|
< terug
Saxana de Lieve Heks
Ergens ver hiervandaan rond kerstmis zat een heel arm gezinnetje op de straatstenen te zingen om een beetje geld te krijgen van voorbijgangers. De vader speelde gitaar, de moeder en hun drie kindjes zongen. Het was 's avonds heel laat, donker, koud en het sneeuwde, zodoende waren zij allen verkleumd van de kou. Maar ze hadden nog niet genoeg geld en dus moesten ze voortzingen.
Een lieve heks die toevallig over stad vloog op haar bezem hoorde de kindjes zingen. Plots hield zij haar bezem in en dook omlaag om te zien wie daar zo mooi zong. 3 kleine kindjes van 3 jaar, 4 jaar en 6 jaar. Toen zij de heks zagen hadden zij eerst schrik want ze hadden nog nooit een heks in het echt gezien, alleen maar op prenten. En in de verhalen die ze hadden gehoord over heksen waren alle heksen slecht. Maar deze heks was een hele lieve. Ze zei tegen de kindjes, jullie hoeven niet bang te zijn. Ik ben Saxana, een hele lieve heks. Ik hoorde jullie zo mooi zingen en daarom ben ik hier geland. De kinderen waren nog steeds onder de indruk maar kwamen schoorvoetend toch wat dichterbij. De heks zei "omdat jullie zo mooi zingen en het bijna kerstmis is mogen jullie elk een wens doen".
Het kleinste jongetje dacht diep na en zei "ik wou dat ik een teddybeer had om overal mee te nemen. Hij zou mijn vriendje kunnen zijn". Het tweede jongetje zei, "ik wou dat ik zo een lekkere koek had rechtstreeks van de bakker. Ik zou er alle dagen een klein hapje van eten."
Het derde kindje, een meisje aarzelde lang. Tenslotte zei ze "ik wou dat we veel geld hadden dan konden we beren en koeken kopen zoveel we willen." En de heks antwoorde : goed, als dat jullie wensen zijn zullen jullie onder de kerstboom vinden wat jullie gevraagd hebben.
Saxana stapte terug op haar bezem en vloog weg de donkere nacht in, voorbij de maan. De kindjes keken haar achterna tot ze helemaal verdwenen was. Dagenlang spraken ze over het bezoek van de heks en in stilte hoopten ze dat ze hun cadeautjes zouden krijgen. Toen Saxana terug in de heksengrot was, ging ze te rade bij haar zusters en vroeg hoe ze voor al die cadeautjes konden zorgen. Haar oudste zus zei, een teddybeer is niet moeilijk. Wanneer ik terugkom van de jacht breng ik een beertje mee voor de kleine jongen. De jongste zus zei, en koeken hebben wij genoeg. Die kunnen wij aan de kindjes geven. Het grootste probleem was geld. Maar ineens had Saxana een idee. In het bos groeiden goudappeltjes. Die konden ze plukken en persen om appelsap van te maken. Van dat sap zouden ze dan gelei maken en laten drogen in de zon.
De heksen gingen allen ijverig aan de slag. Ze plukten zoveel goudappeltjes tot ze elk een mand vol hadden. Die mand zetten ze vanachter op hun bezem en voerden ze naar hun grot. Daar persten ze de appeltjes tot er niet anders dan gouden sap overbleef. Dat sap lieten ze koken tot er een gouden brei ontstond. 's Morgens vroeg al rolden ze de brei uit op de weide zodat ze kon drogen in de wind. Toen de brei droog was, sneden ze er allemaal gouden schijfjes uit en zetten er een stempel op.
Ziezo zei Saxana, nu hebben we ook gouden centjes voor de kindjes.
Op kerstavond vlogen Saxana en haar zussen naar de woonplaats van het arme gezin. Elk gepakt en geladen met zakken gouden munten, met teddybeertjes en koekjes. Dit alles legden ze stilletjes onder de kerstboom. Toen de kindjes 's morgens op stonden, geloofden ze hun ogen niet. Nog nooit hadden ze zoveel geld bijeen gezien. Nog nooit hadden ze zoveel koekjes kunnen eten. En bovendien had elk nu zijn eigen teddybeer om overal mee naartoe te nemen.
Dus lieve heksen bestaan toch riepen ze in koor. Nu moeten we nooit meer honger hebben en nooit meer op straat gaan zingen om geld te verdienen. Hun vreugde was heel groot en de ganse dag hebben ze gelachen, gedanst en gezongen.
Sedert die dag, zingen ze allen elke kerst een liedje voor Saxana."
|
