Volg ons op facebook
|
< terug
Ontsnap die hel!
Ontwaak je nog uit dromen als het leven een hel blijkt te zijn? Als tegenslagen overheersen en het pad dat voor je ligt uitzichtloos lijkt? 'Waarom dan nog,' is een prangende vraag die overheersen gaat en nergens ligt het antwoord binnen handbereik.
Er dreigt als het ware een spiraal van negativisme, waar eens in verzeild, er bijna geen weg terug is. De mooie momenten glijden ongemerkt voorbij. Het spartelen om je hoofd boven water te houden vraagt immers zoveel, dat er van genieten weinig of geen sprake meer is. Laat staan, de middelen.
Het voortdurend zoeken naar uitwegen slorpt al je energie op. Falen lokt meer falen uit! Dat is het gevoel dat de bovenhand krijgt. Het waarom er nog iets aan doen, in de wetenschap dat het telkens weer faliekant afloopt, ontneemt je steeds meer dat laatste beetje hoop, zodat je langzaam maar zeker gaat berusten in de situatie en alles zijn beloop laat.
Relaties gaan kapot, huwelijken ontbinden! Daar zijn hoegenaamd geen grote rampen voor nodig. Een paar tegenslagen na elkaar kunnen voldoende zijn om zorgvuldig geplande toekomstdromen aan diggelen te slaan. Een kind verliezen, ernstig ziek worden, problemen met drank. Het zijn maar een paar zaken die ernstige gevolgen kunnen hebben, en niet in de eerste plaats op het financiële aspect.
Waar je als gehuwden samen instaat voor de opvoeding van kinderen, en het inkomen meestal tweeërlei is, valt dit na een breuk allemaal weg! De 'partij' die met de kinderen overblijft (lees; die het hoederecht bezit), kent meestal ook de grootste problemen. Niet enkel op materieel vlak, ook het aangaan van een nieuwe relatie is een hele opgave, haast een avontuur en zeker niet vanzelfsprekend!
Het is een gegeven dat deze nieuwe relaties vaak bij voorbaat gedoemd zijn om te mislukken. Bij de partij zonder hoederecht, waar de kinderen slechts af en toe verblijven, liggen de slaagkansen in zo een nieuwe start héél wat hoger.
Co-ouderschap, het woord dat in vele oren als de ideale oplossing naar voren wordt gebracht, blijkt in de realiteit maar zeer zelden te werken. Scheidingen laten immers wonden na, escaleren vaak in hoogoplopende ruzies.
Getouwtrek rond de kinderen, alimentatiegelden die niet of nauwelijks betaald worden, verwijten! Allemaal zaken die een goede samenwerking steeds weer verhinderen.
Ook een ernstige ziekte kan voor onnoemelijk veel problemen zorgen, zowel persoonlijk als relatiegebonden. De mate van verwerken speelt daarbij een grote rol. Het aanvaarden, ermee omgaan, is voor uzelf al een hele opgave, het dan ook nog eens verlangen van je partner! Daar hebben velen het vaak zo moeilijk mee. Ze wensen de last alleen te dragen, sluiten iedereen buiten en trots weerhoudt hen ervan om de nodige hulp te aanvaarden. Kleine kloofjes kunnen zo uitgroeien tot brede afgronden. Elk staat aan één kant, en overbruggen lijkt een onmogelijke opdracht.
Het komt er dus op aan geen afstand te creëren, maar dicht bij elkaar aan te leunen door wederzijdse communicatie. Ook luisteren is een belangrijk gegeven, al is het maar om elkaar te begrijpen. Hulp van je partner is één ding, het ook nog eens kunnen of willen aanvaarden van derden, is een nog veel grotere stap.
Het is een vaststelling, geen verwijt, dat de meeste onder ons pas hulp zullen vragen als er echt geen uitwegen meer te bespeuren zijn. Het is een soort standvastigheid, (lees: koppigheid), om alle denkbare pistes eerst zelf te proberen. Vaak moet men dan nog worden wakker geschud om mondjesmaat vertrouwen te delen en uitgestoken handen te aanvaarden.
