|
< terug
Vallen en opstaan - hoofdstuk 14 : Knutselhuwelijk
14.
Lodewijk staarde voor zich uit. Zijn lichtjes trillende handen hadden even opgehouden met het dagelijks tellen van de munten uit de kleine bruine lederen portemonnee.
Hij was niet de grootste gevoelsmens.
Nooit geweest en zou het nimmer zijn.
Het had hem niet belet een goed leven uit te bouwen, "gehuwd met zoon", meer moest dat niet zijn.
Hoewel.
Zijn levensloop had ergens een knikje gemaakt en hij was, voor hij het goed en wel besefte, in de maalstroom van de goegemeente terechtgekomen.
Het hield hem vast als drijfzand rond zijn hoekige heupen.
Hij had Béatrijs leren kennen via zijn moeder, een goedhartige, brave en degelijke Vlaamse vrouw.
In de buurt was ze gekend als "de Florence Nightingale van de westkust".
Zijn moeder kon soep maken als de beste. Man, man, niemand evenaarde haar tomatensoep met handgedraaide balletjes.
Ze had een dagelijkse soepronde en leverde pannetjes vitaminewater af bij zieken.
"Om aan te sterken," zei ze dan.
Het ritueel voltrok zich ook bij hun buurman, een door pijn en verlies in verbittering gedreven weduwnaar. En als zijn moeder niet kon, dan sprong hij wel in.
De dochter van die buurman was een knappe jongedame. Niet dat hij over veel vergelijkend materiaal beschikte : gemengde scholen bestonden niet, en de meeste vrouwen in de buurt hadden hun vershouddatum al lang overschreden.
Béatrijs.
Met een wulps kantje dat hem lichtelijk irriteerde. Met haar kokerrokken, puntige bustehouders en het pijpje dat ze gebruikte voor het roken van de onafscheidelijke mentholsigaretten.
Zodat haar vingers niet zouden verkleuren, had ze hem - ocharme, de onwetende - toegelicht.
Haar mondaine houding minderde gestaag naarmate de jaren aan de kust verstreken.
De kilometers, die haar scheidden van De Ander die er schijnbaar ooit geweest was, hadden ook de weg naar haar hart onoverbrugbaar gemaakt.
Ze leek het roken verleerd en verfde haar lippen niet langer.
Haar bh's bleven nog jaren puntig.
Hun ouders stimuleerden het contact want vonden de beide jongeren uitermate geschikt voor elkaar !
De tijd en zin ontbraken hem om de markt te ontdekken.
Hij, de brave boekhouder.
Zij, de brave huisdochter.
Werden man en vrouw.
Nochtans had hij andere plannen gehad.
Jarenlang was hij met zijn schoolvriend Karel misdienaar geweest.
Het geloof had hem steeds geïntrigeerd. De sterkte van een ascetisch leven, waarbij hij zou kunnen weerstaan aan de oeverloze consumptie van de naoorlogse generatie: wat zou het hem innerlijk verrijken!
De studie theologie had zijn puberale dagdromen beheerst.
Dat was buiten zijn dominante vader gerekend. Die had er zich tegen verzet: "één Florence in huis is voldoende om de empathiebarometer in evenwicht te houden".
Hij wou en zou niet betalen voor een denker en geen doener, voor een wereldverbeteraar die flauwe miswijn zou drinken.
Die niet van de kleine jongens zou blijven.
Lodewijk schudde het hoofd en lachte schamper. Zijn eigen zoon Bart dacht er, zoveel jaren later, hetzelfde over en weigerde zelfs de kerkelijke inzegening van zijn huwelijk.
De pater familias had voor hem beslist : hij zou een degelijke studie doen, en boekhouder of apotheker worden. Of zou hij liever in de fabriek werken?
De opgelegde keuze was even zuur als de vaak voorgeschotelde rolmops met ajuin.
Lodewijk had er zich niet tegen verzet. Dat deden zonen van zijn generatie niet.
Toen zijn vader stierf was het te laat om zijn leven een andere wending te geven.
Hij miste Karel.
Ze zouden het, goed hebben gehad, als priester verbonden aan een kleine parochie.
Hun leven ten dienste stellen van anderen, de minderbedeelden.
Al moest hij toegeven dat zijn nobele gedachten de laatste jaren fel afgezwakt waren. Naarmate de welvaart door zijn noeste arbeid toenam en de instroom van vreemde volkeren groter werd. Die kwamen profiteren van hun kapitaal, en zijn god noch gebod erkenden. Muzelmannen met ongekende gedachten en krachten, hij vertrouwde ze niet!
Karel.
Hij had van hem gehouden.
Een pure liefde, die ze lichamelijk nooit geconsumeerd hadden, al had Karel daar in een dolle bui eens op aangedrongen. Maar die ene keer had geen afbreuk gedaan aan zijn diepe gevoelens voor hem. En, als hij heel eerlijk was, zou hij een volgende toenaderingspoging niet geweerd hebben.
Neen, hij had nooit opwinding gekend bij het zien van het naakte lichaam van Béatrijs tijdens het huwelijk, een instituut dat voor hem niet bestond uit nachtelijke knutselmomenten.
Het voortplantingszaad was snel in vruchtbare aarde gevallen en dat had hem negen maanden lang het excuus gegeven om haar niet meer aan te raken.
Hij walgde van haar gehijg en gekreun, het voorspel, spel en naspel.
In het begin had ze erom gevraagd.
Na verloop van maanden was dat minder geworden.
Finaal waren ze niet meer intiem.
Nochtans hadden ze een waardevol leven samen.
Dacht hij. Vond hij.
Maar nu was er iets met haar.
Zoveel was zeker.
Ze was woensdag, voor de tweede maal, later dan voorzien thuisgekomen.
Ze had hem nauwelijks aangekeken toen hij vroeg hoe haar dag geweest was.
Hij had gezien dat ze die dure zijden sjaal in haar handtas had gepropt, en dergelijke nonchalance had hem mateloos geërgerd.
"Eerbied voor de zijderups, Béatrijs", had hij in het verleden meermaals gezegd en ook nu herhaald.
Ze had deze week nog geen enkele verantwoording voor de uitgaven in het huishoudbudget afgelegd.
Toen hij er haar vandaag om vroeg had ze gezegd dat ze er geen tijd voor had, en er strijdlustig aan toegevoegd: "En ook geen zin."
Hij keek naar zijn handen.
Ze beefden.
feedback van andere lezers- Vansion
heel goed gepend
dat paragrafenspel werkt goed; hoe je woorden in quarentaine zet: levendig - dichtduvel
Ja, gearrangeerde huwelijken.
|
