Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 046. dr. Schoenmaker
Het negenendertigkoppige vlees in mijn kuip blijkt méér dan gestorven en zwaar geprepareerde kipkap te zijn: bereid om sloompjes voor kinderkoetsen gespannen te worden, een voorschoot van echtelijke dienstbaarheid voor te binden en op te lossen in de cocon van knusjes lief zijn voor elkaar. Ik baal. Negenendertig illusievissers achter mijn net. Drie keer dertien zwalpende flessen met een boodschap van liefde en vrede. Zal ik ze allemaal stukslaan? Lusteloos zap ik voort … tot ik plots bij Blauwbaard beland. Een sober fotoloos visitekaartje vermeldt doodleuk: Ik heb al zes vrouwen vermoord; word jij de volgende? Bij wijze van vrijwillige intoxicatie allumeer ik een Camel en stuur de man een virtueel knipoogje. Hij is momenteel niet online.
Ik vlucht naar de homepage. Misschien vertelt die mij waar ik in godsnaam mee bezig ben. De plotse confrontatie met het oranje ervan doet me kijken en zien wat ik voorheen niet heb gezien: dit oranje is flets en nep. Niets dat doet denken aan de sappige echtheid van peentjes en sinaasappels. De warme, gastvrije kleur van zuiderse gevels wordt hier voor mijn ogen genivelleerd. Mijn hele leven al hou ik zielsveel van oranje. Ik kan het geen seconde langer toestaan dat mijn lievelingskleur zo schromelijk gereduceerd wordt. Ik schakel over naar de 'witte kantoorversie'.
Een plopgeluidje leert me dat ik een berichtje ontvangen heb. O, wat spannend, maak ik mezelf tevergeefs wijs. Muisknopklikkend -leve de vooruitgang- haal ik post binnen van afzender Hans:
Dag Joanna,
De vrouwelijke seksualiteit fascineert me al jaren. Zin om een bijdrage te leveren aan mijn ontdekkingstocht?
Eenmalig, vrijblijvend maar daarom niet minder innig,
Hans.
Ik wrijf een stofje uit mijn oog, wikkel wat weg en weer op mijn stoel, sla mijn twee armpjes rond mezelf, betast mijn smalle schouders, mijn kleine borsten, mijn flanklijnen en mijn beweeglijke dijen. Ik stoot door naar het portret van Hans: een netjes gekapt, afgeborsteld heerschap met weemoedige koeienogen, dunne lippen en een iets vooruitstekende kin. Hans is twee centimeter te klein, een paar kilo's te dik en een paar jaar te oud om door mijn magisch selectievergiet te geraken. Wat maakt het uit? Ik plant een denkbeeldige dolk in mijn voorste hersenkwab. Het beeld van Marcel druipt van het bloed. Springlevend herstelt hij zich echter veel sneller dan ik hem toetakelen kan. Toch is dit ritueel niet geheel zinloos. Ik geef een teken. Ik wil dat hij zich koest houdt voor een poos. Ik antwoord per impulsief kerende:
Welja, Hans, waarom ook niet?
Groet van een grietje.
De wereld is een paar grammen onschuld lichter. Om te stijgen moet je ballast afwerpen.
Nog maar half bekomen van deze merkwaardige aanval van lef van mezelf -Jef Toets geeft geen teken van protest- heb ik al antwoord: plop - een gsm-nummer, een cijfercombinatie die de stem van Hans kan ontsluiten.
In de flat onder mijn voeten hoor ik het mij vertrouwde loeiende huilgeluid van Cériel. Het is zijn uur. Dra valt hij in slaap. Ik ben klaarwakker en boordevol dadendrang. Zonder maar bij één knopje te blijven hangen laat mijn mobieltje zich bewerken. Van heel dichtbij dringt een geschoolde tenorstem de wanden van mijn rechtergehoorgang binnen:" Met Hans, goedenavond." "Met Tanne, of liever, met Joanna," overarticuleer ik -de zweep van mijn dictiejuf kletst- , "ik ontving zonet een uitnodiging van u via RDX."
De man blijkt een dokterspraktijk te hebben in Kessel-lo, vlakbij Leuven-station. Dankzij de gezegende trein van kwart over negen ben ik binnen het uur tastbaar in zijn bereik. Blitz-rendez-vous doe je zó! In een mum van tijd sta ik mijn haren te kammen voor de spiegel, uitgedost in een combinatie van gereserveerde crème- en koffieverkeerdkleurige winterkleren. Mijn suède schoenen maken voor het eerst kennis met sneeuw. De trein volbrengt feilloos het parcours. Door de tunnel onder de sporen legt een kleine ster haar vluchtbaan af. Het is beestig koud, maar dat deert haar geen zier. De radiant bevindt zich op nummer 99. Tegen de gele steentjes van een neutrale gevel hangt een bordje:
dr. Hans Schoenmaker
huisdokter - seksuoloog
Een schoenmaker die na zijn uren bij zijn leest blijft, denk ik geamuseerd. Ik bel aan en de deur zoemt me welkom. Ik breng een vijftal minuten door in een wachtkamer, precies genoeg tijd om grondig te beseffen dat ik geen millimeter opgewonden ben.
feedback van andere lezers- feniks
lijkt alsof ik dit nog ergens gelezen heb, vreemd... ;)
Vansion: hein? - duivelstrikje
mooi, leuk die laatste zin
je gebruikt leuke woordenschat
- teevee
Uitstekend want 'om te stijgen moet je ballast afwerpen'.
Vansion: bal-last? - Ghislaine
Weergaloos. Ik ben opgewonden naar het vervolg.
Vansion: zal er speciaal voor jou nog eentje publiceren voor ik een weekje naar Frankrijk vertrek met heel de bende . - geertje
jij waagt je in het hol van de leeuw, zonder vrees !
Vansion: haha. ik niet hé ...Tanne ... - rinka
warm en koel tegelijk wordt hier geblazen. zou het in Techt ook zo snel kunnen gaan? ik denk het wel ja. al had ik liever gehad dat Tanne was weggezapt na het zien van het profiel van hans. wat doe je ons nu toch aan!
Vansion: Ja, het kan zo snel gaan. Al zijn er bedroevend weinig mannen die zo oprecht zijn als Hans. De meesten draaien eerst rond de pot. Of zoeken naar liefde en aandacht. Dat komt niet in dit boek. Te saai. Te deprimerend. - kronos
tututut wat lees ik daar V in je fb bij Rinka?
zoeken naar liefde en aandacht---te saai, te deprimerend?
ai, mijn hart! ;)
je tekst, zéér mooi maar zware kost hoor, je trekt mijn aandacht naar IEDER woord en daardoor zou ik wel eens de draad van het verhaal kwijt spelen, mijn harde schijf raakt vol!
Vansion: Het gaat in de fb over schrijfstof hé ... niet over het wérkelijke leven. Was ook wat ironisch bedoeld. Rinka snapt dat wel...
Over liefde ga je mij niet rap horen praten. Dat beleef ik liever stilletjes.
Ja, te dens dus alweer ... Te weinig lucht tussen de kruimels. Zal eens uitzien naar gist. - dichtduvel
geen millimeter opening, de bevalling is nog veraf, grtz, j
Vansion: :) - en dus blijven we leven...
|
