Volg ons op facebook
|
< terug
-1- Diagnose K.
Voor mijn broertje.
Het is een race tegen de klok, mijn adem klinkt zwaar. Kilometers asfalt glijden onder ons door. Maar niet snel genoeg naar mijn idee.
Na het verontrustende telefoontje, hebben we direct de familie bij elkaar getrommeld en zijn we in de auto gesprongen. Op dit tijdstip is het behoorlijk druk op de weg. Het landschap vliegt ongezien langs ons voorbij. Ieder in zijn eigen gedachten. Ik tel onmeetbare afstanden, puzzel met voorbij flitsende borden met plaatsnamen met elk zijn eigen herinnering. Utrecht zal na vandaag nooit meer gewoon Utrecht voor ons betekenen.
De radio staat aan, 'No limit' wordt er gezongen, was dat maar waar, dan gaven we nu nog meer gas dan geoorloofd is.
Aangekomen in het ziekenhuis ruik ik de muffige lucht van het middagmaal. Wat direct misselijk maakt. We zoeken onze weg en op de afdeling waar we moeten zijn worden we opgevangen door de zaalarts. Deze sluit de deur en we zijn allen doodstil in de kille ruimte. De man begint te spreken. Niet alles dringt tot ons door. Hij vertelt over het al gedane onderzoek, de rest krijgen we nog te horen. Met een half oor wordt er geluisterd door ons. Mijn moeder en haar ex-man willen naar hun zoon toe, zijn vriendin naar haar vriend. En ik, ik wil naar mijn kleine broer toe.
We schuifelen door de gang heen stappen een zaal binnen en daar ligt hij op bed. Licht nerveus stappen op hem af en knuffelen hem. Hij spreekt van kanker. We huilen en knuffelen hem nog meer. Het is oneerlijk. Achttien jaar, nog een heel leven voor zich. Hij vertelt over de longklachten waarmee hij is opgenomen en dat ze op de foto's uitzaaiingen hebben gevonden. Twintig pingpongballetjes in beide longen!
Het voelt hopeloos, en dat is het ook. In zijn buik zit ook nog her en der wat verspreid. De tumor bevond zich in zijn zaadbal, deze is eerder deze dag acuut verwijderd. Hij lacht en stelt ons gerust. Maakt nog een grapje dat hij 'hem' niet meer omhoog kreeg om nog snel wat zaad in te vriezen in verband met een toekomstige kinderwens. Hij houdt zich sterk. Ineens is mijn kleine broertje een man, die een gevecht aan moet gaan. Een zwaar gevecht.
--
Het eerste infuus druppelt en op de gang huilen mensen. Familieleden die op bezoek komen en het nog steeds niet kunnen geloven. Mijn broer maakt grapjes en doet alsof hij al moet kotsen. Zijn kamer is in twee dagen behangen met wenskaarten en bloemen.
Wij zitten bijna hele dagen aan zijn bed. Wanneer hij grappig probeert te zijn en aan zijn haar trekt dat zogenaamd nu al uit begint te vallen, heeft hij daadwerkelijk een pluk haar in zijn hand. Er wordt opnieuw gehuild.
Het kotsen duurt nu al dagen. Het bakje wat op een eierdoos lijkt, is soms te klein, hij spuugt hulpeloos over de rand. Wij zijn al geroutineerd in het opvangen en assisteren aan zijn bed. Maar het doet pijn om hem zo te zien lijden. Soms neem ik mijn dochter mee, zij is nu negen maanden, en net zo kaal als hij, wanneer ze op zijn schoot zit, maak ik een foto. Als herinnering voor later.
Het ene moment is hij kotsziek, en het andere moment vraagt hij om broodjes frikadel, of een Big Mac. Wanneer hij deze opeet weet hij dat hij ze daarna ook weer zal uitspugen. Alles lijkt zo hopeloos, doelloos, eten, drinken, kotsen, en dan altijd maar die eeuwige piep van het infuus wat loopt, drup, voor drup, puur vergif. Zijn enige houvast.
