Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 047. het voorlaatste oordeel
Het is een witte schort die de deur naar de consultatieruimte voor mij opent. In dokterstenue heeft hij mij verwacht, heeft hij mij laten binnenkomen, heeft hij mij vijf minuten retraite gegund, ontvangt hij mij. Hij zegt geen woord. Hij helpt mij voorzichtig, als was ik breekbaar, uit mijn jas, neemt plaats achter zijn bureau en observeert mij, aandachtig, zoals een kenner een verzamelobject bestudeert. Ongedwongen vind ik mijn plaats aan gene kant van het meubel dat ons scheidt. Comfortabel is dat. Ik ben op visite bij een dokter en niet ik maar hij is vragende partij. Ik ben zijn gast. Misschien wil hij mijn voeten wassen. De nostalgische bruine achtergrond van zijn irissen wordt tegengesproken door vlijtige pupillen en een onmiskenbare, wetenschappelijk aandoende interesse voor mijn verschijning. Alles in zijn gezicht, zijn fijne trekken, zijn streepjeslippen, zijn rechte neus, zijn hoge voorhoofd, het reliëf van zijn kin, ademt een vanzelfsprekende sereniteit uit.
Vormelijk groet hij mij zoals het een man in functie betaamt:"Dag Joanna."
"Ik heet Tanne." Spontaan en oprecht zeg ik het gelijk het is. Nochtans wijst een nijdige prik in mijn middenrif erop dat er een ander waarheid is, die ik bij deze verraad.
De man vraagt of ik iets wil drinken. Er staat een neutraal ogende thermos voor mijn neus en mijn door tandpasta en een puberale hoeveelheid muntjes gecamoufleerde whiskywalm snakt naar de inhoud ervan. We drinken samen. Deze man lijkt alle tijd te hebben, een zeldzaam geschenk.
"Joanna, of Tanne," zegt hij peinzend, "het maakt weinig uit; morgen zal ik je naam vergeten zijn; voor mij ben je in zekere zin niet meer dan een nummer." Met het puntje van zijn tong tegen zijn bovenlip peilt hij naar een reactie van mijnentwege, die uitblijft. Ik glimlach alleen maar. Het voelt een boel banken in een fenomenale aula vooruit hier en nu een nummer te mogen zijn: niet meer Tanne zus en zo, van hier of ginder, maar een piot in de rij, die zich in niets maar dan ook niets van de anderen hoeft te onderscheiden. Nog nooit heb ik me zo thuis gevoeld als in deze sobere, staalgrijs geverfde, eerder lege, zindelijke ruimte. Ik richt mijn ogen op een eenvoudig rek waarin dossiers, boeken en enkele Cd-roms elk hun plek innemen, alle verbonden in een schijnbaar lukraak verworven orde, een orde zonder ziekelijke uniformiteit, de enige echte orde, de orde die vanzelf vervormt al naargelang de omstandigheden. Voor mijn part aanhoor ik zo meteen het voorlaatste oordeel. Het zal meer dan rechtvaardig zijn want enkel ingekleurd door mijn simpel en anonieme zijn zoals ik ben en uitgesproken door de onpartijdige, neutrale, voorkeurloze rechter.
Bewust drink ik mijn kopje koffie tot op de bodem leeg en stel ik mij op het puntje van mijn stoel. Het moge duidelijk wezen dat ik niet gekomen ben voor een koffiekransje. Maar Hans schraapt zijn keel en duwt mij verbaliter terug dieper in de leunstoel met een concrete vraag die ik niet ontlopen kan: "En? Deed je het ook als kind? Doktertje spelen?" Met lichte tegenzin verhuis ik naar de speelzolder van oma van Kasterlee, waar mijn oudste flamboyante neef de hele bende kleinkinderen mobiliseerde voor zijn avontuurlijke spelletjes, 'ziekenhuisje' voor de gelegenheid. Met gesloten ogen en kloppend hartje lig ik op een afgedankte sofa, in de verwarrende ban van de combinatie van stof, schemer, gegiechel, spanning en bondgenootschap. Ik schud de herinnering van mij af en knik: "Ja, al werd ik meer dan eens uitgesloten; ik, euhm, als het mijn beurt was, wou ik , wel ja, ik wou nooit zelf doktertje spelen, ziet u, dat vond ik mmm… maar vies; ik was veel liever patiënt."
