Volg ons op facebook
|
< terug
Verwerken: dl II
Traag genietend vallen de oogleden dicht en de bewustwording verijlt in een trance die de geneugten streelt. Het hart is warm, in extase.
"Excuseer, wil u even ruimte vrijmaken?"
Zoals bij elke geneugte , werd ik bruusk uit mijn trance ontheven.
"Excuseer?", herhaalde ik, door de overgang van de aanspreking en de bewustwording nog verward.
"Wilt u even plaats vrijmaken?"
"Jazeker, euh, natuurlijk."
Ik haalde mijn tas van de overstaande bank weg en hielp een juffrouw bij het plaatsnemen, door subtiel mijn knieën in te trekken. Het werd als beleefd in dank afgenomen. Niet onmiddellijk tot mijzelf door gedrongen voelde ik toch een spanning tussen mijn trance en de aanwezigheid van deze die voor mij zat, tevens merkelijk verstoord. Getuige hiervan haar ongeduldig heen en weer wrikkelen met de knieën. Ik tracht alsnog terug te keren naar mijn 'Oz' en wens daar dan ook voor even vertoeven, want het wordt een lange reis.
Een fluittoon weergalmt op het perron en deuren sissen automatisch dicht. Een lichte schok zet het gevaarte in een voorwaartse beweging. Exponentieel schrijdt het meters rails voorruit tot het op de meest efficiënte snelheid een verzadigingspunt bereikt heeft en aan vaste kilometers per uur naar punt B reist. Zo laten we het station gestaag maar zeker in een ijle verte achter ons. Wagons ruilen wissels voor het juist spoor, de stad vervaagt, de bewoonde wereld sterft weg en afzichtelijke fauna en flora komen ons tegemoet, als waren wij verloren op een of ander prehistorisch eiland. Zo schrijdt de trein van de ene beschaving naar de andere om er op afgesproken plaatsen halt te houden en ons primaten te laten waarvoor we kwamen.
Een kuchje kwam mijn richting uitgeblazen, naast mij sloeg een journaal open en ik zakte rustig (doch niet volledig) weg in mijn trance. In gedachte speelden reeds andere taferelen de bovenhand. Heroïsch torste ik, alle gevaren schuwend, het kwaad en bande het naar de verdoemenis om zo in de gratie te vallen van het geparfumeerde silhouet. Een, langs mijn zijde, schreeuwende deerne, hunkerend naar de macht van een overwinnaar. Men zou gelagen ter mijne eer organiseren en alle beschikbare maagden offeren aan mijn goddelijkheid. Verbeeldingsgewijs zal ik af en toe wel een kleine zucht of kreun geblaakt hebben, misschien zelfs met armen en benen een 'stom toneel' uitgebeeld. Hoe diep kan men in een roes afzakken gezien de huidige omstandigheden?
"… zal hij niet langer kunnen blijven maken … neen, ik kan er niet omheen, ze hadden er niet mogen mee ingaan … hoever is het nog … hum, hum … excuseer, maar ik denk …"
Flitsen gesprek wekken mij. Gebrabbel dat vanuit alle hoeken merkbaar is. Het ene overstemt het andere, het ene duidelijker dan het ander, nergens interessant.
"… dat ik u eerder gezien heb?", vroeg de jufvrouw voor mij gezeten.
Een Ampèrestoot stormde door mijn lichaam en ik hief het hoofd. Haar aankijkend mijzelf van haar gelijk te verifiëren, verstreek de tijd en bleef ze mij geïnteresseerd aankijken, mijn antwoord in afrwachting.
"Er ontluikt vaag iets in mijn geheugen, maar ik kan u niet onmiddellijk plaatsen."
"Je weet wel."
"Ben je daar zeker van?"
"Neen."
"Ik ook niet."
"Herinner je het niet meer?"
"Wat is er te herinneren?"
"Een vervlogen intimiteit, meen ik te weten."
"Intimiteit?", vroeg ik schaamrood, niet wetende wat de jufvrouw hiermee bedoelde.
"In welk opzicht?".
"Ik laat het even aan jou.", plaagde ze me, niet onbegrijpelijk, gezien mijn geheugenverlies ter zake.
In de eindigheid aan intimiteiten die mij reeds te beurt kwamen viel het toch zwaar haar te onderscheiden. Een kwestie die vlug van de baan werd geschoven.
Het deerde alvast niet dat we ooit een intimiteit zouden gehad hebben, enkel vreemd dat ik ze niet uit mijn persoonlijk archief kan opdoemen. Ze verscheen als fijnzinnig verzorgd en deed vermits een oogcontact enige emotie, niet te verwarren met lust, in het binnenste ontstaan. Haar belendende reiziger had zich ook duidelijk reeds van haar aanwezigheid gewag gemaakt en tuurde haar langs zijn recentste journaal beminnelijk aan. Zou hij tevens een intimiteit met haar gehad hebben? Het strekt tot diepere existentiële gedachte. Enige nijd maakte zich van mij meester, bij verdere gedachte aan wat en hoe deze intimiteit zou geweest zijn. Inniger, liever, luider, harder, mooier, langer, memorabeler, … of net niet. Ik kan me enkel troosten met mijn overtuiging hoe ik het ervaren heb, stelde zich niet het probleem dat ik mij hieromtrent niets meer herinner.
feedback van andere lezers- aquaangel
graag gelezeb hoor
juffrouw leerde ik ipv jufvrouw maar volgens mij kan het beide
afrwachting - r :)
fugaz: dank je, ok die schrijffoutjes zijn mij eigen hé - Vansion
later eens nakijken: je springt voortdurend van verleden naar tegenwoordige tijd
een voorruit is iets anders dan vooruit
intrigerende gedachten en gevoelens van het hoofdpersonage; je gaat daar diep op in en dat sleurt me als lezer mee
minpuntje : je pen lijkt soms je hersenen te besturen ipv andersom - wat je beschrijft is niet zo simpel - ik vrees dat je zin per zin geduldig moet opnieuw doornemen en checken op foutloosheid qua constructie en interne logica (duidelijkheid dus) - maar misschien doe je zoiets beter/liever achteraf ?
|
