Volg ons op facebook
|
< terug
Lotsbestemming 4/5
"Misschien weet de oudste het wel."
"Dat is mogelijk. Maar dat kunnen we hem nooit vragen, want dat is verboden."
"Weet je waarom?"
"Nee, dat weet niemand, maar die regel is er al van voor mijn tijd als begeleider."
"En niemand heeft ooit geprobeerd om…"
"Toch wel, Dirk. Een paar, zeer lang geleden, maar die hebben ze nooit meer terug gezien."
Dirk kijkt nog even naar de oude man, die nog steeds beelden zit te maken. Deze maal lijkt het op een spin, maar dan groter dan diegenen die hij kijkt van op de aarde.
"Waar haalt hij toch die verbeelding?"; vraagt hij zich af.
"Dirk, je kunt hem beter uit je gedachten zetten. Hij wordt tijd dat je start met het verwerken van je leven op aarde."
"Waarom?"
"Hoe sneller je, je vorig leven verwerkt, hoe sneller je op weg gaat naar je nieuwe bestemming."
"Dat moet je me eens uitleg…"; zegt Dirk, maar merkt dat de begeleider plots naar iets luistert.
"Dat kan later misschien. Er zijn nieuwelingen aangekomen, die ik moet bijstaan."
Dirk staart de vreemde man verbaasd aan en ziet hem plots in het niets oplossen. Even kijkt de journalist om zich heen en trekt dan schouders op.
'Ook goed, dan zal ik het zelf moeten uitzoeken.'; denkt hij.
Maar maanden gaan voorbij, terwijl hij niets meer te weten komt van de mensen die hij vragen stelt. Soms keert hij terug naar de rand van het plein en staart naar de oudste die daar steeds beelden zit te maken. Toch durft hij niet meer om het plein op te gaan. De waarschuwing klinkt nog steeds na in zijn hoofd. Na zijn bezoek aan het plein keert hij terug in het appartement van zijn zus, waar hij zijn intrek in genomen.
Taya zit hem met een ernstig gezicht op te wachten. Hij kijkt haar verbaasd aan, want ze lijkt anders. Heel de kamer heeft een andere uitstraling. Hij voelt het dadelijk.
"Broer, ik moet afscheid nemen. Vandaag weet ik wat mijn volgende bestemming is."
"Afscheid nemen, Zus. Waarom? Kan je niet langer blijven?"
"Nee, Dirk. Het bijna zover. Ik kan elk ogenblik verdwijnen."
"Je hebt gelijk, Taya. Het lijkt wel alsof je steeds meer doorzichtig wordt."
"Dat klopt, Dirk. Ik kan elk ogenblik verdwijnen."; fluistert ze, terwijl op hem toeloopt.
Beiden omarmen elkaar, maar nog voor Dirk haar in zijn armen kan sluiten verdwijnt ze. Even voelt hij nog haar vreemde uitstraling, dan is ze verdwenen. Een tijdje nadat Taya verdwenen is, blijft hij voor zich uitstaren.
'Het leek wel alsof ze mijn zus niet meer was.'; denkt hij ontsteld.
Langzaam komt hij tot het besef dat hij hier alleen is. Even staart hij naar de kalle muren en vraagt zich af hoe dit komt. Maar de muren bezorgen hem een gevoel van eenzaamheid, dat steeds sterker wordt.
Als de begeleider een paar dagen plots zijn gevoelens opvangt, haast hij zich dadelijk naar de journalist. Als de begeleider materialiseert, zit Dirk op de vloer, wezenloos voor zich uit te staren. Zijn gedaante is veel donkerder gekleurd, dan een paar uur geleden.
"Je moet je herpakken, Dirk De groot. Anders zak je nog dieper weg in de vergetelheid."
Langzaam kijkt Dirk omhoog naar de begeleider. Tezelfdertijd merkt hij dat zijn omgeving veel donkerder geworden is.
"Wat is er gaande?"; vraagt hij verschrikt.
"Deze omgeving is het gevolg van je gemoedstoestand. Je moet je herpakken, Dirk. Want hoe dieper je zinkt, hoe langer het duurt voor je klaar bent voor je volgende bestemming."
"Ik denk dat ik hulp nodig heb, begeleider. Alleen kan.."
"Niemand kan je daarbij helpen. Ieder individu moet voor zichzelf de juiste weg kiezen."; fluistert de begeleider.
Dirk staart hem aan, terwijl de vreemde man verdwijnt en blijft alleen achter. Hij voelt zich verloren en ziet zijn omgeving nog donkerder worden. Wat hij ook probeert, hij geraakt er niet uit. Plots ziet hij echter een lichtpuntje in zijn donkere omgeving.
