Volg ons op facebook
|
< terug
Geen Verhaal
Als kind vond Herman het al te gek om alles van hem af te schrijven in een verhaal. Zo creëerde hij een eigen wereld. Was hem die dag onrecht aangedaan door iemand, gegarandeerd dat die 's avonds wel op één of andere manier op zijn bek zou gaan in Herman zijn fantasie.
Op zijn veertiende schreef hij het eerste verhaal dat echt op een verhaal leek zoals hij dat kende uit de boeken die hij las.
Niet zonder enige trots, las hij het nieuwe verhaal voor aan zijn moeder. Zijn moeder, de eerste persoon op deze wereld die zijn verhaal mocht aanhoren, zijn eerste publiek.
Het was een herkenbaar verhaal, hen op het lijf geschreven, recht vanuit de buik. De hoofdpersonages waren niet toevallig gekozen. Je had de zoon en de mama alsook de papa die zijn 'overuren' met een jongere vrouw doorbracht.
Maar het verhaal had een happy-end, want mama en zoon wonnen een soort lotto en de papa en zijn mokkel kregen doffe ellende te verwerken.
Ondanks het sterke verhaal, het melige scenario en het mooie einde was mama niet echt te vinden voor de literaire carrière van haar zoon. Doch hij liet zich niet ontmoedigen en installeerde op zijn kamer een heus schrijfhoekje.
Alles was voorzien, alles had zijn eigen plaats. Hier zou hij zijn personages laten leven, falen, winnen, braken, verliefd worden, boos worden. Seks hadden ze nog niet, gezien zijn jonge leeftijd.
Doch wat Herman vergat was, dat je in mama haar huis geen meubelen verhuist, geen dingen op kasten kleeft, zonder je af te vragen wat haar ouders hiervan zouden zeggen. Juist, mama was bang dat die zo'n hoekje niet zagen zitten en haar hiervoor zouden terecht wijzen. Moeder werd dus gek van woede en tierend gaf ze instructies om het volledige hoekje op te ruimen en alle sporen te wissen.
Hij moest er ook niet aan denken om te schrijven want dat was voor slimme mensen en zij waren maar gewone mensen.
Hij begreep haar reactie pas jaren later toen hij vernam dat zijn vader ook zo'n tik had om af en toe te schrijven. Alleen verkondigde vader dat elke uitgever op zijn scenario zat te wachten.
Hoogmoed, daar kon moeder niet tegen.
Zij was als de dood dat Herman in zijn voetsporen zou treden, een dikke nek zou krijgen, naast zijn schoenen zou lopen.
Nu, zoveel jaren later heeft Herman een mooie carrière, is hij getrouwd, heeft hij zelf kinderen, een riante woning, een tweede verblijf in Italië. Hij heeft zelfs schoenen om naast te lopen, heeft alles of toch bijna alles een eigen plaats en heeft hij zelfs een eigen hoekje.
Maar, … Herman heeft geen verhaal.
feedback van andere lezers- erinneke
graag gelezen
JvB: Van harte dank, mijn excuses voor de late reactie. Gezien de enorme 'Boom' van mijn zaak, ontbreekt het me aan tijd om deze prachtige hobby verder uit te bouwen. - teevee
Iets klopt er niet geloof ik...Neem nu die zin:
'Doch wat Herman vergat was, dat je in MAMA HAAR HUIS geen meubelen verhuist, geen dingen op kasten kleeft, zonder je af te vragen wat DE OUDERS VAN ZIJN MOEDER hiervan zouden zeggen.'
JvB: Bedankt, ik meen dat het nu beter klinkt, ... - geertje
Jan, ontnuchterend einde !
JvB: Bedankt Geertje,
|
