|
< terug
Stedelingen
Het is me een raar volkje.
Onlangs kon ik van in mijn stille tuin een gesprek horen in de verte, een
compleet intiem gesprek. Plattelanders weten dat intieme gespreken in de
huiskamer worden gevoerd. Buiten luistert iedereen mee.
Jaren geleden ging ik met twee vrienden op camping naar Noord-Frankrijk. De
ene vriend kwam nooit buiten de stad, de andere verliet nooit het
platteland. Het was lente. Alles groeide en bloeide met een gelukzalige
wellust. Opeens trok de vriend van de buiten een tak van de welig tierende
haag. Het scheldconcert dat de stadsvriend over de buitenvriend stortte,
deed mij opeens beseffen dat wie in de steden woont die ene boom die in de
straat groeit uit alle macht wil beschermen.
Maar waarom mag een stad geen stad zijn, zoals de buiten de buiten mag zijn?
Sommigen haten steden, en willen er overal de leugenachtige romantiek van de
buiten projecteren.
Plattelanders hebben een andere vorm van zelfbescherming. Wie op de buiten
woont en zich op straat begeeft, groet diegene die zijn weg kruist. Door die
groet weet men wie men voor zich heeft. Vroeger kwam je zo de nieuwtjes van
de streek te weten.
Stedelingen begrijpen, weten en kunnen dat niet. Wie zo zou reageren in een
stad, komt de eerste honderd meter al terecht in een zenuwinzinking.
Stedelingen spreken niet eens met hun eigen buren. Waarom zouden ze? Hun
leven speelt zich af in vriendenkringen, netwerken worden ze wel eens
genoemd. Daarom is het soms zo moeilijk om als plattelander te integreren in
de stad. Echter integreren doen ze allemaal. Steden zijn anders.
Niet-stedelingen passen zich noodzakelijkerwijs aan aan het stadsleven, of
ze verhuizen terug naar het platteland, waar ze gaan schelden op die
onpersoonlijke en asociale steden. Alsof goud zomaar in oud ijzer verandert.
Omgekeerd gebeurt het trouwens ook. Stedelingen met een romantisch beeld van
de buiten, die op hun stedelings plattelanders willen worden. In steden
dempen stedelingen hun stemmen niet. Hun gesprekken worden als zuchten
onmiddellijk vergeten. Ze worden door de omstanders nooit opgevangen in de
hersenen. De gesproken woorden worden door de stenen pleinen gedempt en door
de onverschillige chaos in de stad.
In steden worden stedelingen aangegaapt door plattelanders op stadsbezoek,
zoals koeien die op het platteland de mensen aanstaren. Plattelanders zijn
in steden ook herkenbaar aan hun argwaan om gesprekken te beginnen. In hun
achterhoofd denken ze immers dat ze iedere aangesprokene na het gesprek mee
naar huis moeten nemen. Stedelingen niet, zij spreken elkaar spontaan aan
zonder elkaars privé te schenden, want in hun achterhoofd weten ze dat
niemand hen tot last zal worden.
Wie in die gesprekken aantoont dat hij/zij de interesse van de aangesprokene
deelt, wordt verder gecontacteerd. Zo ontstaan de netwerken van de
stedelingen. Die zijn helemaal anders dan de verplichte netwerken die men op
het platteland moet ondergaan. Dat begrijpen vele plattelanders niet. In
steden voelen ze zich buitengesloten, de relaties zijn er niet de relaties
die in hun families of in de dorpen gelden. Het zijn netwerken die spontaan
ontstaan. In dorpen wordt het individu ondergeschikt aan de gemeenschap, in
steden wordt de gemeenschap ondergeschikt aan het individu. Daarom worden de
stedelingen zo gevreesd. De plattelander heeft angst dat hij zijn wantrouwen
moet inruilen voor het vertrouwen dat stedelingen in elkaar stellen.
Een stad, dat zijn veel mensen op een hoopje. Dat betekent veel regeltjes,
omdat iedereen een zo groot mogelijk vertrouwen in elkaar moet hebben. Op de
buiten mag er wel eens een scheve schaats worden gereden. In steden zou
zoiets een ramp wezen .
Verf. © 8/09/2005
feedback van andere lezers- Ghislaine
Een beetje euforisch. Stedelingen kennen hun buren niet eens.
verf: het eigenaardige is dat diegene die in het verleden van iedere dorp ( een kerk met enkele huizen erond ) een stad maakten
nu met geiten rondzeulen , als voorbeeld van een ilusionair dorp
dank u
gr..ed
|