'Irene, waar ben je? Jij wist altijd wat er moest gebeur….'; denkt hij en plots staat hij in zijn huis.
Verbaast en verschrikt kijkt hij om zich heen. Ook hier is het schemmerdonker om hem heen, alleen het lichtje van het inbrekers alarm flikkert.
'Ik ben in mijn huis.'; is zijn eerste gedachte.
Maar is het inbeelding of is het echt. Dan loopt hij langzaam de gang in, maar blijft plots naast het venster staan en kijkt naar buiten. Ook daar is het donker. Maar de straatlichten branden.
'Ik ben terug op aarde.'; denkt hij.
Plots schrikt hij als het licht in de gang plots oplicht. Dan merkt hij Irene, zijn vrouw op, die de trap afkomt. Ze heeft die korte half doorzichtige pyjama aan, die ze altijd droeg als ze hem wilde verrassen.
'O, wat verlang ik naar haar. Kon ik je maar omarmen.'; flitst het door zijn gedachten, terwijl hij instinctmatig een stap opzij doet.
Irene loopt hem voorbij, terwijl Dirk haar onzichtbaar volgt. Ze loopt naar de keuken en neemt een flesje water uit de ijskast. Terwijl ze er een slok van neemt, kijkt haar man haar aan. Dan merkt hij dat zijn donkere kleur langzaam maar zeker afneemt en steeds witter wordt.
Irene plaatst het flesje terug op zijn plaats in de ijskast. Dirk merkt dadelijk het flesje bier op, dat in de ijskast naast het flesje met water staat. Irene blijft even naar het flesje bier kijken.
"O, Dirk was je maar hier."; fluistert ze.
Dan sluit ze de deur en verlaat weer de keuken. Als Irene naar de tafel toeloopt, kan Dirk de tranen in haar ogen zien. Even staart ze naar een krant die op de tafel ligt. Hij schrikt als hij de woede van Irene voelt. Ontstelt kijkt hij zijn vrouw aan. Ze was altijd een vredelievende persoon en nu...
Irene draait zich plots om en kijkt om zich heen. Het lijkt wel alsof ze zijn aanwezigheid aanvoelt. Dan verlaat ze de keuken en rent de trap op. Dirk kijkt even naar de krant en schrikt.
-Vrijgesproken bij gebrek aan bewijs.- luidt de hoofdtitel, met daaronder een foto van enkele mannen die glimlachend het gerechtsgebouw verlaten.
'Dat is de man die ik op het spoor was.'; denkt Dirk en loopt naar de trap toe.
Op hetzelfde moment merkt hij dat de voordeur op een kier staat. Ook het lichtje van het alarm brand niet meer, merkt hij op. Hij schrikt hevig, als hij een vreemde stem hoort zeggen:
"Mevrouw De groot, u had u beter niet kunnen bemoeien met dingen die u niet aangaan."
Terwijl de trap oprent, vraagt Irene:
"Wat ga je doen, killer? Mij ook doden."
"Zo luidt mijn opdracht, mevrouw."
"Toch zou ik graag nog weten wie mijn man vermoord heeft."
"Dat was ik. Ik ben de man die, die vervloekte snuffelaar zijn verdiende loon bezorgde."
Dirk staat intussen achter de man en slaat toe, maar zijn hand gaat doorheen de man, zonder dat het opgemerkt wordt. De moordenaar richt zijn wapen op Irene, terwijl Dirk zijn vuisten balt van machteloosheid. Grijnzend kijkt de moordenaar zijn slachtoffer.
"Zijn verdiende loon. Jullie misdadigers moesten ze….Dirk!"; zegt Irene, het laatste woord roept ze uit, als ze de gedaante van haar man achter de moordenaar opmerkt.
De moordenaar schrikt hevig en kijkt haar aan. Dan merkt hij dat ze ontsteld naar iets achter hem staart. Even is hij besluiteloos, maar dan draait hij zich langzaam om. Voor hem staat de man die hij gedood heeft.
feedback van andere lezers- Vansion
Wat een beklemmend verhaal ... en wat een vreemde omgekeerde werkelijkheid. Er zit zoooooveel in jou. Fenomenaal. Echt.
Maar ... ik zei het je al. Je hebt meer nodig dan woorden. Of een Ireentje dat van elke paragraaf een uitgebalanceerde bladzijde maakt ... Je tekst is niet af ...
Jelsi: Als ik maar meer tijd had.. Ik heb hier meer dan 800 ideeën voor verhalen op e PC staan. de meeste ongeveer 20 blz. Maar geen tijd om goed te leren schrijven. Dus probeer ik er het beste van te maken en mijn ideën zo goed mogelijk neer te schrijven. Bedankt voor je reactie..
|