Soms gaan er mensen dood. Over de gang rijdt een bed met daarover heen een laken, het lichaam afgedekt. Onderhand kennen we ook de andere patiënten, spreken hun familieleden in de rookkamer of op de gang. Het is verontrustend als we iemand dood zien gaan die in onze ogen meer kans op genezing had dan mijn broer. Maar in deze doffe ellende lijken alle kansen ver weg. Hij is even naar huis geweest en ligt nu weer voor een kuurtje. Hij is helemaal kaal, heeft zelfs geen wenkbrauwen meer. Een echt kankergezicht heeft hij nu. De baseballpet camoufleert zijn ziek zijn niet, het lichaam ademt ook de ziekte. Hij is afgezwakt, weegt nog maar de helft van zijn gewicht. Het is vreselijk hem zo te zien lijden.
Op een gegeven moment wil hij zijn begrafenis regelen. We praten over de muziek en zijn voorkeuren. Het voelt als iets onwezenlijks. Science fiction.
Zijn ogen staren in een diep donker omrande afgrond. En we vallen allemaal met hem mee.
feedback van andere lezers- geertje
angel, ik heb de schoonheidsfoutjes niet aangeduid.
leek me ongepast...nu
indien geen fictie,
veel steun en kracht
(ik denk aan je)
liefs, geertje
aquaangel: beter wel de schoonheidsfoutjes er uit pikken een
markeren, daarvoor ben ik hier.
dit alles speelt in 1995 dus nu niet van toepassing.
ben een beetje van alles wat aan het schrijven vele tijdperken door elkaar, ik zweef door alle zones heen, sneller dan het geluid.
ps. je vorige juf aktie, daar moest ik zo als omzetten naar zoals, dacht je nu dat ik het woord zo als in het verhaal terug kon vinden haha lees er steeds over heen.
zelfs naar tig-keren.. haha heel apart
ik wil het gewoon niet zien...
zo en nu moet ik zo werken gaan
toedeloeee - teevee
Pakkend! Komt bijna in elke familie voor. Heb het onlangs nog meegemaakt. Je weet pas wat het is als het je raakt!
aquaangel: precies, en dan is een tante, of een oom weer verder weg, niet minder erg, maar toch anders dan met je broertje
xx - Leona
doorheen tranen gelezen
aquaangel: kus - rinka
heel aangrijpend, zeker ook dankzij de manier waarop. met oog voor de beste woorden en de juiste sfeerschepping. ik weet niet of dit komt door je nauwe betrokkenheid of juist omdat je er al schrijvende afstand van kunt nemen. alleszins knap gedaan.
aquaangel: heel erg bedankt voor je mooie woorden.
ik denk door de betrokkenheid. maar misschien zit ik er naast..
xx - ivo
wat een toestand Aqua toch ...
Je zit al zo met je eigen beperktheden te vechten in een wereld die altijd maar één ding van je wenst ..
ik hoop dat hetgeen je vandaag treft zin mag hebben voor al wie rond jou en je broer staat, opdat het zinloze niet als overwinnaar hier kan zegenvieren ...
veel sterkte toegewenst ...
en nu het andere verhaal ...
aquaangel: Dank voor je aandacht
dat doet een mens goed
geen medelijden maar medeleven
Mijn broer hoort vandaag weer wat meer.
Er is beenmergpunctie gedaan, het zou leukemie
kunnen zijn, de eerste resultaten zaten dicht tegen kanker
aan hadden ze gezegd. Wat ik persoonlijk een nare uitdrukking
vind, alsof ze hem voorbereiden op de rest van de definitieve uitslagen...... x - Mistaker
Indrukwekkend, net als het andere verhaal.
Kus en knuffel,
Greta
aquaangel: dank Margreet voor je interesse ook dat geeft een mens kracht en steun
liefs - thijl
Hartverscheurend ;-( Heel knap hoe je de emoties weet te vangen in woorden.
aquaangel: dANK je thijl...........xx - _veerle_
Angelique,
Wat zeg je hierop... dat ik stil ben door het te lezen.
Het ontbreekt me nu aan woorden, en ook al is het bovenstaande al zo 'lang' geleden... heel veel steun van hier
groeten en liefs gewoon
aquaangel: xx dank je
|
