|
< terug
De vader van mijn vader. 16
De molenaar bleef rustig zitten en keek naar Wullem op.
"Ik begrijp wel dat ik je misschien pijn doe met mijn gewauwel. Maar geloof me, jong! Jij bent veel te goed en te jong om alleen te blijven! Alles slijt op zijn tijd! Wij moeten vooruit in het leven! En een man zonder vrouw is als een pijp zonder kop of een koe zonder uier! 't Laatst was er nog een hier...wij hebben het nog over je gehad...een jong weduwvrouwtje! Ze zei letterlijk: 'Zo'n man als Wullem? Zo'n werker? Die wou ik op slag, zonder boe of bah!' Ja jong! Dat zei ze!"
"Bedankt voor de koffie en de vla! En zwijg me van vrouwen en trouwen! Nog een goede dag samen!"
Enkele weken nadien kwam Wullem op een zondagnamiddag weer 'toevallig' op de molen. Gedurende zijn lange alleen-zijn in het veld had hij er voortdurend aan moeten denken. De molenaar had gelijk! Hij werd wel goed opgevangen op De Crets en het ontbrak hem eigenlijk aan niets. Maar alleen is maar alleen! Het zou toch zalig zijn om 's avonds moe maar tevreden thuis te komen... een vrouw en kinderen te hebben... samen het verloop van de dag bespreken... samen naar bed gaan en in mekaars armen in slaap vallen... Maar de vrouw die hij zich dan telkens kon voorstellen was Anna. Alleen maar Anna!
De molenaar en zijn vrouw zaten buiten samen gezellig naast elkaar op een houten, veel te grote bank. Onmiddellijk stond de molenaarsvrouw op:
"Zet je hier maar, Wullem! Ik ga je een tas koffie halen en een grote spie rijstevla. Die zal je wel lusten, niet?"
"Jamaar! Ik kom hier niet om te eten, hoor! Doe vooral geen moeite!"
De molenaar deed sussend een teken met zijn hand om te zeggen 'Laat ze maar doen'.
"Zet je, jongen! Ik heb groot nieuws!
"Nieuws?? Over wat??"
"Betje! Betje van Roossée!"
"Ik ken geen Betje! Wat bedoel je eigenlijk?"
"Maar jong! Ik heb je 't laatst toch verteld van die jonge weduwe... Die komt zo om de drie weken helemaal uit de Hei met de kruiwagen. Dan moet ze wat koren gemalen hebben en vraagt me of ze met eieren kan betalen. Een vlijtig vrouwtje! En wij hebben het weer over jou gehad! Zij heeft Anna goed gekend...is nog op de begrafenis geweest, zei ze! En het voornaamste: ze zei dat je rustig eens mocht komen kennismaken!"
"Kennismaken? Ikke??"
Zijn vrouw kwam buiten met een tas dampende koffie en bijna eenvierde stuk rijstevla. De vensterbank diende als tafel.
"Wouw-wouw! Dat stuk is veel te groot! Dat krijg ik niet op!"
"Schaam je een beetje! Zo'n reus van een kerel! Daar speel jij mee!"
Wullem hapte er lustig op los. Er werd geen woord meer gesproken zolang hij at. Heimelijk loerde hij naar hen allebei. Het waren in-goede mensen! Hier had hij zijn draai wel kunnen vinden als alles anders was gelopen...
feedback van andere lezers- geertje
laat Wullem niet te lang meer lijden Theo !
teevee: Ik heb het niet in de handen...wel in het toetsenbord - Das
Zeer goed hé! 'k Kan het maar blijven zeggen!
teevee: Ik ook...dank je wel! - Vansion
Heb het al gezegd hé. Treffend is de eenvoudige omgang met de loop der dingen, zowel in het verhaal als in de beschrijving ervan. Wat een contrast met de opgekloptheid van heden ten dage.
teevee: Juist gezien! IK ben ook niet (meer) opgeklopt! - rinka
het is ook de mengeling van de loop van het leven en de liefde, met details als stukken rijsttaart en dat zo'n grote kerel best wel zo'n groot stuk op kan...
teevee: Vroeger kregen wij één à tweemaal per jaar (met kermis) vla. Zelfgebakken! Het 'achtste' stuk was nog lekker, want je wist dat het nadien voor een tijdje gedaan was.
|
