Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 048. als op een altaar
Maar mijn lach verschaalt tegen het decor van een woestijnlandschap. Er staat een prediker in. Hij heet Hans. Als een galmend bekken, een schelle cimbaal klinken zijn woorden: "Het is niet om te lachen, Tanne! Van een dokter wordt verwacht dat hij zijn patiënten oplapt, zodat ze terug kunnen functioneren in het klimaat dat hen ziek maakt, niet dat hij aan gezondheidszorg doet."
In het zwaar omlijst schilderij voor mijn neus zit een schoenmaker. Godganse dagen verstelt hij poepsjieke hakjes, nutteloze gespjes, ritsen en riempjes. Maar alle schoentjes nijpen. Hij weet waar en waarom, maar voelt zich machteloos. Ooit komt de geest van Roger hier huishouden. Ramen en deuren zal hij openen. Kaders en naambordjes zullen overbodig worden. Onder het motto 'uit liefde voor de voet' wordt het schoenmakerbedrijf nieuw leven ingeschonken. Het klinkt als muziek. Alle schoenzolen beginnen te dansen in de zon, vrij en luchtig als sandaaltjes.
Ik weet wat Hans mist. Maar ik ben niet gekomen om hem te helpen. Ik ben niet meer dan zijn avondlijk snoepje. Geef jij altijd suikerklontjes aan paarden die haver van doen hebben?
Vaagweg hoor ik hoe de barmhartige vrouwenoplapper mij tracht te overtuigen van het belang van zijn missie. Hoe hij met woorden, beelden en muziek het sensuele bewustzijn van zijn dametjes tracht op te vijzelen. Maar het ontbreekt hem aan verve en engelentongen. Ik luister maar met een half oor, tot plots: "Tanne, kijk even, in die hoek daar," en hij wijst, "hangt een camera. Als je het goed vindt, neem ik deze …" -hij aarzelt- " 'sessie' op. Ik gebruik de beelden voor mijn praktijk. Je krijgt wel een kapje over je gezicht, natuurlijk. Niemand zal jou herkennen."
Ontdaan kijk ik van hem naar de camera en terug. Ben ik terecht gekomen in één of ander smakeloos televisieprogramma? Hallucineer ik? Heb ik dit goed gehoord? Ik begin mezelf een serieus ingewikkeld, ja ingepakt snoepje te voelen. Alleszins lijkt hier een vooropgezet scenario aan de gang. De regisseur zet een doos voor mijn neus, waarin drie dildo's en een boel vernuftige instrumentjes. Ik mag zelf uitkiezen wat ik het 'lekkerst' vind.
Mijn hersenen schakelen zichzelf uit en mijn hart kwakt een paar emmers ijskoud water over mijn kop. Help, hoe houd ik hier mijn hoofd boven water? Mijn bewustzijn klimt langs een touwladdertje naar omhoog en verlaat mijn lichaam, dat zich pees per pees spant als een boog. Trefzeker als altijd bedien ik mij impulsief van het enige wapen dat ik heb leren gebruiken, mijn tong: "Met die dingen kom je niet aan mijn lijf, doktertje, je maakt me nog ziek."
Het is een meer dan volwassen, ontzagwekkend vrouwmens dat zich vervolgens achter het gordijntje begeeft waar ze zich mag uitkleden, bouwjaar 1965, nul kilometer bereden en belust op een stevige rodage. Hans draait de sleutel in het slot. De teerling is geworpen. Maar hoe meer ik me van mijn elegante dameskleren ontdoe, hoe kleiner ik word. Met enkel een slipje aan sta ik voor een spiegel. Mijn blanke lijfje trilt. Mijn lippen bibberen. Mijn smalle schoudertjes schokken. Ik ben het allerkleinste meisje van de klas en ik sta op een voetenbankje achter de lezenaar. Mijn hoofd komt er nauwelijks bovenuit. "Uit de brief van de heilige apostel Paulus aan de Christenen van Corinthe," lees ik af. Ik kijk de grote kerk in. Tientallen ogen zijn op mij gericht. Er is niet één aanwezige die niet smacht naar de boodschap van liefde. Ik voel me zwak, ontoereikend en veel te klein om mijn opdracht te volbrengen. Twee dikke tranen zwellen in mijn ooghoeken. Mijn mascara loopt uit. Ik neem een zakdoek en wis alle sporen van opmaak van mijn gezicht. Dan trek ik resoluut mijn slipje uit. "Broeders en zusters, heb elkander lief", klinkt het helder en klaar uit mijn mond. Zoals God mij geschapen heeft, zo zal ik mij laten zien: kwetsbaar, weerloos, onzeker, teer en naakt. Een schare engelen daalt neer en omgeeft mij met miljoenen aureolen. Gehuld in een verblindend wit licht schrijd ik de consultatieruimte binnen. Ik neem het zwarte satijnen kapje uit de hand van Hans. Ik negeer het tot ersatzbed omgebouwd zitmeubel aan mijn linkerzijde. Ik ga liggen op de hoge dokterstafel als op een altaar. Ik bedek mijn aangezicht en wacht. Bang hoef ik niet te zijn. In het diepste van mijn ziel blijf ik eeuwig intact.
