Volg ons op facebook
|
< terug
Marathon
Halverwege de jaren zeventig bouwde iedere gemeente die zichzelf respecteerde en het budgettair aankon, een zwembad op een lap groen. Dit gebeurde ook in mijn dorp.
Op de glazen toegangsdeur van het gloednieuwe zwembad kleefde een vetgedrukte affiche. Een aankondiging die haast luidde als een bevel : vierentwintig uur marathon, doe mee !
Ik was vijftien en rook mijn kans. Ik zwom als een dolfijn, voelde me kiplekker in het water en sneed als een aal. Tijdens de vakanties crawlde ik wel drie keer per dag, mijn schubben haast de tijd niet latend op te drogen.
We woonden nochtans veraf, drie kilometer van het centrum in een godvergeten gat. Iedere morgen fietste ik om half zes uur in het zog van moeder richting tijdverdrijf. Altans voor mij. Voor mijn ma was het een tandje meer zetten.
In uitgerafelde ruitjesschort, op houten hiellenkletsers, zonder mondmasker of handschoenen begoot zij de bakstenen vloer met bleekwater en schrobde dat het een lust was. Nadat ik uit de zwarte plastieken vaten, die ik amper kon torsen, chloor in een gieter liet gulpen - de dampen brandden in mijn longen - en het geelgroene goedje in het water sproeide, was ik klaar voor een eerste duik.
Ik stoot af, uitgerokken als op een vierendeler, en breek het gladde oppervlak. Mijn handen worden vinnen, mijn voeten vliezen. Een snorkelende zeehond, een spuiende walvis, gracieus. Ik trek onnoemlijk veel baantjes tot alle chloor uit mijn kieuwen gefilterd is.
Dé dag breekt aan. We zijn met honderdtwintig. Ik weet al lang wie ik in het vizier moet houden. Een paracommando. V-vorm met ladderbuik. Maar hij mist iets : hij vecht met het sop als een pootjespartelende hond die zo snel mogelijk op het droge wil geraken.
We moeten één lengte zwemmen, ons lijf uit het water hijsen en teruglopen waar de jury een streepje bij ons nummer plaatst alvorens wij terug in de kuip mogen duiken. Van acht uur 'smorgens tot acht uur 's morgens.
Na een paar uur verkeer ik in een roes : zwemmen, lopen, zwemmen, lopen. Het gaat als vanzelf. Ik heb de concurrent al een paar keer gedubbeld. Zie, hij zakt neer op een stoel en jaagt wat voedsel in zijn keel. Ik kan vierentwintig uur overbruggen zonder een hap. Ik ben dat gewoon als kind ...
Ik lach in het water dat ziltig tussen mijn tanden stroomt. Ik slik slokjes als een vis. Ik zal winnen, yes !
Wanneer ik mij om drie uur 's nachts, als een luiaard kruipend op een tak, uit het water hijs, doemt de verschrikking voor mij op. Mijn ademhaling snokt.
Voor mijn neus staat mijn vader - wat doet die hier ?-
Ik vlieg naar huis, moet gaan slapen, punt. Geen discussie.
Ik voel me gestraft en haal alles uit mijn kas om in het wiel van zijn bromfiets te blijven, veertig per uur, drie kilometer ver. Het zweet stroomt in mijn nek.
Ik slaap niet vast, lig te woelen. De paracommando raast door mijn hoofd. Ik zie hem schuddebuiken van het lachen. Ik verwens mijn vader !
Net op tijd haal ik de officiële prijsuitreiking. Ik word dertiende. Ik heb negentien uur gezwommen. Als prijs krijg ik een driemaandelijks abonnement op de Streekkrant. Ik heb nog nooit een krant gelezen maar kijk verlangend uit naar het eerste exemplaar dat in de bus zal steken.
Twee weken nadien heb ik nog geen enkel blad ontvangen. Ik verneem van mijn vader dat hij de prijs geschonken heeft aan de buurvrouw - ik lees toch geen kranten zegt hij -. Heeft hij iets met de buurvrouw ? Ik weet het niet, nog niet...
Ik voel mij een doodgetrappelde mot.
feedback van andere lezers- ewald
best leuk tekstje kronos, al zou ik meer de tijd nemen en het verder uitwerken... de relatie met de vader moet vroeger in het verhaal aan bod komen.... het gaat hier uiteindelijk over een conflict en dat kan echt een verhaal geven... nu is het nog wat sketchachtig... dus,
1 situatieschets
2 introductie waar het conflict over gaat (vader - zoon)
3 ontwikkeling
4 conflict
5 ontknoping
heeft vader iets met die buurvrouw, daar zit het conflict eigenlijk in verborgen, dat moet de haak worden waarop je het verhaal aan ophangt.
veel geluk ermee
ewald
kronos: je geeft mij zeer goede feedback voor het boek dat ik wil schrijven over mijn kindertijd, hier laat ik wat sluiers hangen en beperk ik mij, feedback van andere lezers kunnen mij helpen waarvoor ik zeer dankbaar ben. - drebddronefish
Lyrische nostalgie, leuk om lezen, maar ik zou het liever lezen zonder al die spaties tussen de alinea's, maar d'as maar een mening natuurlijk.
kronos: d'as idd zo
geen spel
ieder zijn ding
bedankt voor de waardering - Lia
had ook een cavia kunnen zijn.. maar goed geschreven.. graag gelezen,,
kronos: dank je Lia - commissarisV
Helemaal niet slecht, grappig einde
kronos: ok dank je ! - Ghislaine
Met genoegen gelezen. Het mist wat peper en zout, waardoor het te gezapig is, te voldaan en niet echt af.
Een tip waar je mee doet wat je wenst:
5.30 = half zes
24 = vierentwintig
een tandje bij zetten, (er staat meer)
kronos: Thx Ghislaine, heb aangepast. - aquaangel
knap hoor negetien uur zwemmen,
[doe het niet na]
nachtans moet dit nochtans zijn?
groetjes
kronos: idd, aangepast
19 uur zwemmen, voor jou een peulschil, je bent toch een waternimf ? :-) - verf
spanend
kronos: dank je - eenhoorn
Wij weten het ook nog niet. Leuk verhaal kijk al uit naar het vervolg.
kronos: tja daar zeg je zo wat - DensPowells
Opletten voor spelfouten... :s
altHans
en ik weet niet of je lacht of ligt in het water.. Maar ik veronderstel lachen. Ziltig water in een zwembad lijkt me nogal gek. Maar soit, detail, details. Eerste dat'k van je lees.
Je moet dringend wat meer posten!
kronos: ok DP, tijd ontbreekt me soms, te druk ( wie niet ? )
dank je voor de appreciatie ! - RolandBergeys
Aangenaam om lezen.
kronos: Dank je Roland. - Vansion
Dit leest vlot en prettig. Het vleugje raadsel geeft dit een apart cachet. Wat Ewald zegt kan ik volgen. Al zal dat véél zweet en meer woorden kosten. Het is bijzonder moeilijk aales te hangen wat hij de "haak" noemt zonder de pap in de mond te geven...
kronos: bedankt voor het lezen en de feedback
|
