Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 055. uitgebraakt
De wind tiert, bezoekt mijn tochtgaten en snokt rond mijn nek. Razendsnel tuimel ik naar beneden. De bol in mijn buik gaat gevaarlijk aan het schuiven. Mijn ingewanden starten een grimmige rondedans. In mijn mond is het al gal en teer. Ik moet kotsen. Ik kan me wel binnenste buiten keren. Zoef! In mijn hoofd voltrekt zich een parabool, de afbeelding van mijn sprong: een perfecte boog van verlangen naar ontbinding. Oh zee, verzwelg mij en laat mij vergaan, met man en muis, met hebben en houden, met de hele santenboetiek aan geknoei en prut in mijn kop, met mijn maag vol eieren met whisky, met mijn ziel vol bedorven dromen. Hier kom ik in duikvlucht. Oh, wat wil ik graag het sop in.
Maar de zee wil mij niet. Ik voel niet eens nattigheid. Mijn vel, een extra-strong vuilniszak, is waterdicht . De baren wegen mij en ik word te licht bevonden, te gesloten, te opgeblazen, te inhoudsloos. Bruto gelijk aan tarra. Je bent een nul, Tanne, een nul met armpjes en beentjes, een hoopje spijsvertering, bloedsomloop en zenuwbanen, dat stikt van waardeloosheid. De zee is belust op passie en verzet, op uitbundigheid en angst, op wanhoop en woede, niet op een lukrake verzameling samengeklitte atomen die doen alsof ze leven. Honend stoot de zee mij af. Ik, die mezelf wel kan uitkotsen, wordt uitgebraakt door de zee. Met grondig misprijzen, walg inclusief. Als afval. Rot.
Een oorverdovend lawaai teistert mijn brein. Het klinkt alsof de grote Mixer duizend scherven vermaalt. Ik krijg geen beweging in mijn ledematen. Met alle moeite van de hel sper ik mijn ogen open. Een eindje verderop staat Hans: lachend, stralend, verjongd, knapperig, om in te bijten. Een verse boterkoek met véél rozijntjes. Zijn ogen blinken. Energie druipt langs zijn fitte schouders naar beneden. De zee likt behendig zijn enkels en zolen. Mijn verstand stokt. Zie ik een fata morgana? Dan begint Hans te wuiven, eerst met een witte zakdoek, dan met tientallen witte feestlintjes. Beduusd buig ik mijn blik in de richting van het wapperende witgoed. Een bloedschoon silhouet staat te wuiven op een pad dat dwars doorheen het rotslandschap snijdt: Marcel, mijn Marcel. Hij maakt gekke sprongen en wuift. Naar mij? Naar Hans? Dan duwt hij een rolstoel voort. Ik kan niet zien wie erin zit. Een vrouw?
Ik laat mijn kop vol besmeurde vodden op de bodem zakken. Een haarklis plakt vast onder mijn neus, die vol snot lijkt te zitten. Ik moet mijn hand loswurmen. Mijn ogen uitwrijven en mij vergewissen van mijn belabberde toestand. Wat is het dat mij zo beklemt? Waar komt die verdomde jeuk vandaan? Wie roert zo wreedaardig in die baalboel in mijn buik? En wie teistert mijn trommelvlies met dat oorverdovende, opdringerige lawaai?
feedback van andere lezers- rinka
brrr, een plastic nul met armpjes en beentjes drijvend op de zee... mooi beeld, de zee die haar niet lijkt te willen. en zij die er niks kan aan veranderen. echt een beklemmend droombeeld.
beduusd haar blik buigen versta ik niet goed. en vervormt het silhouet van hans naar dat van marcel? of staat marcel ergens anders? details, 'k weet het.
de jeuk, dat moet dat ruwe deken zijn! ik dacht het nog, daar komt jeuk van... grappig: de boterkoek met rozijntjes, veel! weet je, ik heb ze veel liever, de boterkoeken dan, zónder rozijntjes... als er geen andere zijn, peuter ik ze er een voor een uit. zonde hè.