feedback van andere lezers- geertje
Mijn hersenen schakelen zichzelf uit en mijn hart kwakt een paar emmers ijskoud water over mijn kop. Help, hoe houd ik hier mijn hoofd boven water? Mijn bewustzijn klimt langs een touwladdertje naar omhoog en verlaat mijn lichaam, dat zich pees per pees spant als een boog. Trefzeker als altijd bedien ik mij impulsief van het enige wapen dat ik heb leren gebruiken, mijn tong: "Met die dingen kom je niet aan mijn lijf, doktertje, je maakt me nog ziek."
de mooiste passage uit dit verhaal !
zo ken ik jou ! Vansion !
Laat Tanne zich zo makkelijk "vermurwen" ? vermakelijk !
groet,
(btw, jouw gedicht "geblust" is gestegen in de top tien, staat nu op 1, vóór "hartverwarmend" van mezelf en CaptainNorth. TOF !!!!)
Vansion: ach geertje, dat top-10-gedoe werkt op mijn lach- en sluitspieren ...
'k zie dat je ook weer op gang bent - da's veel toffer - teevee
Het wordt volgens mij een riskant avontuurtje!
Vansion: Zal rap eens gaan zien hoe het met jouw paardenknecht gaat ondertss ... - feniks
Vanuit het standpunt van Tanne roept dit een mengeling van emoties op, waar walging eigenlijk bijna de boventoon voert.
Seksuele spanning is hier uiteindelijk ver zoek.
Hier dus wel ...
Vansion: Wie zoekt, vindt niet ... misschien? soms?
Het beste is wat uit de lucht valt hé ... zoals die regenbui gisteren : zalig en precies op tijd ... en zoals ... je weet wel ... - aquaangel
pracht eindzin
heb ik vaak van toepassing gebruikt...
Vansion: Ja... een zin die je er soms doorsleurt ... al denk ik dat het niet waar is ... zielen verslijten mee ...
(gelukkig heb ik de mijne al lang geleden aan de duivel verkocht ;)) - rinka
wow. gemengde gevoelens nu. waarom doet ze het toch? klinkt het. uit woede? uit verontwaardiging? uit weerwraak?
het slingert behoorlijk van een resoluut nee dat doe ik nooit naar een smachtend neem mij.
ik voel zo de koude tegelvloer (matig koud vinyl kan ook) onder mijn blote, nee naakte voeten. compleet met een paar voelbare korreltjes zand op de grond.
Vansion: Waarom? Ik zou het niet weten. Zij ook niet. Ik hoop maar dat ze zichzelf niet teveel vragen gaat stellen. Ik heb geen zin om verklaringen uit te vinden.
Ja, die vloer ... goed idee ... moet ik misschien iets mee doen ... Voetzolen zijn gevoelige dingen ... barometers ...
(Fijn, jouw commentaar ..., je gaat de anti-climax gewillig door ..., door de hel naar de hemel ...) - commissarisV
Yes yes yes!
Vansion: are you sure ? - kronos
die suikerklontjes...heb ik al gelezen, niet?
je bouwt aardig wat spanning op!
Vansion: Ja, die suikerklontjes kwamen van Joy Vansion. Moet ik misschien expliciet vermelden. Hier is de herhaling bedoeld. Af en toe heb ik al dubbel gebruik vastgesteld dat er nog uit moet gewipt worden. Ik heb zo mijn lievelingswoorden. Volgens mijn dochter komt er veel te vaak "lijfje" in. :D
|