Een kind verliezen is dan weer jezelf verliezen. Eén van de grootste drama's die je kan overkomen. Zoiets is met geen mogelijkheid te verwerken. Het blijft je achtervolgen. In iedere foto, door elke verjaardag. Het herinneringsbeeld vervaagt misschien lichtjes door de jaren heen. Verdwijnen zal het nooit. Je draagt het de rest van je verdere leven als een diepe wonde, die nooit helen zal.
Velen zoeken troost in drank. Verliezen in alles en iedereen het vertrouwen en willen op die manier hun ongelukkig leven (even) vergeten, wat dan weer voor andere problemen kan zorgen. Je beleeft als het ware je hel op aarde.
De draad van vroeger opnemen, is niets meer dan ontsnappen uit het verslagen hoekje. Sommigen zullen daar in slagen, meestal met hulp van mensen om zich heen. Maar niet iedereen.
Blijf dus niet lopen met problemen, praat erover, neem mensen in vertrouwen en hou dat sprankeltje hoop. Een tegenslag mag immers geen eindpunt in je leven worden. Niet de zwartgalligheid die al je toekomstdromen genadeloos in zich opnemen wil. Probeer er uit te komen, sterker dan ooit. Tegenslagen zijn immers een deel van het leven. Alleen hebben sommigen ze meer dan anderen.
Eerlijk is anders………maar dat is het leven nooit
feedback van andere lezers- Mark_Vandis
...'alles zijn beloop laten' , Dit herken ik maar al te goed
Doch hoop houd de mens recht, en kan je niet ontnomen worden... als je het niet toelaat
Groetjes Mark
dannycant: Op hoop kan je leven.....heb ik ook gedaan...
bedankt voor je reactie....groeten - teevee
Vroeger trouwden de mensen voor het leven. Twee werd een en ze hadden het echt niet gemakkelijk. Vóór dat men trouwt, of gaat samenwonen, moet men er eigenlijk van doordrongen zijn dat het is voor zolang je leeft. Wegen en wikken voor men gaat beschikken!
"Dicht bij elkaar aanleunen" schrijf je. En DAT is het! Samen houden van elkaar en samen alles overwinnen. Van zodra er geen zielscontact meer is loopt het spaak. Uit elkaar gaan is vaak nog met méér zorgen opgescheept worden. En nadien vraagt men zich vol schuldgevoelens af: Liep het nu fout door die kleine onnozelheden? In een huwelijk vind men duizend redenen om te scheiden! Maar er is maar één om te blijven en dat is: vechten om gelukkig samen te blijven!
dannycant: Meer dan één waarheid haal ik uit jouw verhelderende reactie, waarvoor dank....
groeten - Leona
ik hoor net dat een mens 65 emmers water huilt in zijn leven,
of 1.800.000 tranen ... van pijn of verdriet, soms van geluk ...
dannycant: Ik tel enkel die van geluk..... :-)
Dat is echt wel veel, amaai...bedankt voor je fijne reactie en groeten - geertje
"hou dat sprankeltje hoop".
(danny, intussen heb ik een "grote sprankel" gevonden hoor )
onderhoudend schrijfsel, je leven overzien, lessen trekken !
knap
dank je voor je immer lieve woorden
liefs, van aan de waterkant, geertje
dannycant: Vasthouden....die sprankel...koesteren :-)
jij bedankt.... - aquaangel
Duidelijk geschreven, klare taal.
Gelukkig heb ik wel een goede co-ouderschap en kunnen alle nieuwe-, en oude partners met elkaar door één en dezelfde deur.
We gaan zelf met elkaar naar pretparken als het moet! Of vieren een verjaardag van een kind in 1 huis met alle wederzijdse familieleden. Ja, zo kan het ook. Dan is de relatie wel over, maar wederzijds respect en liefde voor de kinderen niet.
DAt delen wij in ieder geval, voor het leven.
xx
dannycant: Mocht het zo maar altijd kunnen.....helaas....
Vasthouden dit....groetjes en bedankt
|