dit is een overtuigend stuk ergens nog in de droom en de overgang naar wakker zijn. brrr, echt wel.
vansion: ga vanavond rozijntjes eten ergens in antwerpen ... hahaha ... ga eindelijk jantje eens in zijn doen zien
voor de rest: het vervolg komt eraan
dat ombuigen van die blik is idd niet goed uitgelgd. bekijk het - drebddronefish
Baldadig oramagische zinnen weloverwogen en met spuug gemikt gemikt en nog eens gemikt. Ik heb deze nu apart gelezen, ik ben terug van het begin begonnen, dus al jouw afleveringen krijgen nog repliek. Taboeoverschrijdend in één woord...
vansion: Dit stukkie was leuk om te schrijven. Mikken, ja, ja, ja, da's wat 'k probeer. Dat heb je goed gezien. - feniks
Psychedelisch ... en toen ging de wekker
.... of was de spacecake uitgewerkt :)))
vansion: ja juist. ze wordt wakker ... met een kater ... :D - fugaz
vertrouwd beeld, maar of het goed is????
hé, wel mooi beschreven
vansion: storm voor de ultieme stilte ... wacht maar ... - Marlis
Moet dringend echt alles gaan bijlezen, maar ik heb van dit stukje tekst genoten. 't is waarschijnlijk niet grappig bedoeld maar je uitvoerige beschrijving ontlokte wel een glimlach.
vansion: Oh er is nooit verdriet zonder glimlach ... nooit een lachsalvo zonder traan. Eigenlijk. Weetjij wel hé. X - dichtduvel
Je weet precies iemand met een laag zelfbeeld te schetsen. Alleen schrijf je zo vlot en soepel dat het wat vreemd aandoet.
vansion: laag zelfbeeld? euhm ... kweenie... dit personage is in een vreemde droom beland, na verwarrende gebeurtenissen ... tja ze is iets van haar ego kwijt ... dat wel ... maar euh ... enfin ... dit is een fragmentje hé ... het hangt allemaal wel wat aan elkaar - aquaangel
knap, in zulk weinig tekst
zoveel beelden bij mij op
weten te roepen.........
xx
vansion: als er beelden bij jou worden opgeroepen ligt dat niet enkel aan mij hé, ook aan al wat er aan rijkdom in jou bedolven ligt ... - frekieboy
Vind ik goed : die eerste alinea staat als een huis. Geen woord te veel en elk woord draagt bij aan hetgeen je wil vertellen. Ook het ritme vind ik knap, je spuugt de woorden er echt uit. Beschrijf je een zelfmoordpoging die mislukt omdat je bang wordt ? Zo versta ik het, dat beeld van de zee die je uitkotst is prachtig gevonden.
Vind ik wat minder : de tweede en derde alinea zijn nogal cryptisch vind ik. Wat wil je zeggen, misschien heeft dit betekenis voor jou maar ik weet niet goed wat ik met die feestlintjes aan moet en al helemaal niet met die rolstoel. Zijn ze projecties van jezelf ? De grote Mixer en de boterkoek met rozijntjes zijn dan weer goed gevonden. Ik denk dat het leven zich weer onaangenaam opdringt in de derde alinea, kan dat ?
vansion: Dit is een fragment van een boek (nrtje 55) en bovendien een droom van het hoofdpersonage. De droom alludeert op gebeurtenissen van de dag ervoor. Die ken jij natuurlijk niet hé.
Ja... die lintjes ... misschien wat vergezocht. Kon het niet laten.
Merci. - commissarisV
Die perfecte boog van verlangen....mooi enne nogmaals bedankt om je haartjes te laten rechtkomen voor mijn gedicht :-)
vansion: die haartjes kwamen vanzelf recht hoor ... geen dank dus ... - kronos
ok!
vansion: Hey, ik sleur er de mythologie neit zomaar bij hoor. Het is allemaal wel doordacht hé. Maar misschien moet ik wat linken bijlaggen he ...?
|
