gevoel (ben ik dan zó dom dat ik het niet begrijp...), dit dan een paar paragrafen later uitleggen, is als vijgen na Pasen.
Oh ja, over dom gesproken, ik weet inderdaad niet wat een palimpsest is. En als het je kan troosten, voor entrechat kan ik ook niet onmiddellijk een behoorlijke verklaring geven.
Hoe ging dat weer over die potten en die ketels ...?
Vansion: In mijn leventje komen ook soms dingen uit het niets.Dat vind ik plezant. :D
OK Ik ga dat palimpsest uitleggen. Dat is echt wel iets héél tofs.
Ik heb zoveel boeken gelezen waarin ik niet alles begreep. Dat heeft toch niets met domheid te maken? - geertje
An, magistrale zinnen zitten hierin...je weet dat ik daarover val, en blijf liggen om ze écht in me op te nemen !
het einde...is "het" einde
knap
Vansion: dankje geertje. mooi gezegd: dat 'blijven liggen'... op de drempel... (De geliefde van Blauwbaard in een versie van Bela Bartok zegt ook zoiets: Ik zal blijven liggen op je drempel ... Dat heeft iets onvertaalbaars...) - aquaangel
Neen, ik draag geen petje, maar voor jou speciaal wel zodat ik hem af kan doen.
Ik heb de aangeboren afwijking om altijd ergens achteraan te beginnen, ik heb dan ook eerst blauwbaard 2 gelezen en dan nu pas 1.
Vreemd, ik weet, maar kan er niets aan doen. Misschien doe ik je verhaal te kort aangezien doch eindig ik waar jij begint
met een eigentijds eureka: "YES!".
groetjes Angel
Vansion: Aan de achterkant beginnen moet kunnen ...;)
Maar neen, jij doet mijn verhaal niet tekort ... Doe gewoon maar je zotte zin. Dat doe ik ook. - kronos
een aantal nieuwe elementen...ik lees verder!
Vansion: ok bies (is dat jouw voornaam?) - thijl
Heeft de voornaam Cériel van de heer Warmoes een omineuze betekenis? Of is het slechts toeval dat die voornaam veel wegheeft van het Engelse ' Serial' zoals in 'Serial killer' wat ene heer Blauwbaard volgens een andere versie van die vertelling blijkt te zijn.
Vansion: Haha. Neen, de keuze voor die naam heeft louter te maken met de keimooie klankcombinatie. Bovendien betekent de wortel k?r- '(bijen-)was' in het Grieks. Maar jouw associatie is perfect! Nu weet ik zeker dat ik die naam moet behouden.
E?n van de dingen die ik in mijn boekje probeer is de lezer confronteren met zijn eigen wantrouwen... Ik hoor je dus graag 'bekennen'.
|