De dokter van dienst knikt begripvol. "Tja," zegt hij en zijn plots warme stem doet me blozen, "je bent een veel te gezond exemplaartje om voor patiënt te spelen vandaag, maar als je er niets voor voelt om zelf initiatief te nemen, dan is dat O.K." Ik sla mijn ogen neer en voel een half dozijn rillingen vanuit mijn nek naar beneden krielen. Ik wil dat dit gesprek ophoudt. Ik wil mij niet laten kennen. Gelukkig vervolgt de nu afgekoelde en afgemeten stem:" Ze zijn zeldzaam, Tanne, ze zijn uiterst zeldzaam, gezonde vrouwen van jouw leeftijd. En, al ben ik dokterspecialist en weet ik soms exact waar het schoentje nijpt, ik kan er vaak maar weinig aan verhelpen." Zo kom ik te weten dat de man in zijn jonge jaren, uit meer dan behoorlijke interesse voor zijn lievelingsorgaan, urologie heeft gestudeerd, zich uit bekommernis voor het veelvuldige falen van datzelfde orgaan bij veel van zijn patiënten tot specialist in de hormoonhuishoudkunde heeft opgewerkt en momenteel voornamelijk vrouwelijke patiënten met de meeste uiteenlopende klachten, gaande van depressie, slapeloosheid en anorexia tot spier-, gewrichtsaandoeningen en migraine tracht te bekeren tot een gezond en welvarend seksleven. De resultaten zijn, naar zijn zeggen hoopgevend, maar worden door het gros van zijn collegae miskend. Hij vertelt dit alles met zo'n jongensachtige ernst dat ik spontaan in de lach schiet als hij mij vraagt: "Hoe zou jij reageren als je huisdokter jou een grote onderhoudsbeurt zou aanraden in plaats van een rondje medicamenteus?"
feedback van andere lezers- teevee
piot is hier een dialectwoord voor soldaat. Was dat de bedoeling? Of moet het pion zijn?
Prima! Er zit spanning in de patiëntenstoel!
Vansion: oei dialect ? magda of magdanie? piot klinkt nog veel huismusser als soldaat . daarom gebruikte ik dat woord. - feniks
Anneke, weerom heel meeslepend, hoewel je jezelf ook wel eens laat meeslepen in een potje uitwijden ...
' Ik richt mijn ogen op een eenvoudig rek waarin dossiers, boeken en enkele Cd-roms elk hun plek innemen, alle verbonden in een schijnbaar lukraak verworven orde, een orde zonder ziekelijke uniformiteit, de enige echte orde, de orde die vanzelf vervormt al naargelang de omstandigheden. Voor mijn part aanhoor ik zo meteen het voorlaatste oordeel. Het zal meer dan rechtvaardig zijn want enkel ingekleurd door mijn simpel en anonieme zijn zoals ik ben en uitgesproken door de onpartijdige, neutrale, voorkeurloze rechter'
Leuk als invulling van het verhaal, maar al te vaak gebruik maken van dergelijke uitwijdigen, leidt de aandacht af.
Vansion: merci zoetje - het is in dit verhaal substantieel - maarrrreuh - enkel in mijn eigenzinnige oogjes ....
denk jij soms dat ik aandacht wil wekken of zo ? - rinus
ik heb het aandachtig gelezen, het is een beetje bombastisch o.a. in de zin"alle verbonden in een schijnbaar lukraak verworven orde, een orde zonder ziekelijke uniformiteit, de enige echte orde, de orde die vanzelf vervormt al naargelang de omstandigheden". Volgens mijn logica moet "vervormt" vormt zijn. Want dat wil deze zin toch zeggen, het is het ontstaan. Ik vind het niettemin geweldig knap om op deze wijze te schrijven, ik geef uitstekend om dat ik het verhaal werkelijk heb gelezen, het verhaal heeft mijn interesse vastgehouden, rinus
Vansion: Tja, vormt klopt wel, maar eens gevormd vormt het zich weer om. Ik ga die zin nog eens aan een dissectie onderwerpen en een beetje afschrobben. Het is wat teveel.
Dat moet ik nog met de volledige reutemeteut doet. Dit verhaal is een deeltje van een roman in wording.
Jouw feedback is bijzonder zinvol. Bedankt. - geertje
dat er een ander waarheid = anderE waarheid ? ik twijfel ....
Kasterlee, op 6 kilometer afstand van bij mij ! grappig !
groet,
geertje
Vansion: ja hoor andere - dankje
schilderachtige streek hé ... - Ghislaine
Laat me niet te lang wachten op het vervolg aub.
Vansion: Ik kan echt niet rapper schrijven ... Zeker nu niet met al dat jong volk rond mijn vlerken...(Het vervolg zit natuurlijk wel al in mijn hoofd ... ). Het wordt nog akelig én mooi ... - rinka
er zal hier al wat afgebloosd zijn, denk ik zo. doordat je het zo lekker koel (cool) en rechtuit schrijft geloof ik. en dat ze zich dan toch wel wat laat kennen Tanne. tsss. en hans? die heeft zopas het voordeel van de twijfel verworven.
Vansion: Ik zou Hans gewoon geloven, denk ik.
De gevoelens van Tanne worden weinig beïnvloed door het personage Hans. Ze is vooral met zz bezig. Niet echt open.
Moeilijk te schrijven, dit stukje... - kronos
dank je voor het decor, ik ben mee op visite
naadloze overgang naar de speelzolder van oma
je verwent me!
je kiest duidelijk voor de stijl waarbij Tanne spreekt, voelt, denkt,...
Vansion: Ja, dat is een bewuste keuze. Tracht vanuit beléving te schrijven en niet vanop een ivoren toren. (Zo proberen te léven is ook niet mis, btw)
|
